Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter

Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας

0

«Αρχαίο, τιμητικό και κάπως δολοφονικό». Κάπως έτσι είχε περιγράψει η New York Times σε άρθρο της του 1931, την αναβίωση του calcio storico ή αλλιώς ‘Φλωρεντίνικου Ποδόσφαιρου’, ενός αθλήματος που είχε πραγματοποιηθεί την προηγούμενη χρονιά στην πόλη της Φλωρεντίας προς τιμήν της 400ης επετείου από την πολιορκία της πόλης από τον Αυτοκράτορα Κάρολο Κουίντο. Επρόκειτο για μια πρωτοβουλία του φασίστα ηγέτη Alessandro Pavolini, ο οποίος αποφάσισε να αναβιώσει ένα αρχαίο άθλημα μεγάλου ανταγωνισμού, προκειμένου να ενισχύσει τον τουρισμό της Τοσκάνης και να ενδυναμώσει το αθλητικό πνεύμα των Ιταλών. Για την πραγματοποίηση των αγώνων αυτών, τέσσερις από τις γειτονιές της πόλης κλήθηκαν να συναγωνιστούν η μία την άλλη.

 

Οι ρίζες του Φλωρεντίνικου ποδοσφαίρου φτάνουν μέχρι την εποχή του Ομήρου. Το παιχνίδι που στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν σφαιρομαχία, υιοθετήθηκε αργότερα από τον Ρωμαϊκό στρατό, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως τύπο προπόνησης με το όνομα ‘L’Harpastum’, δηλαδή ‘Το ξέσκισμα’.  Γύρω στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα, το άθλημα είχε ήδη γίνει δημοφιλές σε όλη την Φλωρεντία και μπορούσες να το συναντήσεις σε κάθε δρόμο και πλατεία της πόλης.

Οι παίκτες που παίρνουν μέρος στο άθλημα είναι μεταξύ 20 και 40 ετών, ενώ πολλοί από αυτούς είναι πορτιέρηδες ή σωματοφύλακες, μποξέρ, παίκτες του rugby ή βετεράνοι του στρατού.

Από την αναβίωσή του το ’30 μέχρι σήμερα, το Φλωρεντίνικο ποδόσφαιρο διοργανώνεται κάθε χρόνο, με τον τελικό να λαμβάνει χώρα στις 24 Ιουνίου, ανήμερα της γιορτής του πολιούχου της πόλης, του San Giovanni. Το άθλημα που έμελλε να χαρακτηριστεί ως 'το πιο βίαιο άθλημα στον κόσμο', παίζεται σε γήπεδο με άμμο, με 27 παίκτες σε κάθε ομάδα, οι οποίοι στόχο έχουν να σκοράρουν με μια δερμάτινη  μπάλα, χρησιμοποιώντας το σώμα τους με κάθε πιθανό τρόπο. Ο ανταγωνισμός είναι συνεχής και η μάχη δίνεται σώμα με σώμα, κεφάλι με κεφάλι, για την κατοχή της μπάλας. Κλωτσιές, μπουνιές και πάλη, είναι μέσα θεμιτά για την κατάκτηση του στόχου. Στο παιχνίδι οι παίκτες φορούν παραδοσιακά κοστούμια, εμπνευσμένα από μεσαιωνικές περιβολές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Αμερικάνος δημοσιογράφος των New York Times του ’30, ονόμασε το άθλημα στο άρθρο του: «Ποδόσφαιρο που παίζεται με μετάξια και σατέν».

Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Παλιοί και νέοι παίκτες, παίζουν χαρτιά.

Το φωτογραφικό ντοκουμέντο του Ιταλού φωτογράφου Alessandro Iovino, είναι ένα σπάνιο χρονικό της πορείας μιας ομάδας μέχρι τον αγώνα. Ο ίδιος με μεγάλο κόπο και μετά από τρεις μήνες προσπάθειας, κατάφερε να πείσει την ομάδα των Azzurri (μπλε), που εκπροσωπούν την γειτονιά Santa Croce, να τους ακολουθήσει και να μπει στο άδυτο των προπονήσεών τους. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ δεμένοι και πολύ παθιασμένοι με την εκδήλωση», εξηγεί ο ίδιος.

