Ο κλαυσίγελος δεν είναι οι δυο όψεις της ζωής αλλά μια, όπου το γέλιο συνυπάρχει με το κλάμα και το ένα διαδέχεται το άλλο αενάως ως φύση μια. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το γνώριζαν, το αποδέχονταν, το ονόμασαν. Τραγωδία και κωμωδία συνυπάρχουν, αλληλεπικαλύπτονται, καθώς πραγματεύονται τα ιδία, τα καθημερινά και τα εξαιρετικά. Αυτή είναι η περιπέτεια μιας ομάδας ηθοποιών μεταξύ δυο παραστάσεων στα καμαρίνια του θεάτρου όπου ξεκουράζονται. Εκεί η επικαιρότητα μπερδεύεται με την ιστορία, η πραγματικότητα με το θέατρο, το γέλιο με το κλάμα και η προσβολή με την συγχώρεση, καθώς ξεδιπλώνονται οι ανθρώπινες ανάγκες και συμπεριφορές, που αν τις ξεγυμνώσουμε από τα εξωτερικά διακοσμητικά στοιχεία, - τοπικά, χρονικά, εθνικά, πολιτικά, ιδεολογικά και φυλετικά – είναι κοινά σε όλους μας από καταβολής της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι στη φύση μας. Έρωτας, επικοινωνία, εξουσία, θάνατος, υστεροφημία. Αναδύονται συνοδευόμενα από προκαταλήψεις, φοβίες, ενοχές, αδυναμίες, εξαρτήσεις μέσα από μεγαλοστομίες, αναφορές, εξομολογήσεις, διαπιστώσεις, ερωτήματα, προσβολές.Ένα θεατρικό παιχνίδι όπου νέα κείμενα παντρεύονται αποσπάσματα από το αρχαίο Θέατρο, άλλοτε με σκωπτικό τρόπο κι άλλοτε με δραματικό, με αντικρουόμενες κι αντιφατικές διαθέσεις και αναφορές την δική μας κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα. και σύγχρονη ανθρώπινη συμπεριφορά.