Ενδιαφέρουσα αφοσίωση για κάποιον που διακήρυξε ότι “δε θα ασχοληθεί ξανά”.

Η αυτοπεποίθηση που προβάλλεις θυμίζει αυτοκόλλητο πάνω σε ρωγμή: φαίνεται γερή, αλλά τρίζει σε κάθε ανάγνωση με λίγη προσοχή.

Η θέση μου για την ευθύνη του οδηγού παραμένει αναλλοίωτη. Εσύ, αντίθετα, διάβασες ό,τι σε βόλεψε για να νοιώσεις "νικητής" σε έναν διάλογο που διεξάγεται αποκλειστικά στο κεφάλι σου (είσαι ανίκανος/η να συζητήσεις άλλωστε, όπως απέδειξες με τις λέξεις που χρησιμοποίησες). Άλλωστε δεν μου αρέσουν ούτε οι τούμπες ούτε το στρίμωγμα, προτιμώ άλλες στάσεις για να υποστηρίξω τη γνώμη μου. Κατανοώ τη δυσκολία σου ωστόσο, (ούτε) η ανάγνωση είναι το δυνατό σου σημείο, δεν είναι κακό. Κακό είναι να νομίζεις ότι καταλαβαίνεις (βλ. τη λέξη "αυτονόητα" σε κάποιο σχόλιό μου, που ισοδυναμεί με όσα υποστήριξα γράφοντας σε άλλο άτομο που σχολίασα, αν βγάλεις άκρη βέβαια...)

Το “τάπωμα” σου — επαναλαμβανόμενο με τόσο πάθος — αποκαλύπτει περισσότερο την ανάγκη σου να το πιστέψεις, παρά οτιδήποτε άλλο. Άλλωστε, ας μη γελιόμαστε, ξέρεις πολύ καλά ότι δεν τάπωσες κανέναν, είναι πασιφανές. Το πρόβλημα μάλλον είναι ότι θα ήθελες να το κάνεις, από το να συζητήσεις. Λυπηρό κι αστείο. Όπως αστείο είναι μα πιστεύεις ότι είσαι ικανός συνομιλητής, έλα τώρα, ξέρουμε ότι δεν το πιστεύεις ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος. Άρχισες να μπερδεύεις τώρα και πεζούς για να σώσεις την κατάσταση...

Αν αυτό θεωρείς “ικανό διάλογο”, τότε η λογική και η λογοδιάρροια φαίνεται να έχουν συγχωνευτεί μέσα σου.

Κράτα γερά το τιμόνι της "βεβαιότητάς σου"· με τόση αυτοπεποίθηση, που καταντά αστεία,πρόσεχε μην παρεκκλίνεις στο αντίθετο ρεύμα και χτυπήσεις στην πραγματικότητα...