Όπως το είπες, δεν είναι στο χέρι σου, γι' αυτό μη διστάζεις να διατηρείς τον όποιον αυθορμητισμό σου και τις ειλικρινείς σου προθέσεις. Άλλο η παιδικότητα και άλλο το παιδιάρισμα. Η παιδικότητα στον άνδρα μάς προσελκύει, γιατί στις ακομπλεξάριστες γυναίκες αρέσει να έχουν δίπλα τους έναν άνδρα που ξέρει πού και πού να μην παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του (όσο κατά τ' άλλα σπουδαίος, αρρενωπός και πετυχημένος κι αν είναι), να ξέρει να γελάει και να κάνει πού και πού τρέλες χωρίς να ξεφεύγει. Το παιδιάρισμα και ο παλιμπαιδισμός, από την άλλη, είναι ξενερωτικά, γιατί βγάζουν κάτι σε ανώριμο και σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να νιώθουμε η "μαμάκα" της σχέσης, που πρέπει μονίμως να δείχνει και να εξηγεί στον άνδρα ότι πρέπει να συμμαζευτεί κάπως. Δεν ξέρω τι έφταιξε στην προηγούμενή σου σχέση, αλλά ίσως τώρα που το διαπιστώνεις να περνάς μια εσωτερική αλλαγή. Μην τρομάζεις με το γεγονός ότι τώρα νιώθεις "γέρος," γιατί είσαι σε φάση που αναθεωρείς κι αναπροσαρμόζεσαι, γι' αυτό για κάποιο διάστημα θα είσαι σαν μουδιασμένος. Φαντάσου, ας πούμε, να διορθώνεις μια χρόνια σκολίωση και, συνεπώς, επειδή εξαφανίστηκε μεμιάς η έντονη ασυμμετρία στη σπονδυλική σου στήλη, να μην μπορείς για ένα διάστημα να κάνεις με ευκολία διάφορες χορευτικές κινήσεις και μανούβρες που σου έβγαιναν πριν αβίαστα. Θα τις βρεις σίγά-σιγά, μόλις συνηθίσεις στη νέα συμμετρία. Έτσι, λοιπόν, και τώρα. Επειδή σου έπεσε βαριά η τελευταία σου εμπειρία, νιώθεις σα να έχεις ξεχάσει προηγουμένως βασικά στοιχεία του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς σου. Θα τα ξαναβρείς με τον καιρό, αφότου θα έχεις συνηθίσει στο βελτιωμένο σου τον εαυτό.