«Κουαρτέτο»

Ρόμπερτ Γουίλσον με Ιζαμπέλ Ιπέρ... Ο συνδυασμός μοιάζει κάτι παραπάνω από ελκυστικός, ως ο απόλυτος ευσεβής πόθος όχι μόνο ενός εκλεκτικού θεατρόφιλου αλλά και οποιουδήποτε εκτιμά τους καλλιτέχνες που έχουν υπερβεί με τη δουλειά τους τα όρια της τέχνης που επέλεξαν να υπηρετήσουν. Η κορυφαία ίσως ευρωπαία ηθοποιός θα ερμηνεύσει στην Εθνική Λυρική Σκηνή τον κεντρικό ρόλο στο Κουαρτέτο του Χάινερ Μύλλερ, σε σκηνοθεσία και σκηνογραφία του αμερικανού «μάγου της εικόνας», του ανθρώπου που επαναπροσδιόρισε μόνος του όχι μόνο την όπερα αλλά και το θέαμα συνολικότερα εστιάζοντας στις ανάγκες της σύγχρονης αισθητικής αντίληψης, «της κορυφαίας φιγούρας στον κόσμο του πειραματικού θεάτρου, ενός εξερευνητή του χώρου και του χρόνου επί σκηνής», όπως είχαν γράψει γι' αυτόν παλιότερα οι «New York Times».

Ζωντανός θεσμός πλέον του γαλλικού σινεμά και θεάτρου, με ατέλειωτους θριάμβους στο σανίδι και στο πανί, κι ένα αξεπέραστο σερί συγκλονιστικών ερμηνειών στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο -από το Πάθος του Γκοντάρ και τη Μαντάμ Μποβαρί του Κλοντ Σαμπρόλ ώς τη Δασκάλα του Πιάνου του Χάνεκε-, αλλά και κάποιες «αποτυχίες» στο Χόλιγουντ, από την Πύλη της Δύσης μέχρι το I Heart Hackabees (με φωτεινή «αμερικανική» εξαίρεση το Amateur του Χαλ Χάρτλεϊ στο ρόλο - τι άλλο; - μιας νυμφομανούς πρώην καλόγριας), η Ιζαμπέλ Ιπέρ έκανε πάντα πράξη τον ορισμό που είχε δώσει η ίδια για τον ηθοποιό, ως καλλιτέχνη ο οποίος «βιώνει την τρέλα του δημοσίως». Με ιδιοφυή τρόπο, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς. Είχε επίσης επισημάνει παλιότερα τις ομοιότητες της κινηματογραφικής εικόνας με το ρυθμό της μουσικής, ενώ ως «παράλληλη» τέχνη του θέατρου είχε επιλέξει τη γλυπτική. Για να επεκταθεί, σε πιο παραστατική γλώσσα:

«Για μένα, το σινεμά είναι σα διακοπές, σαν μια ωραία βόλτα. Το θέατρο όμως είναι σαν ορειβασία. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα πέσεις από κανένα φαράγγι ή αν θα φτάσεις στην κορυφή...»