Heisenberg 17.4.2013 | 19:44Ξεκινάς το σχόλιο σου γράφοντας για ένα δάνειο, ποιό δάνειο εννοείς; Αναφέρεσαι στα δάνεια ή στις Ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις προ κρίσης; Ή στα σημερινά δάνεια μέσω "στήριξης" Δ.Ν.Τ. ή όπως αλλιώς λέγονται;Αν μιλάς για τα δάνεια που παίρναμε μέσω κοινοτικών πακέτων στήριξης προκειμένου να δημιουργήσουμε ή να αναπτύξουμε διάφορους παραγωγικούς τομείς, εκεί τα κάναμε όλα λάθος και θα συμφωνήσω μαζί σου πως όχι μόνο τα ξοδέψαμε άσκοπα, αλλά καταργήσαμε και κάθε παραγωγικό τομέα. Αυτή τη στιγμή ουσιαστικά δεν παράγουμε απολύτως τίποτα κερδοφόρο. Στα υπόλοιπα θα διαφωνήσω μαζί σου.Πρώτα απ' όλα δεν πρότεινα κανένα σύστημα με λεφτά από μηχανήματα, χρήματα να πέφτουν από τον ουρανό ή ευρώδεντρα που ανθίζουν στις αυλές... Οι οικονομίες στηρίζονται και αναπτύσσονται μέσω υγειών παραγωγικών μηχανισμών. Είτε αυτοί αποτελούνται από παροχές υπηρεσιών, είτε από παραγωγή προϊόντων. Όλα αυτά φυσικά, ελεγχόμενα και ρυθμιζόμενα μέσα σε ένα νομικό πλαίσιο με κανόνες προστασίας και δικαιοσύνης και όχι μίας απύθμενης ασυδοσίας με κανόνες τύπου "η εκμετάλλευση των πολλών, η ζωή των ολίγων". Κάτι που πάντα γινόταν, όμως ως ένα βαθμό στα όρια ηθικών και νομικών φραγμών. Σήμερα αυτό αρχίζει να εφαρμόζεται ξεκάθαρα από την ανάποδη και μάλιστα με επιβεβλημένους κανόνες γαλέρας. Τι σχέση έχουν οι κομματικοί στρατοί; Νομίζω, με όσο το σεβασμό, ότι παρατηρείς την κατάσταση μακροσκοπικά, απλοϊκά και απαίδευτα. Θεωρώ πολύ μικρό το ποσοστό αυτού που περιγράφεις ώστε να είναι ικανό να δημιουργήσει τόσο μεγάλο πρόβλημα όπως η σημερινή κατάσταση σε ολόκληρη την οικονομία μίας χώρας. Σίγουρα ήταν και συνεχίζει να είναι μία ανοικτή οικονομική πληγή το να πληρώνονται υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι σε μη χρηστικές θέσεις ή με σχεδόν μηδαμινή παραγωγικότητα. Αυτό γινόταν (και εξακολουθεί να γίνεται) μόνο μέσα στους κρατικούς-δημόσιους μηχανισμούς εργασίας. Τι διάβολο; Ολόκληρη η χώρα, ολόκληρη η Ελλάδα ήταν ένα δημόσιο; Υπάρχει και ο ιδιωτικός τομέας όπου οι ισορροπίες και οι καταστάσεις ήταν πολύ διαφορετικές. Εκεί ο κόσμος εργαζόταν κανονικά με διάφορες διακυμάνσεις παραγωγικότητας και απόδοσης. Υπήρχαν αρκετά ξεκάθαροι κανόνες με σχετικές κυρώσεις προς κάθε κατεύθυνση αναλόγως των περιστάσεων. Αυτό βέβαια σε πλήρη αντίθεση με το δημόσιο όπου ο κάθε μορφής και βαθμού ζημιογόνος υπάλληλος όχι μόνο δεν είχε κυρώσεις αλλά αντιθέτως προστατευόταν.Τραγικό πρόσφατο παράδειγμα οι δημόσιοι υπάλληλοι ο οποίοι ενώ καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν, συνεχίζουν να πληρώνονται εισπράττοντας κανονικά τον μισθό τους (!!!).Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ή η ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης το οποίο πολύ δύσκολα εγκρατείται ή οριοθετείται. Χωρίς βέβαια αυτό να είναι και ακατόρθωτο.Αξιοσημείωτο είναι από κοινωνιολογικής άποψης και ερμηνείας, ότι η απληστία εντάσσεται μέσα στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Θεωρείται μάλιστα και ένας από τους κινητήριους μοχλούς εξελικτικών διαδικασιών (τραγική ειρωνεία, θα έλεγε κανείς ), που άλλοτε αποδείχθηκαν σωτήριοι και άλλοτε καταστροφικοί. Ακριβώς επειδή όπως περιέγραψα πριν, πολύ δύσκολα εγκρατείται ή οριοθετείται.Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο ή τυχαίο να θεωρήσουμε την απληστία (βλέπε ΚΕΡΔΟΣ), η οποία είναι και το βασικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων δυτικών-υπερκαταναλωτικών κοινωνιών ως κύριο υπαίτιο της σημερινής μας κατάστασης προς κάθε κατεύθυνση. Πρωτίστως υλιστική με αντίκτυπα πνευματικά και ηθικά."Μέκκα" του καπιταλιστικού συστήματος δικαίως θεωρείται η Αμερική. Η κρίση που ξεκίνησε από την Αμερική, κλιμακώνεται σήμερα στην Ευρώπη και δεν μοιάζει να είναι παροδική αλλά έχει εν πολλοίς να κάνει με την θεμελιώδη ουσία του καπιταλισμού (το κέρδος - βλέπε ΑΠΛΗΣΤΙΑ...).