Διάβασα όλα τα σχόλια και έχω να προσθέσω το εξής. Η εκπαίδευση και η δίψα για μάθηση καλλιεργείται από το σπίτι. Όταν εγώ πήγα πρώτη δημοτικού ήξερα ήδη "τσάτρα-πάτρα" να διαβάζω γιατί η μητέρα μου με έμαθε, διαβάζοντας μου από την κούνια παραμύθια στην αγκαλιά της και παίζοντας μαζί μου εκπαιδευτικά παιχνίδια. Το βιβλίο δεν έλειψε ποτέ από το σπίτι μας. Όταν πήγα στο δημοτικό και η δασκάλα, μέσα στα πλαίσια του όποιου εκπαιδευτικού συστήματος, μας παρ έδιδε μαθήματα Ελληνικής γλώσσας (σε μένα και σε ακόμα 28 παιδιά) οι γονείς μου ήταν εκείνοι οι οποίοι επένδυαν σε μένα, σε ένα πλάσμα νέο, που όλα είναι πιθανά για εκείνο, "θυσιάζοντας" τα απογεύματα τους για να με βοηθήσουν να διαβάσω τα μαθήματα μου. Μεγαλώνοντας, το διάβασμα μου έγινε δεύτερη φύση. Σκαρφάλωνα στις τεράστιες βιβλιοθήκες των γονιών μου και άρπαζα όποιο βιβλίο έβρισκα. Κάποια δεν μπόρεσα ποτέ να τα τελειώσω. Κάποια τα κρατώ μέχρι σήμερα ως Ευαγγέλιο. Γιατί αυτά τα βιβλία μου έμαθαν ορθογραφία, ανέπτυξαν τη φαντασία και την κριτική σκέψη μου , χειρίζομαι την Ελληνική θεωρώ, αξιοπρεπώς και ήταν η απαρχή μιας υπέροχης σχέσης με την πιο όμορφη πηγή γνώσης. Εν κατακλείδι, είναι θεραπευτικό να ρίχνουμε τις ευθύνες στους εκπαιδευτικούς, στην ταχύτητα της εποχής και στο σύστημα. Όση ευθύνη έχουν όλα αυτά μαζί, άλλο τόσο και περισσότερο έχουμε εμείς οι ίδιοι απέναντι πρωτίστως στον εαυτό μας και στα αυριανά παιδιά που θα φέρουμε στον κόσμο. Γι'αυτό σταματήστε τις διαμάχες και ξεκινήστε τις εσωτερικές μάχες.