Οι παίκτες που παίρνουν μέρος στο άθλημα είναι μεταξύ 20 και 40 ετών, ενώ πολλοί από αυτούς είναι πορτιέρηδες ή σωματοφύλακες, μποξέρ, παίκτες του rugby ή βετεράνοι του στρατού. Η ομάδα που παρακολούθησε ο Alessandro λέγεται πως έχει κερδίσει το τουρνουά περισσότερες φορές από κάθε άλλη ομάδα. Ωστόσο, αυτή την χρονιά ηττήθηκε από τους Santo Spirito Bianchi. Το έπαθλο του αγώνα είναι εξίσου μεγάλη έκπληξη. Πρόκειται για μια αγελάδα Chianina, μια από τις παλαιότερες ράτσες αγελάδας στον κόσμο που έχει Ιταλική καταγωγή. Όπως είναι προφανές, οι ομάδες που συμμετέχουν στο ιστορικό άθλημα της Τοσκάνης, δεν αγωνίζονται για το έπαθλο. Κίνητρό τους, όπως εξηγεί και ο φωτογράφος, είναι η τιμή, ο σεβασμός που έρχεται με την αιματοχυσία.

Ο Alessandro Iovino, είναι  φωτογράφος γεννημένος στην Parma της Ιταλίας. Ξεκίνησε να ασχολείται με την φωτογραφία το 2013 μετά την ολοκλήρωση του master του στο Speos photography school του Λονδίνου.

Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Παίκτες κάνουν προθέρμανση με βάρη πριν την προπόνηση, πίσω μπορεί κανείς να δει τα αποδυτήρια
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Andrea Liccioli, παίκτης
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Ο Jo De Castro είναι ένας από τους διεθνείς παίκτες της μπλε ομάδας. Έγινε δεκτός επειδή είναι μόνιμος κάτοικος της Φλωρεντίας για περισσότερο από 10 χρόνια.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Ο Gianluca Gori είναι μποξέρ και παίκτης της μπλε ομάδας.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Παίκτης της μπλε ομάδας προσπαθεί να αποβάλλει την ένταση πριν τον αγώνα χτυπώντας το κεφάλι του στην ντουλάπα των αποδυτηρίων.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Πριν τον εναρκτήριο αγώνα, όλες οι ομάδες παρελαύνουν από την πλατεία της Santa Maria Novella μέχρι την αρένα του Santa Croce.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
H είσοδος της μπλε ομάδας, μπροστά από τους οπαδούς της λευκή ομάδας.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Δύο παίκτες παίκτες προετοιμάζονται για τον αγώνα. Από πίσω οι υποστηρικτές τους ζητωκραυγάζουν.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Ένας από τους παίκτες της λευκής ομάδας τραυματίστηκε μετά από διένεξη πρόσωπο με πρόσωπο.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Μονομαχίες κατά την διάρκεια του αγώνα.

To άρθρο δημοσιεύτηκε στο Roads and Kingdoms.

Το facebook page του Alessandro Iovino, εδώ.

Ταξίδια
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Ταξίδια / Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Όχι, δεν μιλάμε για την ασπρόμαυρη Ελλάδα με τα γαϊδουράκια και τις ασπρισμένες αυλές, αλλά για τις εποχές που η Μύκονος δεν είχε VIP ζώνες, η Πάρος δεν είχε drones, και η Αστυπάλαια δεν κατακλυζόταν από influencers.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ποιος λοιπόν, δεν θέλει να μείνει στον παράδεισο;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ποιος δεν θέλει να μείνει στον Παράδεισο;»

Ο Άγγελος Δημητρακόπουλος άφησε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του σε ένα μικρό ορεινό χωριό στα Βαρδούσια, δουλεύοντας στο παραδοσιακό παντοπωλείο τους και κάνοντας «ό,τι ηρεμεί την ψυχούλα τους».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Ο Τάσος Ανέστης άφησε πίσω του τις πισίνες και τους παιδότοπους της Αθήνας και μετακόμισε σε ένα Ζαγοροχώρι για να μεγαλώσουν τα παιδιά του με μυρωδιές του δάσους και βόλτες στα ποτάμια και τα βουνά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στην Τουρκία: Βαδίζοντας στα χνάρια του Αινεία

Ταξίδια / Τσανάκαλε, Αρχαία Τροία, Καταρράκτες Sütüven. Ένα οδοιπορικό στην Τουρκία

Από τον εντυπωσιακό ναό του Απόλλωνα Σμινθέα στο Γκιουλπινάρ μέχρι τον χολιγουντιανό Δούρειο Ίππο στο Τσανάκαλε, η Τουρκία ξεδιπλώνει έναν απολαυστικό χάρτη γεμάτο μύθο και… καλοκαιρινές εκπλήξεις.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η επαρχία έχει ανάγκη όλους εκείνους που κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι επιστρέφουν στους τόπους τους και λένε: «Τι ωραία θα ήταν να γυρνούσα μόνιμα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η κατάσταση στο Μεσολόγγι σήμερα είναι δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα»

Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος επέστρεψε στο Μεσολόγγι και δημιούργησε την ομάδα Messolonghi by Locals με στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο την αξία τού να μένεις, να ζεις και να δημιουργείς στον τόπο σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