Διάβασα την εξομολόγησή σας και τις απαντήσεις σας. Κοιτάξτε κάτι, ο άντρας σας μάλλον δεν στάθηκε ικανός να νιώσει πραγματική αγάπη για εσάς. Μειώνουν και συνεχόμενα κατακρίνουν αυτόν που δεν αγαπούν, που δεν θεωρούν πολύτιμο στη ζωή τους. Δυστυχώς πολλοί/πολλές συμβιβάζονται με την έλλειψη στοργής και προσοχής από το έτερόν τους ήμισυ στην αρχή της σχέσης ή του γάμου, δικαιολογώντας το με το σκεπτικό "απλά δεν είναι ρομαντικός/ή" ή "θα έρθει με τον καιρό η αγάπη," κι ωστόσο δεν έρχεται ποτέ. Ο άλλος μπορεί να δένεται μεν, γιατί περνάει τόσος καιρός, μπαίνει και η συνήθεια στη μέση, αλλά δεν αγαπά και, αντ' αυτού, μετά από αρκετό καιρό αρχίζει και βλέπει το/τη σύζυγο (όσο ιδανικός/-ή και να είναι) σαν αντικείμενο, το οποίο μπορούν να χρησιμοποιήσουν σαν σάκο συναισθηματικού μποξ, να προσβάλουν, να υποβιβάσουν και να πετάξουν όποτε δεν τους βολεύει άλλο. Όποιος αγαπάει, γυρίζει σπίτι, βρίσκει το θέαμα της γυναίκας του που κοιμάται με τα παιδάκια και τα παιχνίδια τριγύρω αξιολάτρευτο (στην τελική, αξιολάτρευτο θέαμα είναι, δεν τα είχατε σε χωματερή), και την πηγαίνει για ύπνο στο κρεβάτι. Δεν θα σας είναι πολύ εύκολο ν' αφήσετε τον άντρα σας, ειδικά τρομάζοντας στη σκέψη ότι θα πρέπει από εδώ και στο εξής να είστε "μόνο μαμά," δηλαδή όχι σύζυγος. Κι ωστόσο, με τέτοιον άντρα, σαν πολλή του είναι η τιμή να σας έχει σύζυγο. Σταθείτε στα πόδια σας, θέστε σε προτεραιότητα τον εαυτό σας, για το καλό των παιδιών σας. Και αν ο άλλος σάς βγάζει άχρηστη, απαντήστε κάτι σαν "ε καλά, είδαμε και τη δική σου χρησιμότητα του να γυρνάς ξημερώματα και ένα χεράκι στο συμμάζεμα δεν βάζεις." Ας δει λίγο πώς είναι να του επιστρέφουν το νόμισμα.