Το να είσαι μόνος σε μια πόλη μπορεί να είναι δύσκολο, το καταλαβαίνω. Η διαφορά είναι ότι βρίσκεσαι στο σημείο της αφετηρίας, έχεις μπροστά σου περιθώριο να χτίσεις κάτι. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολο, το πιστεύω! Η μοναξιά που νιώθεις ενώ συντροφεύεσαι όμως δεν είναι ψέμα, μη σου κάνει εντύπωση. Είναι πολύ εύκολο να έχεις σχέση - ακόμα και να ζείτε μαζί – όμως να νιώθεις μόνος. Μπορεί να περιτριγυρίζεσαι από πολλά άτομα, όμως και πάλι να νιώθεις μόνος. Μπορεί ακόμα να είσαι στη δουλειά σου, φουλ απασχολημένος, να μην έχεις ούτε μια στιγμή να ακούσεις τις σκέψεις σου, και πάλι να νιώσεις μόνος.Μην την υποτιμάς τη μοναξιά, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε βρει. Έχει πολλές μορφές και χωράει σε κάθε περίπτωση. Θέλει να τη σεβαστείς, να της δώσεις σημασία, να την αφουγκραστείς. Κι αν καταφέρεις και την ακούσεις, ίσως κατανοήσεις τι χρειάζεται για να ανακουφιστεί. Κάτι φορές φαντάζομαι πως γυρεύει συντροφιά κι εκείνη. Τέλος πάντων… εκφράζω απλώς κάποιες προσωπικές μου σκέψειςΥΓ. Τσέκαρε και μια ανατριχιαστική προσέγγιση για τη μοναξιά. Μια άλλη ματιά, πιο σκληρή. http://freepsyche.blogspot.com/2008/04/blog-post_13.html