Επτά αλήθειες κι ένα ανέκδοτο για την 21η Απριλίου

Επτά αλήθειες κι ένα ανέκδοτο για την 21η Απριλίου Facebook Twitter
Οι συνταγματάρχες «με το μακρύ νύχι στο δάχτυλο και στο μυαλό», που έλεγε και ο Κώστας Ταχτσής, ευλόγησαν την αρχιτεκτονική καταστροφή των πόλεων, τον τουρισμό των “rooms to let” και των καμακιών, το ελαφρολαϊκό σε όλες του τις εκφάνσεις, την αντίληψη πως η ζωή είναι μια ιδιωτική υπόθεση που συνοψίζεται στο «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι όπως επιδειχθούμε».
18

Επτά αλήθειες κι ένα ανέκδοτο για την 21η Απριλίου Facebook Twitter
Στις γιορτές της «Πολεμικής Αρετής» στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε τον Ύμνο της 21ης Απριλίου πλαισιωμένος από την αφρόκρεμα του καλλιτεχνικού κόσμου, της Σοφίας Βέμπο μη εξαιρουμένης.
  

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 δεν συνέβη ως κεραυνός εν αιθρία. Επί δύο σχεδόν χρόνια νωρίτερα, η Ελλάδα βρισκόταν σε βαθιά κρίση. Η σύγκρουση του Γεωργίου Παπανδρέου με τα Ανάκτορα το καλοκαίρι του 1965 είχε οδηγήσει στην αποχώρηση δεκάδων βουλευτών από την Ένωση Κέντρου, η οποία είχε κερδίσει τις εκλογές του 1964 με 53%, και στο σχηματισμό κυβερνήσεων «αποστασίας». Η αίσθηση πως οι βουλευτές εξαγοράζονταν από μυστικές υπηρεσίες ή και από επιχειρηματικά συμφέροντα και ότι ήταν γενικά διεφθαρμένοι στο έπακρον είχε καταβαραθρώσει την υπόληψη του πολιτικού κόσμου. Πέραν της αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου (ο οποίος σίγουρα δεν υπήρχε), οι πραξικοπηματίες ισχυρίζονταν πως τερμάτισαν την κυριαρχία των «φαύλων».

Η μόρφωση και η συγκρότηση εκείνων που στελέχωσαν την Χούντα δικαίωνε απολύτως τη ρήση ενός παλαιότερου δικτάτορα, του Γεωργίου Κονδύλη, πως «την Ελλάδα μπορεί να την κυβερνήσει κι ένας ημιαγράμματος δεκανέας».

 

 

Το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης κάθε άλλο παρά αποκλειόταν από τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα. Ο σπουδαίος ηγέτης της Αριστεράς Ηλίας Ηλιού είχε κατονομάσει σε ανύποπτο χρόνο τον μετέπειτα δικτάτορα: «Και ποιος μας λέει ότι κάποιος Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν θα μας δέσει όλους ένα χάραμα;» είχε αναρωτηθεί από το βήμα της Βουλής ενώ συζητούνταν η συνομωτική δράση του αντισυνταγματάρχη ακόμα τότε, που οι συνάδελφοί του τον αποκαλούσαν «Νάσερ». Ο εκδότης της ακροδεξιάς εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» Σάββας Κωνσταντόπουλος είχε δώσει το 1966 τέσσερις ομιλίες στο Χίλτον με γενικό τίτλο «Ο Φόβος της Δικτατορίας»: «Δεν μπορούμε να πούμε ότι κάθε δικτατορία είναι κακή. Υπάρχουν και δικτατορίες ωφέλιμες…» κατέληγε.

