Πολύ κακώς έπραξες έτσι και το ξέρεις. Και είναι καλό που αργά ή γρήγορα ήρθες αντιμέτωπη με τη συνείδησή σου, ώστε να παραδεχτείς την πράξη σου. Από εδώ και πέρα το ερώτημα είναι το τι θα κάνεις με αυτό. Το να βάλεις στον εαυτό σου σε μια γωνία και να τον μαστιγώνεις δεν επωφελεί τον αδικημένο ούτε και είναι χρήσιμο για σένα. Αν δεν έχει περάσει πολύς καιρός απ' το χωρισμό σας, θα σε συμβούλευα να μιλήσεις στους κοινούς σας γνωστούς και να τους πεις την αλήθεια, για ν' αποκαταστήσεις τον άνθρωπο στα μάτια τους. (Παρεμπιπτόντως, αν εκείνοι οι γνωστοί ήταν και δικοί του φίλοι, υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είχαν ακούσει και λάβει υπόψη τη δική του εκδοχή της ιστορίας. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας εδώ. Το λέω μόνο για να δείξω ότι αν μια φιλία είναι γερή, τα λόγια μιας ανισόρροπης γκόμενας δεν θα έπρεπε να τη χαλάσουν τόσο εύκολα.) Το καλό σε όλη την ιστορία είναι ότι επιβεβαιώνεις πανηγυρικά μερικές περιγραφές περί "τρελών πρώην." Σου το λέω με πειραχτική διάθεση, αλλά ναι, κι όμως, ζείτε ανάμεσά μας ρε κορίτσια. :-) Και τουλάχιστον εσύ κάνεις το βήμα για να γιατρευτείς από τους δαίμονές σου. Συνέχισε πάση θυσία την ψυχοθεραπεία και θυμίσου ότι δεν είναι μόνο το παρελθόν σου που παίζει ρόλο και δεν αλλάζεις, αλλά το τι επιλογές κάνεις από εδώ και πέρα. Σώσε ό,τι μπορείς, ειλικρινά. Και θα βρεις το σωστό για σένα άνθρωπο. Το ότι ο άλλος σου φερόταν τέλεια και έδειχνε απέραντη υπομονή μαζί σου, δεν τον κάνει αυτομάτως άνθρωπό σου εφ' όρου ζωής.