Alexandros Papadopoulos - http://www.facebook.com/navouhothonosor.plempaΑvant-garde ΕβροςΧτες το προφίλ της Anna Kokkinou αποδέχτηκε τη φιλία μου στο facebook. Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για τη γνωστό ηθοποιό. 'Ομως το όνομα--από μόνο του-- είναι μια συνειρμική τσουλήθρα: με έφτασε μέχρι το Διδυμότειχο. Πριν καμιά δεκαπενταετία (?), η Κοκκίνου παρουσίασε στο δημοτικό θέατρο της πόλης τις 'Μορφές' του Βυζυηνού. Στη μπροστινή σειρά καθόταν μια νομενκλατουρα απότσομπάνηδες, δημάρχους και στρατιωτικούς.Η Κοκκίνου γλιστρούσε σχεδόν παραληρηματικά από τον ένα διηγηματικό χαρακτήρα στον άλλο, κάνοντας σκουπίδια τη διάκριση ανάμεσα σε θεατρικό και μη θεατρικό κείμενο. Τη μια στιγμή κουνιόταν σαν εκκρεμές πάνω στη σκηνή και την άλλη να έκανε σούζα το σώμα της και έλεγε: 'Κύριε το κομπολόι σας'.Δεν ήταν μέρος του έργου. Ενάς μπάρμπας με μουστάκι στη μπροστινή θέση έπαιζε το κομπολόι του. Η Κοκκίνου του ζήτησε να σταματήσει.Πιστεύω ότι αυτό το devised περιστατικό ήταν μια από τις πιο αριστουργηματικές κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής μου. H avant-garde είναι η ικανότητα να κάνεις παράσταση σε ένα παράξενο κοινό. Να μιλάς για το Ρίλκε σε ένα σκυλί. Να βάζεις μια σχισμένη καρτ-ποστάλ σε ένα μπουκάλι. Να χορεύεις rave στη γιαγιά σου.Οι avant-garde καλλιτέχνες που παραπαίουν ανάμεσα στην ελληνική επαρχία, το αθηναϊκό μικροαστισμό και το φασισμό της καθημερινότητας, είναι πολύ πιο πρωτοπόροι από τους αφυδατωμενους γκαλερίστες, τους εκτρωματικούς αστούς και τα party animals της Νεας Υόρκης και του Λονδίνου.Μοντέρνος δεν είναι αυτός που ζει σε ένα μοντέρνο περιβάλλον, αλλά αυτός που παράγει μοντερνικότητα χορεύοντας μεσα σε ένα περιβαλλον οπισθοδρομικότητας, αντιξοότητας και χάους.