 

Τα πολιτικά κόμματα είχαν -υποτίθεται- προετοιμασθεί και προετοίμαζαν και τον λαό πώς να αντιδράσει σε περίπτωση πραξικοπήματος. «Γενική απεργία, συγκέντρωσεις στις πλατείες, άμεση πορεία των αγροτών προς τις πόλεις» περιελάμβανε το σχέδιο του Ανδρέα Παπανδρέου. Κι όμως , η Χούντα επιβλήθηκε σχεδόν αναίμακτα. Η πολιτική ηγεσία –και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος- συνελήφθη με τις πυζάμες. Ο εικοσιεπτάχρονος βασιλιάς Κωνσταντίνος όρκισε την πρώτη χουντική κυβέρνηση και ας μην ήταν διόλου του γούστου του εκείνοι οι άξεστοι καραβανάδες. (Ο ίδιος, λένε, προετοίμαζε δικτατορία στρατηγών.) Χρόνια αργότερα ισχυρίστηκε ότι στην αναμνηστική φωτογραφία πόζαρε βλοσυρός προκειμένου να δώσει ένα σήμα στον λαό του… «Εάν είχαμε συναντήσει δυναμική αντίδραση, σε δύο ώρες μέσα θα είχαμε πέσει» ομολόγησε σχετικά πρόσφατα ο αιωνόβιος πλέον αρχιπραξικοπηματίας Στυλιανός Παττακός.

 

Η μόρφωση και η συγκρότηση εκείνων που στελέχωσαν την Χούντα δικαίωνε απολύτως τη ρήση ενός παλαιότερου δικτάτορα, του Γεωργίου Κονδύλη, πως «την Ελλάδα μπορεί να την κυβερνήσει κι ένας ημιαγράμματος δεκανέας». Ο πρωθυπουργός-αντιβασιλέας-πρόεδρος της «δημοκρατίας» Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε λόγο παραληρηματικό, διανθιζόμενο από απίθανες ελληνικούρες. Παρομοίαζε τη χώρα με ασθενή που βρίσκεται στο χειρουργείο ή που τού έχουν βάλει γύψο και τον εαυτό του με αυστηρό πλην αποτελεσματικό γιατρό. Ο Παττακός γυρνούσε την επικράτεια με ένα μυστρί στο χέρι και εγκαινίαζε δημόσια έργα ή ηρώα πεσόντων – όταν δεν κυκλοφορούσε «ιγκόγκνιτο» στους δρόμους της Αθήνας για να εντοπίσει και να επιπλήξει τους καπνιστές που πέταγαν τις γόπες χάμω. «Όραμα» της Χούντας ήταν το Τάμα. Η ανέγερση μιας πελώριας εκκλησίας στα Τουρκοβούνια, την οποίαν είχε -υποτίθεται- τάξει στον Χριστό ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

 

Η Χούντα είχε -παρ’όλ’αυτά- αν όχι την αποδοχή, τουλάχιστον την ανοχή της πλειονότητας των Ελλήνων. Όσοι εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν για την αντιστασιακή τους δράση δεν υπερέβαιναν τις λίγες χιλιάδες. Η απόπειρα τυρανννοκτονίας από τον Αλέκο Παναγούλη, το κίνημα του Ναυτικού, ακόμα και το Πολυτεχνείο, στάθηκαν πράξεις αποσπασματικές, σπασμοί δίχως διάρκεια και συνέχεια, και χρησιμοποιήθηκαν εκ των υστέρων για να σώσουν την τιμή ενός ολόκληρου λαού. Στην αυγή της δεκαετίας του 1970, στην Ελλάδα επικρατούσε «ησυχία, τάξις και ασφάλεια». Η πορεία του Παναθηναϊκού προς το Γουέμπλεϋ παρουσιαζόταν σαν εθνικός θρίαμβος.

 

 

Στις γιορτές της «Πολεμικής Αρετής» στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε τον Ύμνο της 21ης Απριλίου πλαισιωμένος από την αφρόκρεμα του καλλιτεχνικού κόσμου, της Σοφίας Βέμπο μη εξαιρουμένης. Το καθεστώς επαιρόταν πως είχε χαρίσει τα δάνεια των αγροτών και των ταξιτζήδων και ότι είχε πραγματοποιήσει διπλωματικά ανοίγματα στην Κίνα και στην υποσαχάρια Αφρική. Οι πολίτες αντιδρούσαν ψιθυρίζοντας ανέκδοτα κεκλεισμένων των θυρών. «Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μία ωραία πρωία, μεσούντος κάποιου Ιουλίου, βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας “δώστε τη χούντα στο λαό”…» όπως πικρά το έθεσε ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το μέγιστο έγκλημα της Χούντας ήταν η προδοσία στην Κύπρο, που οδήγησε στην εισβολή των Τούρκων και στην ντε φάκτο μέχρι στιγμής - σαράντα χρόνια αργότερα- διχοτόμηση της νήσου. Δείγμα των προθέσεων του είχε δώσει το καθεστώς της 21ης Απριλίου από το 1968 κιόλας, όταν απέσυρε από την Κύπρο την ελληνική μεραρχία που είχε εγκαταστήσει ο Γεώργιος Παπανδρέου.

