Μα δεν έχει σημασία αν είναι χούντα των συνταγματαρχών με πηλήκια. Σημασία έχει ότι δίχως να χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα (ναι ωραία δεν σε εκτελεί, μόνο σε καταστέλλει) πετυχαίνει όμοιους στόχους. Η δημιουργία των πόλων της πολιτικής στη χώρα μας είναι ρυθμιζόμενη, δεν έχει σημασία αν υπάρχει αντιπολίτευση την στιγμή που απορρόφησε μέρος του Πασόκ και θα κυβερνήσει με τις ευλογίες των Αμερικάνων. Δεν έχει σημασία το τι ψηφίζουν συνειδητά οι μειοψηφίες την στιγμή που οι πλειοψηφίες άγονται και φέρονται από τα μίντια και ψηφίζουν διαδοχικά το ένα μετά το άλλο "τα κόμματα που πλασσάρει η τιβί" ή ύπο καλλιεργούμενο καθεστώς φόβου, από Πασόκ σε Δημάρ και Σύριζα και από ΝΔ σε Χα και Τζήμερο. Γιατί να σε σκοτώσουν ως κομμουνιστή ή ως πολιτική φωνή εφόσον δεν χρειάζεται, αφού έχουν πλήρως κλειδωμένα τα πράγματα. Σε ποινικοποιούν λίγο, σε καταστέλλουν λίγο, σε θάβουν πολιτικά, σε αφήνουν να μιλάς ελεύθερα όμως έχουν 1000πλάσια μιντιακή δύναμη, και δεν χρειάζεται προς στιγμήν να σε σκοτώσουν. Αν όμως εκτραχύνονταν τα πράγματα τότε είμαι σίγουρος ότι δεν θα δίσταζαν ούτε δευτερόλεπτο να κατεβάσουν τον στρατό στις πόλεις ή ακόμη πιο ρεαλιστικά, να σου κατεβάσουν τον πομπό ή το σάιτ ή την κατάληψη. Η το σύνταγμα που υπάρχει. Ε και τι έγινε που υπάρχει, τι από όλα τα αντισυνταγματικά μέτρα ανέκοψε η ύπαρξη του συντάγματος, την στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι που ψηφίζουν τους νόμους ψηφίζουν και την αναθεώρηση του συντάγματος. Το ότι το σύνταγμα αναθεωρείται κατά το δοκούν χωρίς δημοψήφισμα είναι για μένα ένα σημείο κλειδί της αντιδημοκρατικότητας του υπάρχοντος πολιτεύματος.Τέλοσπάντων το πολίτευμα αυτό είναι γηρασμένο. Αποδείχθηκε ανίσχυρο στο να επηρεάζεται από διεθνείς κύκλους και επιχειρηματίες, αποδείχθηκε ανίσχυρο να φέρει τον πολίτη από τα κάτω στην εξουσία και όχι απλά 10 οικογένειες, είναι νωθρό και επιτρέπει να νομοθετούνται πράγματα τα οποία οι άμεσα ενδιαφερόμενοι άνθρωποι ατομικά δεν θα ψήφιζαν. Π.χ. αν γίνονταν στον νομό χαλκιδικής δημοψήφισμα για τα μεταλλεία δεν θα περνούσαν. Αυτό είναι ακόμη ένα σημάδι δομικής αντιδημοκρατικότητας του πολιτεύματος. Τέλος να κλείσω με αυτό που είπε και ο Παπακωνσταντίνου πρίν λίγες μέρες ότι τα μοντέρνα πολιτικά κινήματα τύπου μάης 68, Σιάτλ, Occupy, Αραβική Ανοιξη, αναταραχές με πολιτικά αιτήματα στην Ευρώπη του 2000, ποτέ δεν ήρθαν μέσα από τα έδρανα αλλά από τον δρόμο, γεγονός που δείχνει άλλη μια φορά πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι τα πολιτεύματα συγκριτικά με τον παλμό του πολίτη.
