Θεωρώ ότι οι περισσότεροι περάσαμε απ τη δοκιμασία των πανελληνίων. Σαφέστατα δεν ήταν εύκολη, κάθε αλλο! Απίστευτα ψυχοφθόρα (τουλάχιστον!) εμπειρία για παιδιά μόλις 17-18 ετών που των περισσότερων το μυαλό ειναι "πάνω απ το κεφάλι". Κάποιοι πετύχαμε, κάποιοι αποτυχαμε. Εγω, τότε, θεωρηθηκα αποτυχημένη. Μαθήτρια του 19 κ ξαφνικά να γράφω τόσο χάλια που οι βαθμοί μου να πιάνουν μετά βίας 14,5;;;;;Ποτε δεν ήμουν το αστέρι της οικογένειας- αυτός ήταν ο αδερφός μου-αλλα προσπαθούσα! Γιατι απέτυχα;; Δεν έχει σημασία.. Με αποδοκιμασε η οικογένεια μου (γονείς δλδ!);; Ναι!!! Μου το χτυπούσαν για χρονια σε κάθε καυγά μας;; Ναι!!! Οι συγγενείς με κοιτούσαν κ απορουσαν "τι θα κανει άραγε στη ζωή της;;" Ναι!!! Όλοι οι φίλοι μου πέρασαν σε αξιοπρεπείς σχολές κι εγω σ ενα ΤΕΙ του ο,τι να ναι;; Ναι!!! Αρχισα να σκέφτομαι πως θα επανορθωσω ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ;; Για να νιώσουν επιτέλους περήφανοι ΑΥΤΟΙ για μένα;;; Ναι!! Ντρεπομουν να πω το όνομα της σχολής μου;;; Ναι!!! Εκλαψαν τόσο πολυ ΜΟΝΗ γιατι μπροστα στους άλλους έπρεπε να με υπερασπιστώ;; Ναι!!!Κ πολλα πολλα αλλα ερωτήματα (άσχημα) που μπορείτε να σκεφτείτε θα σας απαντούσα ΝΑΙ!!Ενιωθα άχρηστη, ότι τους είχα απογοητεύσει όλους, ότι δεν αξιζα....Δεν έχει σημασία πως ξεπεράστηκαν ή όχι ολα αυτα- αυτο αφορα εμένα κ μόνο. Η "κατάληξη" μου;; Τελείωσα το ΤΕΙ στην ώρα μου κ απο καθαρή τύχη στέλνοντας βιογραφικά ΠΑΝΤΟΥ βρέθηκα σε μια πολυ μεγάλη επιχείρηση. Ξεκίνησα στην κυριολεξία απ το μηδέν. Σήμερα (βάσει αξιολογησεων των ανώτερων μου) θεωρούμαι απ τους καλύτερους στο τμήμα μου, έχω πάρει προαγωγές κ συνεχίζω (ελπίζω) ανοδικά! Με ολα αυτα θέλω να πω ότι οι πανελλήνιες πραγματικά ΔΕΝ σημαίνουν κάτι. Ναι, ειναι μέρος της αρχής αλλα μετα ειναι στο χέρι σου να φτιάξεις τη συνεχεια κ να δημιουργησεις τη δική σου ιστορία...Μια φίλη μου είπε ότι ενας καθηγητής τους έλεγε "μακάρι ολα στη ζωή σας να πανε τέλεια κ η μονη αποτυχία στη ζωή σας να ειναι οι πανελλήνιες"Κάτι θα ήξερε...!Φιλικά.. μια απ όλους εσάς...