Τα παιδικά χρόνια σε στιγματίζουν ψυχολογικά. Το ξανά έγραψα, συνήθως η πρώτη απόρριψη έρχεται από το οικογενειακό περιβάλλον. Εάν δε μας αγκαλιάσει το οικογενειακό περιβάλλον, και αντίθετα προβαίνει σε άλλου είδους πρακτικές (κοροϊδία, παθητικό επιθετικές στάσεις, απόρριψη, μη παραδοχή λάθους συμπεριφοράς, συνεχείς εντάσεις, μη σωστή διαχείριση θυμού και νεύρων, κλπ) τότε το παιδί πολύ δύσκολα ως ενήλικος θα ξεπεράσει τις οποιεσδήποτε μνήμες του έμειναν στον εγκέφαλο. Τα παιδία μιμούνται, και αυτά που βιώνουν στο οικείο περιβάλλον, αυτά θα μιμηθούν και θα κάνουν πράξη, και στο σχολικό, και πάει λέγοντας. Κλασικό παράδειγμα κοροϊδίας και μη αποδοχής, αποτελεί το δημοτικό, με το άλλο κλασικό, "ο γυαλάκιας", " ο/η χοντρός/η", "το αγοροκόριτσο". Ο άνθρωπος από παιδί μέχρι ενήλικος ανεξάρτητα από ηλικία- θα βιώνει όλων των ειδών τις απορρίψεις. Στα παιδικά μας χρόνια πρέπει να βιώσουμε -εκτός των άλλων- ασφάλεια και πλήρη αποδοχή. Ξέροντας το παιδί ότι οι γονείς του, πρωτίστως, το αποδέχονται έτσι ακριβώς όπως είναι, θα μπορέσει μετέπειτα να διαχειριστεί την όποια απόρριψη και κοροϊδία βιώσει στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, ενταγμένο σε ένα κοινωνικό σύνολο, το οποίο είναι το εκπαιδευτικό σύστημα (δημοτικό, αφήνω εκτός το νηπιαγωγείο). Τα παιδικά βιώματα -είτε κοροϊδία για τρίτους ή κοροϊδία που εισπράξαμε εμείς οι ίδιοι, είτε κάτι άλλο- τα μεταφέρουμε στην εφηβική ζωή και στην ενήλικη. Είναι φαύλος κύκλος. Ότι μας βασάνισε στα παιδικά μας χρόνια -αυτά μεταφέρονται και στα επόμενα στάδια- κακά τα ψέματα, θα μας μείνει κάποιο του κατάλοιπο.