Πως όμως φτάσαμε ως εδώ; Ξετυλίγοντας το νήμα μπορούμε να εντοπίσουμε τις απαρχές της παρούσας κρίσης τέσσερις δεκαετίες πριν. Από την δεκαετία του 70, και προϊόντος του χρόνου διαμορφώθηκε μια συνεχής ροή κεφαλαίων από κάθε γωνιά του ευημερούντος καπιταλιστικού κόσμου προς τις ΗΠΑ. Αυτή η ροή δικαιολογούνταν από έναν συνδυασμό τεσσάρων κεντρομόλων δυνάμεων: (α) της αύξησης της σχετικής ανταγωνιστικότητας των αμερικανικών επιχειρήσεων, (β) των υψηλών επιτοκίων, (γ) του χαμηλότερου πληθωρισμού τιμών και μισθών και (δ) των δαπανών του Αμερικανικού κράτους υπέρ των εταιρειών που παρήγαν προϊόντα του ενδιαφέροντος της αμυντικής βιομηχανίας. Ο υπόλοιπος κόσμος συντηρούσε εθελοντικά τα όλο και αυξανόμενα ελλείμματα των ΗΠΑ, οι οποίες απολαμβάνοντας τους χείμαρρους των κεφαλαίων που εισέρεαν, δεν είχαν λόγο να προβούν σε περιστολή δημοσίων δαπανών αλλά ούτε και να περιορίσουν την τεράστια ιδιωτική κατανάλωση. Η Wall Street συσσώρευε θηριώδη κεφάλαια τα οποία φυσικά δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητους τους τραπεζίτες. Αντί λοιπόν να αποθησαυρίζουν προτίμησαν να τα αξιοποιούν στο έπακρο. Η αγορά "χρηματοοικονομικών προϊόντων" άρχισε να γεννά νέο ιδιωτικό χρήμα υπό τη μορφή παράγωγων και δομημένων ομόλογων. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα που αντιστοιχούσε στο 3% της αμερικανικής οικονομικής δραστηριότητας το 1971, εκτινάχθηκε στο 42% το 2007. Όμως τα προϊόντα που κατασκευάστηκαν για την διασπορά και διαχείριση του κινδύνου και απέφεραν ιλιγγιώδη κέρδη, ήταν εκείνα που εν τέλει οδήγησαν στην κρίση.Ο ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΜΟΣ και ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.Τα κράτη που αποκαλούνται Κουμουνιστικά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα της αντίστοιχης ιδεολογίας και θεωρίας. Σε αυτές τις χώρες επικρατούν πολιτεύματα, αν μπορεί κάποιος να τα χαρακτηρίσει πολιτεύματα, που μοιάζουν περισσότερο με "πολιτικές αιρέσεις" μέσα στις οποίες είναι εγκλωβισμένοι οι "πιστοί". Στη χειρότερη είναι καμουφλαρισμένες δικτατορίες με τον ψευδεπίγραφο τίτλο του Κουμμουνισμού.Και σε αυτές τις περιπτώσεις (βλέπε τη σημερινή Δημοκρατία μας..) όπου η θεωρία απέχει έτη φωτός από την πράξη είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να θέλουν να απεγκλωβιστούν, να ελευθερωθούν, να αναπνεύσουν. Μόνο που τώρα όσοι πέρασαν στην αντίπερα όχθη εγκλωβίστηκαν και πάλι σε ένα άλλο χειρότερο σύστημα αυτό του Καπιταλισμού. Γιατί; Γιατί ο Καπιταλισμός πέτυχε και στη θεωρία του και στην πράξη του σε αντίθεση με τον Κουμμουνισμό που ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε παρά μόνο ως ψευδεπίγραφος τίτλος αρρωστημένων, καταπιεστικών καθεστώτων με παρανοϊκούς ηγέτες μέσα στη δύνη του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου (1947-1989) και τα απόνερα του. Οπότε μην αυταπατάσαι πως εσύ είσαι ελεύθερος ενώ άλλοι δεν είναι. Λίγο ή πολύ στην ίδια μοίρα αρχίζουμε να βρισκόμαστε. Εκείνοι φυλακίζονται επειδή εξέφρασαν ανοικτά τις απόψεις εναντιωμένοι σε ένα καταπιεστικό καθεστώς και εμείς φυλακιζόμαστε ή εκβιαζόμαστε επειδή χρωστάμε. Εκείνοι εκτελούνται και εμείς αυτοκτονούμε. Θα μου πεις πως δεν είναι ακριβώς έτσι, πως το παράδειγμα είναι άστοχο. Ναι, εντάξει. Αλλά το γεγονός και μόνο πως γύρω μας υπάρχει αυτό το κλίμα, είναι δυνατόν να μην επηρεαζόμαστε αρνητικά; Κόκκινο έχει χτυπήσει η κατάθλιψη. Αλλά ξέχασα. Καπιταλισμό έχουμε. Ο Θάνατος σου η ζωή μου...Δεν ξέρω που στο διάβολο εφαρμόζεται και ισχύει κανονικά η Δημοκρατία όχι όμως μεταλλαγμένη σε ασυδοσία. Ξέρεις, μιλάω για το γνωστό " Η ελευθερία μου σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του συνανθρώπου μου ". Πάντως υπάρχει ένα μέρος που εφαρμόζεται κανονικά και στην πράξη η θεωρία του Κουμμουνισμού. Μαριναλέντα ονομάζεται. Είναι μία κωμόπολη 2.700 κατοίκων και βρίσκεται στην Ισπανική Ανδαλουσία. Μπορεί και να τη γνωρίζεις. Έτσι, για να μην λέμε πως ο Κουμμουνισμός απέτυχε.Εμείς να δούμε τι θα κάνουμε...