Λεγραινά: Ή, αλλιώς, ΚΑΠΕ. Είναι μακριά (δίπλα στον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, περίπου μία ώρα από το κέντρο) και υπέροχα. Άμμος μέσα κι έξω και πολύ καθαρά νερά. Τα Σαββατοκύριακα έχει αμέτρητο κόσμο. Όσοι έχουν όρεξη για κολύμπι ας ξανοιχτούν δεξιά κι αριστερά για ν’ ανακαλύψουν σεμνά και διακριτικά κολπάκια που προξενούν άσεμνες και αδιάκριτες σκέψεις. Και πράξεις. Επίσης, αφού έχετε φτάσει Σούνιο, ψάξτε και για τον Χάρακα. Όπως λένε οι ειδικοί, προμηθευτείτε καλούδια και νερά, γιατί δεν υπάρχει καντίνα να σας σώσει.
Κακιά Θάλασσα: Στην ανεξάρτητη πολιτεία της Κερατέας. Τα τελευταία χρόνια έχει κερδίσει με την ποιότητά της τους λουόμενους του «αττικού ουρανού». Μία περίπου ώρα από την Αθήνα, με ντεκόρ πήχτρα στο βότσαλο, στην ομπρέλα και την ξαπλώστρα. Αλλά τα νερά είναι καλά. Μετά, όλοι στον Γιωργάκη για καλό φαγητό. Ή για μπάσκετ στα παραλιακά γήπεδα.
Ψάθα: Η απόσταση από την Αθήνα χαρακτηρίζει το ταξίδι προς τα εκεί «μίνι εκδρομή». Δεν πετάγεσαι, δηλαδή, για μια βουτιά. Κάτω από τα Βίλια, Ψάθα και Πόρτο Γερμενό είναι δύο καθαρές κι οικογενειακές παραλίες. Μετά, οπωσδήποτε ψάρι στα ουζερί ή «τρομερό» κρέας στα Βίλια. Και βουνό και θάλασσα.
Λιμανάκια: Αυτά της Βουλιαγμένης. Πας κι έρχεσαι με το αστικό λεωφορείο (114, 116, Γ1, Ε22). Δίπλα στην πόλη, ένας από τους απόλυτους προ- ορισμούς για όσους επιθυμούν να κολυμπήσουν σε βαθιά και καταγάλανα νερά. Περιτριγυρισμένα και με αμέτρητους καλτ μύθους περί ηδονοβλεψιών, καμακιών και άλλων τινών.
Παράγκες: Τα εναλλακτικά λιμανάκια μεταξύ Καβουριού και Βουλιαγμένης. Αφού περνάς μέσα από έναν ξεχασμένο και ξεχαρβαλωμένο καταυλισμό (τις παράγκες παλιά τις νοίκιαζαν οικογένειες, τώρα τις έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού οι επί της Γης εκπρόσωποι), σκας σ’ έναν γιγάντιο βράχο, όπου «δικαστές» είναι τα παιδιά από τα νότια προάστια, που ξέρουν και θέλουν να έχουν φάτσα- κάρτα τον Αστέρα Βουλιαγμένης. Απαραίτητο να είστε εφοδιασμένοι με προμήθειες, αλλιώς θα πρέπει να γυρίσετε πίσω. Και δεν είμαστε για τέτοια με τέτοιες θερμοκρασίες.
Πόρτο Ράφτη: Τέσσερις παραλίες που είναι από τις καλύτερες της «γειτονιάς» μας. Ερωτοσπηλιά, Αγία Μαρίνα, Άγιος Σπυρίδωνας κι Αυλάκι θυμίζουν πιο πολύ Άνδρο παρά Αθήνα. Τόσο πολύ κόσμο να μην είχαν… Ψιλή άμμος και πολλή καντίνα. Τις καθημερινές, που είναι πιο ήσυχα, είναι ιδανικές για ηρεμία και πολύ κολύμπι.
