Αυτήν τη μικροαστική έννοια του "κελεπουριού" ρε παιδί μου την έχουμε στην ελληνική κοινωνία και στις συντηρητικές κοινωνίες γενικότερα, εξ ου και το κόλλημα με δήθεν "λίστες" και "κριτήρια." Στην Ελλάδα, ακόμα και στις πόλεις, είμαστε λίγο κολλημένοι με τη νοοτροπία "η ωραία/ ο ωραίος του χωριού, ποιος/-α θα την/τον πάρει." Μην ξεχνάς κιόλας κάτι: είναι αλλιώς να σε ρωτάνε θεωρητικά το τι θα ήθελες σ' ένα σύντροφο (εκεί όντως θα απαντήσεις με μια παραμετρική λίστα που χωράει καλύτερα σε Excel) και άλλο το να γνωρίσεις έναν πραγματικό άνθρωπο που να σε κάνει να ξεχάσεις ό,τι λίστα είχες φτιάξει. Ναι, δεν θα συμβιβαστείς και τελείως με ό,τι νά 'ναι (π.χ. αν έχεις ως απαραίτητη προϋπόθεση για τον άλλον το να ξέρει να φέρεται, δεν θα πας για το τελείως trash ούτε θα κάνεις εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά σου), αλλά δεν θα ξεκινήσεις να μπαίνεις στη διαδικασία να μετράς τα τικαρίσματα που μπαίνουν στην υποτιθέμενη λίστα σου. Ο εγκέφαλος, η βιοχημεία, οι ορμόνες δεν λειτουργούν με λίστες και προϋποθέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που εμφανισιακά να μην είναι κοντά στο πρότυπο που είχες πλάσει, αλλά σου ασκούν γοητεία χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις γιατί.