Ο μπουφές, περισσότερο από όλα τα καλέσματα, συνειδησιακά και σημειολογικά, διατηρεί τα υψηλότερα ποσοστά σιελόρροιας. Διότι και μόνο η έννοιά του παραπέμπει στα ουράνια της γαστρονομικής αφθονίας, στα καλά της Εδέμ και στου πουλιού το γάλα. Εσύ, ως πεινασμένος προνομιούχος, εν είδει στρατηγού, δεν έχεις παρά να εξετάσεις με μια αφ'υψηλού παρέλαση όλα όσα τραβάει η όρεξή σου, κι άλλα που ούτε καν τα είχε φανταστεί και με μια απλή κίνηση να τα φέρεις κατά βούληση στο πιάτο. Μερίδες που δεν ορίζονται από τη διαστροφή του κάθε εστιατορικού chef, χρώματα, ποικιλία και ένα ντεκόρ προκλητικά ελκυστικό που δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να δυσπιστήσεις ως προς τη νοστιμάδα του vol-au-vent. Ασχέτως, αν τις περισσότερες φορές αλλού το όνειρο κι αλλού το θάμα.
Τουτέστιν, οι οικιακοί μπουφέδες, καμωμένοι με αγάπη από τα χεράκια της οικοδέσποινας, μπορεί να μην σου θυμίσουν εντιτόριαλ υψηλής γαστρονομικής κουζίνας, ωστόσο διαθέτουν τη σπιτίσια νοστιμάδα των αγνών υλικών κι όχι την νάιλον ψύχρα της γεύσης του catering. Κοινώς, ακόμη κι αν προτίθεσαι να πληρώσεις το τίμημα στους επαγγελματίες, υπάρχουν κι εύκολες σπιτικές λύσεις για μπουφέδες με άποψη και πρωτοτυπία.
Η παλιότερη ξενοδοχειακή λογική του μπουφέ με την οποία εκπαιδευτήκαμε όλοι μας, τον ήθελε με αστακούς, γαρίδες, ολόκληρα baby γουρουνόπουλα με πράσινο μήλο στο στόμα, χαβιάρια και σολομούς. Η εποχές άλλαξαν, μαζί τους και τα ήθη και τα καλά νέα είναι ότι μπορούμε να βγούμε ασπροπρόσωποι με τάρτες, σαλάτες, μεζεδάκια της παράδοσης, κι άλλα απλούστερα και καθημερινά.
Η ιεροτελεστία του μπουφέ ακολουθεί συνήθως την ίδια προτεραιότητα, η οποία εμπνέεται μάλλον από κάποια κοινή ψυχολογία, αφού όσους μπουφέδες και να βιώσεις τα ίδια πράγματα θα συναντήσεις. Μετά το σερβίρισμα, ακολουθεί η αιδώς, ο δισταγμός, του άσε να περιμένω λίγο μη με μου πουν λιμασμένο. Σε πέντε λεπτά, το σύμπαν θα στριμωχτεί κακήν κακώς σε μια ασφυκτική ουρά, παραγεμίζοντας πιάτα λες και εντός πέντε λεπτών έχει αναγγελθεί λιμός, σιτοδεία και κατοχική ένδοια μαζί. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα στίφη να ξεδώσουν την πρώτη πείνα τους, κι ας ακολουθήσουμε τους τελευταίους της ουράς. Σας διαβεβαιώ, φόβος δεν υπάρχει να μείνουμε νηστικοί.
Ο μπουφές είναι εκεί στη διάθεσή μας, όσο θα διαρκέσει η ωραία συνεστίαση. Είναι ντροπή για τον κόπο του όποιου κουράστηκε για να στήσει τη γαρίδα σε συντριβάνι, να την σερβίρουμε στο ίδιο πιάτο μαζί με τη σάλτσα του ψητού, τον πουρέ και την μελιτζανοσαλάτα. Έχω δει και έναν λουκουμά να κολυμπάει μέσα σε μια ψαρόσουπα. Έχω δει πιάτα που περιέχουν όλα σε ένα, από το σαλατικό μέχρι το λαζάνι, το κοκκινιστό και το ταρτάκι φράουλα. Μόνο που ένα τέτοιο μπέρδεμα δεν μεταφράζεται σε απόλαυση, αλλά σε γευστικό συνωστισμό, όπου όλα καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή της κλίμακας αλαλούμ. Στον μπουφέ δεν προσερχόμαστε για να μπουκωθούμε το σύμπαν λες και μόλις τελειώσαμε την απεργία πείνας, αλλά για να το διασκεδάσουμε. Που σημαίνει, ας μπούμε στον κόπο της παρέλασης δις και τρις, προκειμένου να σερβιριστούμε στην αρχή τα σαλατικά, έπειτα τα πρώτα, μετέπειτα το κυρίως και παραμετέπειτα το γλυκάκι.
Και προσοχή γιατί μας βλέπουν. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το βουλιμικό επεισόδιο που βιώνουν μπροστά σ'ένα μπουφέ ακόμη και όσοι δεν υπολείπονται σε καλή ανατροφή. Για το κάθε πιάτο υπάρχει και μια ειδική λαβίδα σερβιρίσματος την οποία οφείλεις να χρησιμοποιήσεις, αντί να πιάσεις το καρότο με το πιρούνι σου ή ακόμα χειρότερα με το χέρι. Επίσης, αποχωρώντας από τα σουτζουκάκια, φρόντισε να ξανακαπακώσεις το σκεύος για να τα βρούμε και μεις ζεστά. Επίσης, η λαβίδα της σαλάτας δεν έχει καμιά δουλειά στο ταψί με τις γεμιστές ντομάτες...
σχόλια