Αυτό που βλέπω από μερικές φίλες μου όταν μιλάμε για θηλασμό είναι μια αίσθηση "επιβολής" της εικόνας του θηλασμού στους άλλους. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ: Και εγώ έχω θηλάσει το παιδί μου π.χ. στο πάρκο ή στην παιδική χαρά με διακριτικό τρόπο. Γιατί είναι κάτι που αφορά εμένα και το παιδί μου, είναι ένα συναισθηματικό δέσιμο και χρειάζομαι σωματική ηρεμία και γαλήνη για να φροντίσει το σώμα μου το μωρό μου. Κατ’αρχήν ποτέ δεν θα κουβάλαγα στην δουλειά μου άρρωστο το μωρό μου. Θα το έθετα έτσι σε χειρότερο κίνδυνο, άσε το να το αφήσω να μπουσουλάει στο όχι και πεντακάθαρο πάτωμα μιας σχολικής αίθουσας δεν το βρίσκω καθόλου σωστό. Επίσης, αν έπρεπε να το θηλάσει η καθηγήτρια ας πήγαινε για λίγο στο γραφείο της ώστε να το κάνει ήσυχα. Η σχολική αίθουσα δεν είναι δημόσιο μέρος, υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να μπει ο καθένας όποτε θέλει και να κάνει ό,τι θέλει.Θυμάμαι πόσο άσχημη εντύπωση μου είχε κάνει πρόσφατα το εξής περιστατικό: Καθώς περίμενα στριμωγμένη με τα ψώνια –μαζί με πολλούς άλλους- στο ταμείο ενός σούπερμαρκετ, η μπροστινή μαμά έβγαλε το στήθος της για να ταΐσει το μωράκι της. Ήμασταν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον και εκείνη ακριβώς τη στιγμή η μαντάμ «έπρεπε» να θηλάσει το μικρό της (που ήταν ήσυχο), ακουμπώντας το στήθος της στη πλάτη του μπροστινού κυρίου. Δεν μπορούσε να περιμένει 5 λεπτά. Ούτε ήθελε να της δώσουμε προτεραιότητα στο ταμείο. Τελικά έφαγε κράξιμο η μαντάμ, κυρίως από τις γυναίκες (γιατί ο κακομοίρης ο μπροστινός της είχε κοκαλώσει από την αμηχανία). Συγνώμη, αλλά αν και ο θηλασμός είναι φυσικό πράγμα, ως γυναίκα θεωρώ ότι η κοινή λογική υπαγορεύει το πότε και που πρέπει να γίνεται. Αλλά η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή τελικά.