 

Το δεύτερο μεγαλύτερο έγκλημα –κατά τη γνώμη μου- υπήρξε η επέλαση της φτήνιας, της κακογουστιάς, της πομπώδους ασημαντότητας και ασημαντολογίας που συνεχίστηκε –φευ- εντεινόμενη κατά την Μεταπολίτευση. Οι συνταγματάρχες «με το μακρύ νύχι στο δάχτυλο και στο μυαλό», που έλεγε και ο Κώστας Ταχτσής, ευλόγησαν την αρχιτεκτονική καταστροφή των πόλεων, τον τουρισμό των “rooms to let” και των καμακιών, το ελαφρολαϊκό σε όλες του τις εκφάνσεις, την αντίληψη πως η ζωή είναι μια ιδιωτική υπόθεση που συνοψίζεται στο «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι όπως επιδειχθούμε».

«Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μία ωραία πρωία, μεσούντος κάποιου Ιουλίου, βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας "δώστε τη χούντα στο λαό"...» όπως πικρά το έθεσε ο Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Μπορεί η Χρυσή Αυγή να αποτελεί το πολιτικό βρυκολάκιασμα της Χούντας. Σε αισθητικό ωστόσο και ιδεολογικό επίπεδο η κληρονομιά της περιλαμβάνει ποικίλες και «υπεράνω υποψίας» εκδηλώσεις του βίου μας: Από τα πρωινάδικα και τα τηλεοπτικά ρηάλιτι έως τις «λαοσυνάξεις» του μακαριστού Χριστόδουλου για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες και το «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» των «αγανακτισμένων» πολιτών… «Εάν δεν είχε γίνει» θα μου πείτε «η Χούντα, δεν θα είχαμε Big Brother;» «Ίσως» απαντάω «η αντίδραση των Ελλήνων στο κιτς να ήταν κάπως ισχυρότερη…»

 

Και ένα ανεξακρίβωτο περιστατικό: Το μεσημεράκι της 21ης Απριλίου, ενώ το πραξικόπημα φαίνεται να έχει επικρατήσει, ο Στυλιανός Παττακός επιστρέφει στο σπίτι του και ανακοινώνει γεμάτος υπερηφάνεια στη γυναίκα και στην πεθερά του τα σπουδαία νέα. «Κάναμε Επανάστασι!» τους λέει. «Εντός ολίγου ορκίζομαι υπουργός! Σιδερώστε μου τη μεγάλη μου στολή!» «Τι επανάσταση και κουλουβάχατα;» γίνεται έξαλλη η πεθερά. «Εμάς μας ρώτησες; Σαν τα μούτρα σου θα τα κάνεις, αχαίρευτε! Στη φυλακή θα καταλήξεις στο τέλος κι εμείς, οι αθώες γυναίκες, θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε!» Βρίζοντας μέσα από τα δόντια του, ο Παττακός σιδέρωσε μόνος του τη στολή του. -

 

 

 

 

 

