Κυκλοφορεί εδω και λίγες μέρες το blu ray της Criterion με το White Material της Claire Denis. Από πολλές απόψεις είναι σκέτη απόλαυση.
1. Η σκηνοθεσία. Οχι άδικα το Sight and Sound έγραφε ότι η Denis είναι η σημαντικότερη σκηνοθέτις του καιρού. Με κάμερα στο χέρι που ακολουθεί τους ηθοποιούς από πίσω (σαν ανάσα στο σβέρκο τους, σαν τη μοίρα που τους καταδιώκει), δημιουργεί ένα μάελστρομ που ρουφάει τον θεατή προτού καν το καταλάβει. Είδα το φιλμ με ανοιχτό το στόμα. Είναι με διαφορά η καλύτερη ταινία της.
2. Η Ιζαμπέλ Υπέρ. Είναι πάντα αποσβολωτική. Αλλά εδώ σα να υπάρχει και κάτι πιο προσωπικό. Ισως επειδή η ταινία ήταν δική της ιδέα -βασισμένη στο βιβλίο της Ντόρις Λέσινγκ The grass is singing. Υποδύεται μια φρενιασμένη, πείσμονα Γαλλίδα που πάση θυσία αρνείται να εγκαταλείψει τη φυτεία του καφέ της σε μια αδιευκρίνιστη χώρα της Αφρικής, αν και οι μαύροι επαναστάτες κυκλώνουν ολοένα το κτήμα της βλέποντας με μισό μάτι οτιδήποτε λευκό. Αντιμέτωπη με παιδιά-στρατιώτες που δολοφονούν σαν να παίζουν βιντεο γκέημς, και ένα γενικό εκτροχιασμό που η μεγαλωμένη στο Καμερουν Claire Denis δείχνει αριστοτεχνικά, η Υπέρ χτίζει ένα χαρακτήρα αλησμόνητο. Σιδερένιο, αλλά και συντετριμμένο. Εναν άνθρωπο με κομμένες ρίζες.
3. Tη μουσική έχουν γράψει οι Τindersticks. Χωρίς σχόλια
4. Το transfer είναι άψογο.
5. Ανάμεσα στα εξτρα, υπάρχει μια συνέντευξη της Denis, ζουμερή και εξομολογητική με τον τρόπο της. (Η Ιζαμπέλ τα λέει λίγο κουλτουριάρικα)
Το συστήνω ολόθερμα.
σχόλια