Όσο είστε εν ζωή και οι δύο, δεν πρόκειται για μη-αντιστρέψιμη κατάσταση μεταξύ σας. Μπορείς πάντα να της στείλεις κι εσύ ένα κατεβατό, μια χαρά ωραίο σαν αυτό που μας έγραψες εδώ, και να της πεις τι πραγματικά συνέβη και ότι δεν την απέφευγες. Κι από την άλλη... Αξίζει τον κόπο; Ναι, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο είναι πολύ εύκολες οι φιλίες, είστε σχολείο-σπίτι-σχολείο, το πολύ έναν καφέ με βόλτες τα Σαββατοκύριακα. Οι φιλίες δοκιμάζονται στα δύκολα, όταν και διαφορετικά προγράμματα έχετε και η καθεμιά βρίσκεστε σε διαφορετικές φάσεις. Πιστεύω ότι δεν ήταν να έχετε φιλία μεταξύ σας, τουλάχιστον όχι αυτήν που αντέχει στο χρόνο, γιατί εσύ είσαι άνθρωπος που ακούει, ενώ εκείνη μόνο μιλάει χωρίς να σ' έχει ακούσει ποτέ. Για παράδειγμα, όταν εκείνη σου μιλούσε για το χωρισμό της, δεν μπορεί, κάτι θα σου ξέφυγε κι εσένα ότι κι εσύ είχες περάσει δύσκολα με το χωρισμό από την πρώτη σου αγάπη... Κι ωστόσο, όχι μόνο δεν σε άκουσε, μα στο τέλος σε κατηγόρησε κιόλας, σα να μην της ήταν αρκετός ο χρόνος που της προσέφερες να την ακούς και να της αναλύεις το δικό της χωρισμό.
Από αυτά που γράφεις, η νοσταλγία που νιώθεις είναι μάλλον για τα χρόνια που δεν είχες την κατάθλιψη στο φόντο της ζωής σου, απλώς εκείνα τα χρόνια είναι στενά συνυφασμένα μ' εκείνη την κοπέλα. Στην πραγματικότητα, ίσως σου λείπει εκείνη η εκδοχή του εαυτού σου που δεν είχε ακόμα αγγιχτεί από τη μαυρίλα. Ωστόσο, εκείνη η μαυρίλα σ' έκανε δυνατότερη, αν όντως έκανες βήματα να την ξεπεράσεις (με αγωγή ή και ψυχοθεραπεία).