ωραίο το κείμενο και καταλαβαίνω απόλυτα τη θλίψη - έλειψα κι εγώ, σε διαφορετικά μέρη, η Αγγλία το πιο αγαπημένο, κι έχασα κι εγώ γάμους, βαφτίσεις και κηδείες. αυτές οι τελευταίες πόνεσαν περισσότερο από οτιδήποτε. χρόνια σου πολλά και με την εμπειρία της "ενήλικης ζωής" και των υποχρεώσεων και εδώ κι εκεί θα σου πω κάτι: μην θλίβεσαι καθόλου και να είσαι σίγουρη πως η απόφαση να μείνεις μακριά από την Ελλάδα, όσο και δύσκολη, είναι η σωστή. οι 20.000 λίρες το χρόνο (και βάζω το ελάχιστο), οι 20 μέρες διακοπές (πραγματικές, πληρωμένες, που τις παίρνεις πράγματι και δεν μένουν στα χαρτιά), η ασφάλειά σου, ο σεβασμός της δουλειάς σου και τις προσωπικότητάς σου, όχι μόνο στον εργασιακό χώρο, αλλά γενικότερα στην καθημερινή ζωή, δεν συγκρίνονται με τίποτα. έχεις τη δυνατότητα να παίρνεις αποφάσεις στη ζωή σου, αντί απλώς να επιβιώνεις όπως-όπως από μέρα σε μέρα, να βοηθάς τους γονείς σου (εφόσον χρειάζεται), να είσαι στο πλευρό των ανθρώπων που αγαπάς, έστω για 20-25 μέρες το χρόνο, αντί να μαραζώνεις στο σπίτι γιατί δεν περισσεύει ούτε 1€ για εισιτήριο λεωφορείου... δυστυχώς, η ζωή μας έχει αλλάξει. να είσαι καλά.