Μάτι-Ζούμπερι: Στα πέριξ της Νέας Μάκρης, της μικρής επαρχίας της Αττικής. Το πρώτο πιο οικογενειακό και μοναχικό, το δεύτερο για τα νιάτα. Στο Ζούμπερι έχει beach bar και πολλά γήπεδα γι’ αθλήματα. Είναι και τα δύο σε μια απόσταση 30 χλμ. από την Αθήνα. Οι ακτές κι ο βυθός είναι ανάμεσα σε πέτρα και άμμο. Και τα δύο εξυπηρετούνται από τα ΚΤΕΛ Αττικής, αλλά οι περισσότεροι κολυμβητές είναι οι παραθεριστές από τις γύρω περιοχές. Πολλά εστιατόρια για φαγητό μετά, με καλό κρέας. Ψωνίστε κανένα φυτό από τα φυτώρια της περιοχής και δοκιμάστε τα μπιφτέκια στο Τρίγωνο, στα Καλύβια. Μια μερίδα φτάνει για να χορτάσει μια τριμελής οικογένεια.
Φλοίσβος: Δίπλα στο κέντρο της Αθήνας. Με το τραμ από το Σύνταγμα, κολυμπάς σε τριάντα λεπτά. Όσο και να τη σνομπάρουμε, η μαρίνα του Φλοίσβου έχει μια γλυκιά αύρα παλιάς Αθήνας. Είναι και το θωρηκτό Αβέρωφ, που τσάκισε τους εχθρούς στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και πάντρεψε και τη Μαριέττα Χρουσαλά. Τα πρωινά οι κυρίες του Φαλήρου μοστράρουν τα σκουφάκια τους, το μεσημέρι σκάνε τα παιδιά με τα παπάκια. Αν μείνετε μέχρι αργά, περάστε κι απ’ το ομώνυμο θερινό.
Παραλία Αλίμου: Η πιο κοντινή, η πιο οργανωμένη και με ελεύθερη είσοδο. Πολύς κόσμος και τις καθημερινές. Προσεγγίζεται και με το τραμ και με το λεωφορείο.
Σχοινιάς: Η εκτόνωση των Αθηναίων, όπου θα τους δεις να επιδίδονται σε όλα τα θαλάσσια κι αμμουδερά αθλήματα, αλλά και να πίνουν μέχρι να γίνουν ένα με τις ξαπλώστρες. Καράβι, Del Mare και Γλάρος αποτελούν την Ντίσνεϊλαντ των ντόπιων κολυμβητών, μόλις 40 λεπτά από το κέντρο. Είσοδο δεν έχει, αλλά οι τιμές στις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες είναι κάπως τσιμπημένες.
Μαύρο Λιθάρι: Το καμάρι της Βάρης. Μπαρ, βαβούρα και όλα τα «κορμιά» των υπερ-νοτίων προαστίων. Καλό για socializing, μέτριο όσον αφορά την ποιότητα του νερού.
Άγιος Κοσμάς: Πίσω απ’ το αθλητικό κέντρο, στο ύψος του παλιού αεροδρομίου. Παραλία- σύμβολο του κινήματος για το άνοιγμα των ακτών στην παραλιακή. Καλός ο συμβολισμός, παράξενα όμως τα νερά.
Καβούρι: Ίσως το πιο ακριβό προάστιο της φτωχής μας πόλης. Οι κόλποι του, όμως, είναι προσβάσιμοι και από τους κοινούς θνητούς. Όπως έχω ξαναγράψει, όλοι κάτω απ’ τον ήλιο ίδιοι είμαστε.
Κάλαμος: Προς Ωρωπό πλευρά. Άμμος και λίγο λιγότερος κόσμος απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Καλό κρέας για μετά σε Μαλακάσα, Καπανδρίτι. Όχι τόσο φτηνό όμως όσο θα περιμένατε.
Δικαστικά: Οι απότομοι βράχοι κοντά στο πεδίο της Μάχης του Μαραθώνα. Καθαρά νερά για ριψοκίνδυνους κολυμβητές και για μοναχικά ζευγάρια που ψάχνουν να βρουν τα πατήματά τους. Αν θέλετε κάτι πιο ήρεμο, ώριμο, γραφικό και με ωραίο φαΐ, αναζητήστε στον δρόμο προς το Καπανδρίτι το Σέσι.
σχόλια