Στην ηλίθια ερώτηση "μήπως σου αρέσω;" υπάρχουν διάφοροι τρόποι να απαντήσεις αν σου αρέσει και σένα : "Εσύ τί έχεις καταλάβει ;" είναι ο πιο έξυπνος, επειδή του πετάς το μπαλάκι · όταν σου πει "ναι", του απαντάς ότι "σωστά κατάλαβες, ισχύει" και με αυτόν τον τρόπο τον αφήνεις να εκτεθεί μόνος του στη συνέχεια.
("Όχι", δεν πρόκειται να σου απαντήσει, διαφορετικά δε θα ρώταγε εξαρχής.)
Εσύ, ακολούθησες όλους τους λάθος τρόπους από την αρχή και έγινες χαλί να σε πατήσει, ώστε να καταλήξουμε να σε ρωτήσει αυτή την κουτοπονηριά που ήταν σαν το κερασάκι στην τούρτα.
Και σα να μην έφτανε αυτό, συνέχισες το λάθος με την άκυρη και μπερδεμένη ερώτηση που ανταπάντησες. "Πώς του ήρθε αυτό"... Και πώς να μην του έρθει με όλα όσα έχεις κάνει για εκείνον στο παρελθόν και και που τα γράφεις αναλυτικά στην εξομολόγηση.
Για αυτό και εκείνος σου πέταξε την ακόμα μεγαλύτερη χοντράδα στη συνέχεια.
Η όλη συμπεριφορά σας μου θυμίζει το γνωστό παλιό με τη "μπουνιά" : Τη δίνει ξαφνικά ο ένας στον άλλο και ο άλλος τον ρωτάει " Στα αστεία το έκανες αυτό ή στα σοβαρά ;" "Στα σοβαρά ..." "Οκ τότε, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι δε μου αρέσουν καθόλου τα αστεία !"...
Ποια είναι η λύση ; Να παραμείνεις στη δουλειά σου, να τον αγνοήσεις πλήρως σα να μην υπάρχει, να μην τον σκέφτεσαι, να μην τον ξαναβοηθήσεις, να μην ξαναβγείτε και να τον αφήσεις εκείνον να βράσει στο ζουμί του.