Ειλικρινά με βρίσκεις πάνω στη φάση που τα σκέφτομαι και εγώ όλα αυτά..με αφορμή φίλους οι οποίοι ειναι ακόμη σε άλλη φάση της ζωής τους και σα να μην μπορούν να καταλάβουν τί συμβαίνει πλέον στη δική μου ζωή και πού πήγε η φίλη τους των φοιτητικών χρόνων με το πιό χαλαρό στυλάκι,που η μονη εγνοια της ήταν που θα πιούνε τις μπύρες τους το βράδυ..Τί συμβαίνει τελικά;Είναι όντως παράλογο το να μην είσαι στην ίδια φάση και ακριβώς ο ίδιος χαρακτήρας με 10 χρόνια πριν;Ή απλά οι άνθρωποι τείνουμε να κρίνουμε τους άλλους,κάπως εγωιστικά, με το πώς τους θέλουμε εμείς να είναι,άσχετα αν είναι ευτυχισμένοι ή όχι;