Είναι η πιο κρύα βραδιά του Οκτωβρίου εδώ και μερικά χρόνια και το κέντρο, αυτήν τη Δευτέρα, είναι άδειο. Τρεις-τέσσερις βαθμοί κάτω, η πόλη παραλύει υπό το αβάσταχτο βάρος ενός ξαφνικού κρύου. Μυρίζω το φρέσκο χαρτί του κόμικ Δεν είναι αυτό που νομίζεις που μου έχει φέρει ο Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan) με τις λιπόσαρκες, ψηλόλιγνες αλά Μοντιλιάνι φιγούρες που ισορροπούν μεταξύ της υποβόσκουσας σεξουαλικότητας και της αθωότητας. «Σχεδόν κάθε κόμικ του Jason χωράει στ’ αγαπημένα μου, με τα Pocket full of rain, Hey Wait και I killed Adolf Hitler να ξεχωρίζουν.
Ο Jason εχει τον τρόπο να πει μια ιστορία καλά δομημένη, αστεία, συγκινητική, και ταυτόχρονα να φαίνεται τόσο αβίαστο αυτό, ούτε συναισθηματικοί εκβιασμοί, ούτε εξυπνάδες. Το Shortcomings του Adrian Tomine είναι, πιστεύω, το καλύτερο κόμικ που έχω διαβάσει, όσον αφορά το πόσο ολοκληρωμένοι είναι οι χαρακτήρες. Και το David Βoring του Daniel Clowes ό,τι πιο χορταστικό. Kαι στο Jimmy Corrigan του Chris Ware σταματάμε να μιλάμε και στεκόμαστε προσοχή. Στο Dude απόψε κλείνουν έναν χρόνο, τα ψηλά δεντρά της Καλαμιώτου είναι λίγο τρομαχτικά αυτή την κρύα νύχτα, τα εξώφυλλα των Wipers, κολλημένα με blue tack στον τοίχο, πριν ανέβεις στην τουαλέτα δίνουν το στίγμα των ιδιοκτητών του (και την προϊστορία τους στα ροκ μπαρ αυτής της πόλης).
«Δεν μεγάλωσα διαβάζοντας κόμικ, πέρα από Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και Ιζνογκούντ. Μικρός διάβασα πολλά βιβλία παιδικής λογοτεχνίας Ελλήνων συγγραφέων, πολλές φόρες τα πέντε βιβλιαράκια με τις περιπέτειες του Μικρού Νικόλα και όλη την ελληνική μυθολογία που, ήταν μια σειρά δεκαπέντε βιβλίων, αν θυμάμαι καλά, με ωραία εικονογράφηση. Ένα βιβλίο που θέλω να ξαναδιαβάσω είναι η Μόμο του Μίχαελ Έντε, γιατί το ξαναθυμήθηκα όταν είδα το Μάτριξ. Από τότε λέω ότι θέλω να το ξαναδιαβάσω. Το 2010 (λίγο πριν απ’ το τέλος της χρονιάς, αν θυμάμαι καλά) ο Pan Pan ανέβασε στο σάιτ του (postnoise.com) το Someday, maybe I won’t mind, έναν αναπάντεχα καταπληκτικό δίσκο (με ήχο κάπου μεταξύ των shoegaze ηρώων και των post-rock αναμορφωτών). «Στο σπίτι που μεγάλωσα έπαιζε συνεχεία μουσική. Ο πατέρας μου έχει πάρα πολύ καλή συλλογή βινυλίων και CDs κι ένα καλό ηχοσύστημα. Νομίζω από εκεί αγάπησα τον Χατζιδάκι και τους Pink Floyd. To πρώτο δικό μου κόλλημα ήταν μια κασέτα με τα best of των Police, νομίζω στην πέμτη δημοτικού. Βέβαια, όταν ήρθε η ώρα να είμαι κάτι στο σχολείο, όπως όλα τα παιδάκια, εγώ έγινα χιπ-χοπάς, μια αγάπη που ακόμη υπάρχει πολύ έντονα. Τα πρώτα μου 150 CDs ήταν νεοϋορκέζικο χιπ-χοπ από τα μέσα των ‘80s έως τα μέσα των ‘90s.
Έτσι ξεκίνησα και να παίζω μουσική. Ο πατέρας μου μού έκανε δώρο στο δεύτερο έτος ενα sampler της Korg, το οποίο φυσικά ακόμη αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του live set up μου». Ο Pan Pan, εκτός από κομίστας και μουσικός, είναι και αρχιτέκτονας. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική του Βόλου με καθηγητές τους εικαστικούς Αλέξανδρο Ψυχούλη και Μαρία Παπαδημητρίου, μεταξύ άλλων. «Για την πτυχιακή μου σχεδίασα ένα ουτοπικό μέρος κι ύστερα μετέφραζα αυτά που έβλεπα σε μια ημιτονοειδή μουσική καμπύλη, έτσι όπως έχουν δουλέψει ο Ξενάκης, ο Ράιχ και όλοι οι αντίστοιχοί τους. Οι παρτιτούρες δεν ήταν με νότες, ήταν με σκίτσα.
Πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική είναι η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένη κάθε δομή, είτε αυτή αφορά ένα κτίριο είτε μια μουσική είτε μια σελίδα κομικ είτε έναν ωραίο συνδυασμό στο ποδόσφαιρο». Τα ηχεία παίζουν ένα χαλαρωτικό φανκ, ο μπάρμαν μάς κερνάει σφηνάκια βότκα με ταμπάσκο, ο Pan Pan έχει πάρει μια κιμωλία και ζωγραφίζει στον μαυροπίνακα που βρίσκεται στον τοίχο απέναντι απ’ το μπαρ κι ύστερα γυρνάει και μου λέει: «Θα ήθελα να μπω σε μια χρονομηχανή και για ένα βραδυ να πάω πίσω στα ‘80s, να βγω με δερμάτινο σε μπαρ και να την πέσω στην τραγουδίστρια των Ριφιφί. Ή, εναλλακτικά, να γυρίσω στα ‘60s και να την πέσω στη Μαίρη Χρονοπούλου, εκεί που τραγουδαει στον Γεωργίτση. Κατά τ’ άλλα, με όλο το χάλι της εποχής και της χώρας, εδώ θέλω να είμαι. Ηρωικός».
Τον ρωτάω γιατί στο bio του Τwitter του γράφει: «Proud to be the mexican staring frog of southern Sri Lanka».
«Είναι μείξη της μαλακίας που γράφουν τα περήφανα ελληνικά celebrities “proud to be Greek” με τον Mεξικανό βάτραχο της Σρι Λάνκα που σε κοιτάζει στα μάτια και πετρώνεις, από ένα επεισόδιο του «South Park».
σχόλια