H δυσλεξία -που είναι αντικειμενική, εγκεφαλικώς προκαθορισμένη, μαθησιακή δυσκολία και στην οποία αντιστοιχεί αντικειμενική (έστω και ατελής) θεραπευτική μέθοδος- συχνά, αν όχι πάντα, συνοδεύεται από σπάνια ευφυία σε εικαστικούς τομείς (κυρίως) και από διευρυμένη φαντασία. Ωστόσο, και στην περίπτωση της δυσλεξίας, για άλλη μια φορά κατευθύνει τον κοινό νου προς το ρατσισμό η ανόητη, κομπλεξική και νευροεπιστημονικώς αναλφάβητη αντίληψη ότι η ευφυία είναι μόνο μία (η φυσικομαθητική), το πολύ δύο (προστίθεται η λογοκεντρική), ενώ ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ οι δεκάδες άλλες ΙΣΟΤΙΜΕΣ μορφές ευφυΐας, όπως η κιναισθητική, η εικαστική, η συναισθηματική κ.λπ. Σπανίως διαθέτουμε όλοι όλες τις ποικίλες μορφές ευφυούς δεξιότητας...- Όταν κάποτε ξεκίνησα να γράφω "δημιουργικά", άρχισαν να τρέχουν τα κείμενα στο μυαλό μου από μόνα τους, ακόμη και στον ύπνο μου. Ρώτησα τότε έναν συνθέτη -τον Brian Eno- αν του συμβαίνει το ίδιο με τις νότες και τις συγχορδίες και μου είπε ναι (παρότι ταλέντο του είναι η λιτή εύστοχη διασύνδεση στιγμών και όχι η μεγαλειώδης ρητορική της αέναης μουσικής ακολουθίας τύπου Βιβάλντι ή Μότσαρτ ή Μπετόβεν ή Μάλερ ή Σοστάκοβιτς). Εγώ δεν μπορώ να συνδέσω πάνω από δύο-τρεις νότες σωστά...- ούτε να κάνω ακροβατικά, ούτε να σχεδιάσω σαν τον Νταλί, ούτε να τραγουδήσω, ούτε να οραματιστώ κτίρια, ούτε να συναρμολογήσω έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ούτε να λύσω διαφορικές εξισώσεις, ούτε καλά-καλά να χειριστώ σωστά το κινητό μου...- και λοιπόν; είμαι κατώτερου Θεού (Φύσης) παιδί; Δεν θα επιτρέψω στην προκατάληψη να αποφασίσει γι' αυτό! Και αν ήμουν δυσλεξικός θα αγωνιζόμουν να υπερασπιστώ με κάθε νόμιμο και ευπρεπές μέσο το δικαίωμα μου στη μάθηση (ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΗ δωρεάν παιδεία - το πώς και το ποιος είναι ευθύνη κάθε πολιτισμένου κράτους) και την προάσπισή μου απέναντι στον εκπαιδευτικό/κοινωνικό αποκλεισμό.
