Είχα και εγώ τον διώκτη μου στα χρόνια του σχολείου. Δεν είχα συνειδητοποιήσει, μέχρι που διάβασα τα σχόλια, πόσοι άλλοι έζησαν το ίδιο. Για πολλά χρόνια με τυραννούσε η ανάμνηση, όχι οτι τώρα το ξεπέρασα. Έγραψα κι ένα διήγημα, εκδόθηκε. Δεν το αναφέρω για διαφήμιση, αλλά για να αναρωτηθώ δημόσια σχετικά με την θεραπευτική ιδιότητα της τέχνης. Δεν είμαι σίγουρος, όχι στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον. Ο χρόνος είναι που αφαιρεί την ένταση του βιώματος,. ο πανδαμάτωρ χρόνος (;) και η απόφαση να το μοιραστείς, έστω και στο απρόσωπο διαδίκτυο. Τον Γιάννη τον ξανάδα χρόνια μετά,απροσδόκητα. Φρίκαρα. Παρόλη την οργή που ξανάνιωσα δεν βρήκα το θάρρος να του το θυμίσω. Ούτε εκείνος είπε κάτι. Είχαν αλλάξει οι συνθήκες. Συγχαρητήρια για το άρθρο.