Είναι διαφορετικό να γίνεται μια διάκριση εις βάρος ενός παχύσαρκου ατόμου, πιχι να πληρώνει δύο θέσεις στο αεροπλάνο, από το να χρησιμοποιείται το πάχος ως υβριστικός χαρακτηρισμός σε ένα λιβελογράφημα. Ναι χτυπάει άσχημα αν τα εξετάζεις απομονωμένα και αποστειρωμένα, αλλά από την άλλη αν περνάμε στην απόρριψη αυτών των χαρακτηρισμών, μπορεί να ξεπεράσουμε τα όρια και του political correct και να πάμε σε συντηρητισμό και φοβικότητα. Δηλαδή τι θα ενοχλήσει μετά, το bad motherfucker; Παράδειγμα. Είσασθε πεζός. Προχωράτε και περνάει ξιστά σας ένα αυτοκίνητο με κόκκινο και κοντεύει να σας πατήσει. Μπορεί πάνω στα νεύρα σας να πείτε "Καλά τυφλός είσαι; Δεν βλέπεις;" Ε μπορώ να σας κατηγορήσω ότι είσαστε κοινωνικά ρατσιστής με τους τυφλούς και τους αναπήρους. Από την άλλη μπορεί παράλληλα να είστε και εκπαιδευτής σκύλων για τυφλούς και απλά να χρησιμοποιήσατε μια έκφραση πάνω στα νεύρα σας, που καλώς ή κακώς, έχει περάσει στο λεξιλόγιο μας. Θέλετε κακώς; Μαζί σας. Αλλά αφού περάστηκε δεν πρέπει να θέτουμε ένα context; Άλλο παράδειγμα. Ένας μαύρος rapper μπορεί να λέει yo ma niggas (αράπηδες). Αν πάει όμως ο McClane στο Harlem με μια ταμπέλα που γράφει "Ι hate niggers" (μισώ τους αράπηδες) θα τον ξεσκίσουν. Ύβρεις χρησιμοποιούνται κατεξοχήν και στην κωμωδία και τη σάτιρα. Από Αριστοφάνη μέχρι Seinfeld. Όλα έχουν ένα context όμως. Ένα πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται. Και τι γίνεται αν ένας πολύ χοντρός άντρας βρίσει έναν άλλο πολύ χοντρό άντρα και τον πεί κωλόχοντρε; Σας θέτω κι αυτό το ερώτημα για να το περιπλέξω και να καταλάβετε ότι δεν είναι έτσι απλά άσπρο/μαύρο. Υπάρχει και γκρί. Αποχρώσεις του γκρί μάλιστα. Και πολλές. Θετικό πράγμα η ευαισθησία ειδικά σε εποχές που έρχεται τρίτο σε ποσοστά ένα νεοναζιστικό κόμμα, αλλά μην αναλωνόμαστε και σε κυνήγι μαγισσών.