18

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

12 σχόλια
Aν οι συνταγματάρχες ευλόγησαν «την αντίληψη πως η ζωή είναι μια ιδιωτική υπόθεση που συνοψίζεται στο «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι όπως επιδειχθούμε». Το ΠΑΣΟΚ την έκανε κυρίαρχη ιδεολογία!Μαζί με το ό,τι αρπάξουμε βεβαίως!!Αυτό πληρώνουμε τώρα.
Αυτό που μπορώ να προσφέρω στον σχολιασμό του ενδιαφέροντος άρθρου είναι κάτι που έχω συζητήσει με το ευρύτερο κοινωνικό μου περιβάλλον ηλικίας που έζησε την χούντα. Όσοι δεν ήταν ιδεολόγοι κομμουνιστές, πράγματι δεν ήθελαν ούτε τον κομμουνισμό αλλά ούτε την δικτατορία. Απλά όπως μου το διατύπωσαν "εμάς δεν μας πείραξαν, παιδί μου". Δηλαδή στην καθημερινότητα μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού καταλαβαίνω ότι δεν άλλαξε κάτι άρδην. Σίγουρα αυτό κάτι δείχνει και για την ελευθεροτυπία, και για την αισθητική, και για τον τρόπο ζωής, και την εν τέλει φιλοσοφία του έλληνα μη κομμουνιστή. Αυτό που πραγματικά έκανε τρομερή αίσθηση και ταρακούνησε αυτήν την μεγάλη -όπως συμπεραίνω- μερίδα πολιτών και την έστρεψε πραγματικά (ίσως όχι πάντοτε αγωνιστικά, αλλά τουλάχιστον ιδεολογικά) εναντίον της χούντας ήταν η προδοσία της Κύπρου. Και το καθεστώς Ιωαννίδη, για τον οποίο όλοι της γενιάς αυτής εκφράζονται με τα χειρότερα δυνατά λόγια, ακόμα και όσοι είχαν έναν επιεική λόγο να απευθύνουν στον Παπαδόπουλο με την θεωρία της "επανάστασεως".
Πειτε το με το ονομα του, μη φοβαστε... Η χουντα ηταν, απο κοινωνικη αποψη, η εκδικηση της βλαχιάς... που ανεβηκε τοτε στην εξουσια, επεβαλε την αισθητικη της και δεν ξανακατεβηκε απο τοτε...
ναι... η χούντα μας έκανε κακόγουστους, προ χούντας, οι καράβλαχοι που συνέρεαν κατά χιλιάδες ρακένδυτοι στην Αθήνα (του πατέρα μου συμπεριλαμβανομένου) δεν ξεχώριζαν από τους Παριζιάνους στο γούστο...
«Εάν είχαμε συναντήσει δυναμική αντίδραση, σε δύο ώρες μέσα θα είχαμε πέσει» ομολόγησε σχετικά πρόσφατα ο αιωνόβιος πλέον αρχιπραξικοπηματίας Στυλιανός Παττακός. Αυτό το σχόλιο συχνά-πυνκα επαναλαμβάνεται, πρώτον για να δείξει σε τη ναρκη βρισκόταν ο ελληνικός λαός, και δεύτερον, για να δείξει την "αναγκαιότητα" της χούντας, αλλά και το ότι οι χουντικοί δεν ήταν και τόσο άγριοι.Αυτό που όλοι ξεχνάνε, ή "ξεχνάνε", είναι η συνέχεια της στιχομυθίας, όπως τουλάχιστον έγινε στην Μηχανή του Χρόνου: Βασιλόπουλος: - Δε θα ανοίγατε πυρ σε ενδεχόμενη αντίδραση; Παττακός: Μπορεί... Ναι, μπορεί... θα γινόταν μακελειό. Θα γινόταν μακελειό. Για να βαζουμε και λίγο τα πραγματα στη θέση τους, δηλαδή.
Πολύ ωραίο άρθρο αλλά διαφωνώ με την αναφορά στους αγανακτισμένους.Ολόκληρο το άρθρο αναφέρεται στην μηδενική αντίδραση των πολιτών, και μετά τσουβαλιάζεται η μοναδική μη καθοδηγούμενη διαμαρτυρία των πολιτών με χούντα και Χριστόδουλο.Τα κομματικά στελέχη που θέλουν είτε να έχουν υπό την αιγίδα τους την διαμαρτυρία του κόσμου, είτε να μην υπάρχει διαμαρτυρία, χρησιμοποιούν ένα σύνθημα ή το γεγονός ότι κατέβηκαν και Χρυσαυγίτες (λες και υπάρχει face control στις διαδηλώσεις) για να αποτρέψουν τον κόσμο από το να βγεί από το μαντρί τους. Κρίμα που τα επιχειρήματα τους πείθουν...
