Το έχω δηλώσει πολλές φορές εδώ στη lifo, πως Χ.Α και Αντιφα είναι σαν Παοκ-Αρης, σκύλος-γάτα. Δεν θεωρώ την αντιφασιστική βία των αντιφα ως ένα αυθόρμητο αναπόφευκτο μέσο που απλοί πολίτες αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν. Είναι μια βεντέτα δυο χουλιγκανοϊδεολογικών χώρων. Όπως στην Ευρώπη 1-2 δεκαετίες πριν, ήταν οι σκίνχεντ και οι αναρχοπανκ. Δε λυπάμαι στην προκειμένη περίπτωση τους χρυσαυγήτες. Μπορεί κάλλιστα οι ίδιοι που τώρα βρίσκονται αιμόφυρτοι, να έχουν σακατέψει ένα σορό μετανάστες. Αυτό δεν αλλάζει πως η Αθήνα κατάντησε ζούγκλα. Όχι, δεν τους λυπάμαι, αλλά η συνήθεια στη βία και η θεωρητική κυνική δικαίωσή της από τους αντιεξουσιαστές, (η Χ.Α είναι τελειωμένη υπόθεση, δεν υπάρχει αντίφαση σ' αυτά που λεν και κάνουν και με αυτά που οραματίζονται για την ανθρωπότητα), τους καθιστούν αποκτηνωμένους μηδενιστές, όπου είναι πλέον οξύμωρο να επικαλείσαι ουμανιστικά οράματα, από τη στιγμή που έχεις εξοικειωθεί τόσο με την ωμή βία. Και όχι, άλλο όταν η βία είναι μονόδρομος και αναγκαστικά πρέπει να λερώσεις με αίμα τα χέρια σου για να κερδίσεις την ελευθερία, κι άλλο η βία να έχει μετατραπεί σε φετίχ Εκεί βρίσκεται το σημείο όπου ξεκινά η αποκτήνωση. Η εξοικείωση με τη βία και η θετική αποδοχή της. Πιο πολύ, η ιδιοσυγκρασία τους μου φέρνει κάτι από εκστασιασμένο προφήτη που μισεί θανάσιμα τους εχθρούς της θρησκείας του, παρά σε πολιτικό ον που νηφάλια έχει όραμα για μια άλλη κοινωνία. Η μετριοπάθεια στην πολιτική (και όχι μόνο), είναι μέγιστη αρετή, και δυστυχώς είναι δυσεύρετη. Και δε μιλώ για την κατεστημένη πολιτική. Οποιοσδήποτε σκέψη και πράξη πάνω στους θεσμούς της κοινωνίας, έχει πολιτικές προεκτάσεις. (Λέω προεκτάσεις, γιατί δεν είναι όλα πολιτική. Η βία, έχει πολιτικές συνέπειες, αλλά δεν είναι πολιτική, εξ ου και ο όρος "κοινοΒούλιο" και όχι "αρένα"). Δεν αφορίζω τη βία στο όνομα αφηρημένων ηθικών αρχών, όπου υπό οποιαδήποτε κατάσταση, πρέπει τυφλά να τηρούνται, ακόμα κι όταν η χρήση βίας είναι μονόδρομος. Απεχθάνομαι όμως το φετιχισμό της βίας. Τα βεντετελίκια που γίνονται τρόπος ζωής.
