Συγκινήθηκα πολύ με τις απαντήσεις των αναγνωστων και έφτιαξα προφιλ μόνο για να απαντήσω. Το γράμμα αυτο το έγραψα στα 18 μου, όταν χώρισαν οι δικοί μου με ένα όχι και τόσο ειρηνικό διαζύγιο.. Επιφορτίστικα με βάρη που μάλλον δ εν άντεχα τότε, από το να εξωραΐζω καταστάσεις για την μικρη μου αδερφή, να κάνω τον ψυχολόγο στη μάνα μου, να βρω δουλειά παράλληλα με τη σχολη και να μεγαλωσω μαλλον νωριτερα. Με τον πατερα μου ξαναμιλησαμε ουσιαστικα μετα απο πεντε χρονια. Ημουν οντως θυμωμενη, οσοι γράψατε ετσι είχατε δίκιο και οι λόγοι ηταν βασικα δυο. Ο πρωτος επειδη ημασταν μεχρι το διαζυγιο πολυ δεμενοι και ο δεθτερος επειδη ειχε παραλληλη σχεση οταν χώρισε με τη μαμα. Εκανα δυο χρονια ψυχαναλυση σε εναν εξαιρετικο ψυχολογο και ειχα και εναν πολυ καλο συντροφο στην πορεια της ζωης μου και ισως διαθεση να βελτιωνομαι σαν ανθρωπος. Ο πατερας μου δεν ηταν σε καμια περιπτωση τελειος, κανεις δεν ειναι. Ηταν ενας ευαισθητος και τρυφερος ανθρωπος που καποια στιγμη μαλλον ενιωσε πως δεν παει αλλο. Μεγαλωνοντας καταλαβα πως οι γονεις μου μπορει να ηταν καλοι γονεις μεταξυ τους ομως απο ενα σημειο και μετα ηταν μαλλον μονο συγκατοικοι. Ποναει αλλα μπορει να συμβει. Και δεν ειναι ολοι φτιαγμενοι για συμβιβασμους. Ουτε εγω ειμαι μαντεψτε απο ποιον το κληρονομησα.. Μιλησαμε λοιπον μετα απο πεντε χρονια, εκεινος εκανε προσπαθειες νωριτερα αλλα εγω ημουν ανενδοτη. Ο μπαμπας μου μετα απο εξι μηνες μας αφησε οριστικα αυτη τη φορα απο καρκινο του παχεο εντερου. Το γραμμα το εστειλα και καποια στιγμη θα στειλω και τη συνεχεια του για να την διαβασουν οσοι θεωρουν πως ο χρονος μας εδω είναι απεριοριστος. Οι γονεις μου κατεληξα πως σαν ανθρωποι τελικα δεν ηταν ουτε καλοι, απολυτα, ουτε κακοι..Ηταν απλα ανθρωποι και αυτο τα λεει ολα. Και ηταν δικοι μου. Και μονο. Ο πατερας μου ελπιζω να πηγε επιτελους στην αληθεια οπως ειπε η γιαγια, ετσι λεμε στο χωριο και να αναπαυτηκε. Η μαμα ειναι μαζι μας, μας προσεχει και την προσεχουμε. Να ειστε ολοι καλα κ