Η πραγματική Ιστορία. Το αντιστασιακό κίνημα ήταν ανύπαρκτο, του σαλονιού με κλειστές πόρτες παράθυρα, και εκ του ασφαλούς εξ Παρισίων.Η απόλυτη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν ήθελε ούτε κομμουνισμό, ούτε δικτατορία. Οι πληγές του Εμφυλίου ήταν αρκετά νωπές να αποδεχθεί τον πρώτο και η διαφθορά των πολιτικών μαζί με τις συνεχείς απεργίες και συμπλοκές στους δρόμους έκανε την δεύτερη μια αδιαμαρτύρητη εκλογή. Δεν ήταν ο φόβος μόνο, απλά δεν υπήρχε άλλη λύση που δεν θα κατάληγε σε αιματοχυσία. Οι μόνοι πραγματικά αντιστασιακοί ήταν αυτοί που στην αρχή κατάληξαν στις φυλακές και στην εξορία. Επίσης οι νεαροί φοιτητές στην Νομική και στο Πολυτεχνείο προς το τέλος. Οι λίγοι αντιδρώντες κομμουνιστές σαν πολιτικοί εχθροί της Δικτατορίας έγιναν στόχος της Χούντας, οι φοιτητές γιατί είχε πλησιάσει η ανάγκη ελευθερίας στην κοινωνία. Δεν είχε φτάσει στο νήμα αλλά στην εκκίνηση. Δυστυχώς ξεπήδησε μια περισσότερο σκληρή και κουφιοκέφαλη δικτατορία σαν αποτέλεσμα. Ακόμα όμως και να μην είχε κάνει το πραξικόπημα στην Κύπρο ο Ιωαννίδης δεν θα μπορούσε να κρατήσει την εξουσία. Οι Έλληνες είχαν φτάσει στο ναδίρ της υπομονής τους στην δικτατορία.
Ναι θα υπήρχαν λίγοι αλλά εκλεκτοί, μοναδικοί. Αυτοί που δεν ανήκαν σε κάποιο κόμμα. Γιατί η κομματική ενημέρωση (δες προπαγάνδα) θα τους είχε κάνει λιβανιστήρι δεκαετιών στην Μεταπολίτευση. Το πολλοί είναι σχετικό πάντα. Τσεχοσλοβακία του 68 πάντως δεν έγινε, ούτε Κινέζικο Τιενμαν, αντίσταση στα τανκς, ούτε κατά προσέγγιση. Εδώ η μισή Ελλάδα έγιναν αντιστασιακοί. από βασιλικούς μέχρι αναρχικούς εξ Παρισίων. Ακόμα και οι επιχειρηματίες που έκαναν χρυσές αποκλειστικές δουλειές με την Χούντα αυτοβαπτίστηκαν αντιστασιακοί στην Μεταπολίτευση. Ένας γνωστός από αυτούς έγραψε ότι περίμενε από τους οικοδόμους αντίσταση. Μια που δεν αντιστάθηκαν οι οργανωμένοι του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, ούτε και ο συνταγματικός ισόβιος ηγέτης και βασιλιάς του, επικράτησε η δικτατορία...και αναγκάστηκε ο αντιστασιακός του σαλονιού να ... επεκτείνει τις επιχειρήσεις του με την βοήθεια παλιών και νέων γνωστών σε χουντικά πόστα. Ησυχία, χρυσές δουλειές και ασφάλεια.
Ναι θα υπήρχαν λίγοι αλλά εκλεκτοί, μοναδικοί. Αυτοί που δεν ανήκαν σε κάποιο κόμμα. Πηγή: www.lifo.grΝαι οι παράνομες οργανώσεις της αριστεράς ήταν ακομμάτιστες,από τον Ιούνη του '67 με τις ανασυστάσεις των ΚΟΑ και ΚΟΘ και ειδικότερα από την 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ και μετά όπου διαολόστειλαν όσους "αριστερούς" διατείνονταν μέχρι και μια μέρα πριν την επιβολή δικτατορίας πως "δεν υπάρχει κίνδυνος δικτατορίας όσο πάμε προς τις εκλογές του Μάη".
