Όταν φέρονται ορισμένοι τόσο γαϊδουρινά, ξέροντας ότι δεν είναι το σωστό, μού έρχεται μια χαρακτηριστική εικόνα στο μυαλό. Φαντάσου, ρε παιδί μου, να έχεις έναν πολύ ωραίο κήπο. Τον φροντίζεις κάθε μέρα, τον έχεις και τον χαίρεσαι, και με χαρά θα δεχτείς όποιον έρθει να τον επισκεφτεί. Και να σου, έρχεται ένας επισκέπτης, που πάει από δω, θαυμάζει από κει, και ξάφνου αρχίζει ν' αφοδεύει σε μια γωνία του κήπου σου. Ξέρει ότι δεν είναι σωστό, αλλά το κάνει μέχρι να πεις εσύ κάτι. Ε λοιπόν, δεν μιλάς, δεν μιλάς (λες δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε, μπορεί να μην κατάλαβε ότι μπήκε σε κήπο), ώσπου του φωνάζεις να μην το κάνει. Δεν τον διώχνεις, όμως, από τον κήπο σου, του δίνεις μια ευκαιρία. Ε, ο άλλος αντί να πάρει το μήνυμα ότι σ' αυτόν τον κήπο (πόσω μάλλον σε κανέναν κήπο) δεν κάνει ν' αφοδεύει, σηκώνεται από τις γαρδένιες και σε λίγο πάει να κάνει το ίδιο σε μια άλλη γωνία του κήπου σου, εκεί που έχεις τις τριανταφυλλιές, ξέρω γω. Και όση κουβέντα κι αν του κάνεις, όπως κι αν του το εξηγήσεις ότι σε πειράζει κι ότι δεν είναι σωστό, το άτομο αυτό δεν θα σταματήσει ν' αφοδεύει όπου βρίσκει στον κήπο σου, εκτός αν τον διώξεις κλωτσηδόν και του απαγορεύσεις μια για πάντα μια επόμενη είσοδο. Κάποιοι άνθρωποι το έχουν στη φύση τους ν' αφοδεύουν σε ό,τι ελεύθερο κήπο βρίσκουν, χωρίς να κοιτούν πόση ψυχή έβαλε κανείς για να τον φτιάξει τόσο όμορφο. Κλωτσηδόν, λοιπόν, από τη ζωή σου να τους διώχνεις δαύτους. Δεν αξίζουν ούτε πρώτη μισή ευκαιρία.