Σε κάθε άλλη περίπτωση, η εμφάνιση μιας φωτογραφίας με μια γυναίκα -έναν άνθρωπο- απαγχονισμένη, θα ξεσήκωνε αντιδράσεις από λογιών πλήθη και για πολλούς λόγους. Ειδικά αν προερχόταν από τις Δυτικές κοινωνίες! Από το αν επιτρέπεται να προβάλλονται τέτοιου είδους φωτογραφίες, έστω και με παραμορφωμένο το πρόσωπο (φευ!), μέχρι κι εγώ δεν ξέρω τι. Βλέποντας την εικόνα ανατρίχιασα. Σα να μη μιλάμε για ανθρώπους. Σα να είναι κάτι εξωπραγματικό! Γιατί τέτοια βαρβαρότητα; Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Οι υπόλοιποι. Που δε ζούμε εκεί κι έτσι δεν κινδυνεύουμε το ίδιο. Λυπάμαι... Για το είδος μας... Είναι πράγματα που δε βλέπεις στην υπόλοιπη πανίδα... Εκεί, ο φόνος είναι θέμα επιβίωσης. Στο ανθρώπινο είδος είναι συνήθως θέμα, δεν ξέρω, ψυχοπαθολογίας...; Ηθικής; Τιμής; Αρρώστιας μάλλον... Για πόσο μπορεί να νοσεί ένα είδος και να εξακολουθεί να επιβιώνει...; Και τι μπορώ να κάνω εγώ, τι μπορεί ο κάθε ένας που έχει τάση για εμετό όταν βλέπει τέτοιες εικόνες, αλλά είναι τόσο μακριά; Μικρούλα έλεγα "θεέ πού είσαι;". Τώρα πια που ο θεός είναι απλά μια αναφορά των θρησκευτικών του Δημοτικού, δεν ξέρω πού να φωνάξω. Οργανώσεις; Κυβερνήσεις; Τι μπορώ να κάνω; Μπορώ να κάνω κάτι; Πώς μπορώ να βοηθήσω να σταματήσει όλο αυτό; Κι άλλα σαν αυτό; Νιώθω αδύναμη. Και λυπημένη. Και αηδιασμένη. Τόσο ανήμπορη. Κάτι πρέπει να κάνω. Κι εγώ κι εσύ και όλοι. Κάτι. Αλλά τι; Δεν πρέπει να σταματήσουν να προβάλλονται οι φωτογραφίες. Αλλά δε φτάνει αυτό. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Όλοι. Αλλά τι, γαμώτο...;