Ο πατερας μου ηταν ο πρωτος ελληνας νομικος συμβουλος της αμερικανικης πρεσβειας. Οταν το 67 ηρθε η χουντα, επειδη ηξερε οτι την εφεραν οι αμερικανοι, παρετηθηκε απο τη προνομιακη του θεση για να κανει αντισταση. Δεν μπορουσε να δεχθει να εργαζεται για αυτους που εφεραν την δικτατορια. Λατρευε την αμερικη σαν χωρα, ειχε κανει εξαιρετικες σπουδες στο YALE, ελεγε οτι ειναι η χωρα των ισων ευκαιριων, εκανε αντισταση στην Αμερικη, τον χωρησε η μητερα μου που ειναι αμερικανιδα, και οταν γυρισαμε στην Ελλαδα η μητερα μου τον κατηγειλε στη χουντα για αντιστασιακη δραση, επειδη μας απηγαγε και μας εφερε στην Ελλαδα και φυλακιστηκε. Υπηρετησε ως νομικος συμβουλος του αερολιμενα Αθηνων, απο οπου εκδιωχθηκε 2 φορες, τη μια απο τη Νεα Δημοκρατια και την αλλη απο το ΠΑΣΟΚ. Δεν ηταν κομμουνιστης. Ηταν δημοκρατης και πατριωτης.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μία ωραία πρωία, μεσούντος κάποιου Ιουλίου, βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας “δώστε τη χούντα στο λαό”…» όπως πικρά το έθεσε ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Το ίδιο κι εγώ. Νομίζω ότι ζούμε μια διαρκή 21η Απριλίου. Ολυμπιάδες, Γιουροβίζιον και τα σκυλάδικα στην τσίτα. Πάντως ολονών οι παππούδες πολέμησαν με τον 'Αρη Βελουχιώτη και όλοι έφτυναν στα πορτραίτα του Βασιλιά (μετά το δημοψήφισμα του 1974)
πολλοί σιώπησαν πράγματι... από φόβο; πολύ πιθανό... αλλά και πάλι αυτό δεν μπορεί να αποτελεί και δικαιολογία για ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Κατά τη γνώμη μου το έγκλημα της χούντας πέρα από την μεγάλη προδοσία στην Κύπρο, ήταν ότι κατέστρεψαν και την αισθητική αλλά και την παιδεία των Ελλήνων για πάντα! Τραγικό να διαπιστώνει κανείς ότι η άθλια κιτς αισθητική τους, η επιφανειακή διαστρεβλωμένη αρχαιολατρία, η πατριδοκαπηλία και η νοοτροπία του "κάτσε στο καναπέ και χάζευε τηλεόραση" επικρατεί ως τις μέρες μας...
Ο έλληνας δεν έχει νοοτροπία πολίτη αλλά ραγιά. Εκεί βρίσκεται η εξήγηση της σιωπηλής αποδοχής της χούντας απ' τον ελληνικό λαό, κατά τη ταπεινή μου γνώμη.Και αυτή η νοοτροπία αλλάζει μόνο με την παιδεία. Τα φράγκα πάντως τα δοκιμάσαμε, δεν άλλαξαν τίποτα...
Υποθέτω οτι αυτή η νοοτροπία ραγιά δεν τον εμπόδισε το 1940 να ξεσηκωθεί και να αποτολμήσει το αδιανόητο:να τα βάλει με την πανίσχυρη φασιστική και ναζιστική μηχανή.Ή ήταν μια light αντίσταση και εκείνη;Ετσι είναι.Αν απομονώνεις μια χρονική περίοδο και εστιάζεις αποκλειστικά σ’αυτή, με μοναδικό γνώμονα να αποδείξεις την ορθότητα των ιδεοληπτικών σου απόψεων και,παράλληλα,το βλέμμα σου αδιαφορεί για προγενέστερες καταστάσεις που προσδιορίζουν,σε επαρκή βαθμό,νοοτροπίες και συμπεριφορές και οι οποίες( καταστάσεις) λειτουργούν σαν κρίκοι μιας ιστορικής αλυσίδας,τότε μπορείς εναν λαό την μια να τον αποκαλείς μαραζιάρη και δειλό και την άλλη ανυπάκουο και γενναίο.
Εξαιρετική προσέγγιση. Προσωπικά πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια για το τί συνέβη εκείνη την περίοδο με όρους "πραγματικότητας" (μπάς και πάρουμε κανένα μάθημα για το μέλλον...)