Φίλε, το σχόλιό σου είναι ακριβώς η απόδειξη της αέναης προσπάθειας αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου όχι μόνο ως ευφυούς, νοήμονος και έλλογου όντος, αλλά και "ηθικού και πολιτισμένου". Τα δύο τελευταία ξέχνα τα, ανήκουν είτε στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, είτε στην πρώιμη χριστιανική ηθική. Εκεί άρχισαν και εκεί τελείωσαν. Κατά τα άλλα, όχι τυχαία, επέλεξες να αναφερθείς σε μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις (θανάτωση των μικρών από τα ενήλικα αρσενικά) που δεν εμπίπτουν στο πλαίσιο της επιβιωτικής επιθετικότητας των ζώων. Με άλλα λόγια, να ΄σαι λοιπόν, ο πονηρός άνθρωπος που έχει για τα πάντα δικαιολογίες. Αυτή η πονηριά δεν πείθει όμως πλέον, ενόσω μάλιστα γινόμαστε οι άνθρωποι όλο και περισσότερο παρανοϊκοί σε ένα κόσμο, που αν τον πεις ηθικό και πολιτισμένο, θα γελάσουν και οι συναγρίδες, που έλεγε και ο Αυλωνίτης. Τέλος πάντων, τα συγκεκριμένα σκηνικά που περιέγραψες έχουν αναλυθεί επαρκώς σε εκατοντάδες επί εκατοντάδων, μελέτες και σε γενικές γραμμές εντάσσονται σε μία απόλυτα ισορροπημένη διαδικασία που σχετίζεται με την αναπαραγωγή και την φυσικά αναπτυγμένη τάση του "ισχυρού" αρσενικού στο να καταξιωθεί στην αγέλη/ομάδα/σμήνος κλπ, ως ο υγιής και δυνατός αναπαραγωγικός πόλος. Μοιραία, στο πέρασμα του χρόνου, θα χάσει αυτή τη θέση του, γιατί αυτός θα "γερνάει" πλέον και κάποια από τα μικρά που επιβίωσαν, θα μπορέσουν να τον αντικαταστήσουν. Έτσι απλά...Απλά και σοφά.
