Τυχαίε περαστικέ, πιστεύω πως όλη αυτή η αστείρευτη μοναξιά που αισθάνεσαι διαβάζοντας συχνά τις εξομολογήσεις σου, πηγάζει από το χαμό των γονιών σου. Δυστυχώς έχεις χάσει μικρό παιδί το μπαμπά σου, δεν έχεις αδέρφια και έχεις χάσεις τη μαμά σου σε τρυφερή ηλικία που την είχες ανάγκη. Όλοι έχουμε ανάγκη την αγάπη των γονιών, να νιώσουμε και να δώσουμε αγάπη. Όταν ο μπαμπάς μου ήταν εγκεφαλικά νεκρός και ήμουν στο προσκεφάλι του, δίνοντάς μου οι γιατροί ψεύτικες ελπίδες, δίπλα μου ήταν ένας άνθρωπος στην ηλικία του μπαμπά μου να προσέχει τον δικό του πατέρα που ήταν ενενήντα εννέα ετών. 'Έκλαιγε και μου έλεγε πως τον προσέχει σαν μωρό και τον χρειάζεται ακόμα. Σημαίνει πως σε όποια ηλικία και αν είναι κανείς, πάντα θα θέλει τους γονείς του δίπλα. Εσύ δεν τους χόρτασες και ορφάνεψες νωρίς. Αναζητάς την αγάπη που δεν έζησες για να νιώσεις πλήρης και φαντασιώνεσαι μία καλοκάγαθη γυναίκα για να ερωτευτείς. Έχεις ένα κενό αγάπης στη καρδιά σου, έναν πόθο αλλά ταυτόχρονα αυτοσαμποτάρεσαι με αρνητισμό για τον εαυτό σου, αλλά δίνοντας πάντα ευχές και καλά λόγια προς τους άλλους. Απογοητεύεις μόνος σου τον εαυτό σου και δεν δίνεις ευκαιρίες, θεωρώντας πως δεν είναι πια όλα αυτά για σένα επειδή ''γέρασες''. Πόσες φορές έστω και αν σου συμβαίνει σπάνια να σε πλησιάσει κάποια για τσιγάρο, να σου χαμογελάσει ή να έχεις τσεκάρει κάποια στο σινεμά που να σου έχει δώσει κάποιο έναυσμα συζήτησης, εσύ να μην εκδηλώνεσαι από τον επικείμενο φόβο της απόρριψης. Η προτροπή μου είναι να μιλήσεις ανοικτά σε αυτήν που σου αρέσει και ας φας χυλόπιτα. Τουλάχιστον θα ελευθερωθείς, θα δυναμώσεις και θα απεγκλωβιστείς από τις ουτοπίες που σε αποθαρρύνουν καιρό.