Τις συνεντεύξεις μέσω email δεν τις συμπαθώ ιδιαιτέρως, αφού χάνεται η αμεσότητα της ''ζωντανής'' συζήτησης και συχνά ο λόγος δεν έχει ελκυστική ροή. Πόσω μάλλον όταν ποτέ δεν πηγαίνω σε κάποιον με ερωτήσεις και πάντα όλα προκύπτουν μέσα από μία κουβέντα. Παρ' όλα αυτά, η ακόλουθη συνέντευξη με τον Βεροιώτη τραγουδοποιό, κιθαρίστα, στιχουργό και ερμηνευτή Παύλο Παυλίδη πιστεύω ότι τό'χει το ενδιαφέρον της.
Ένας προικισμένος καλλιτέχνης που ξεκίνησε με τα Μωρά στη Φωτιά, συνέχισε με τα Ξύλινα Σπαθιά, μέχρι που ακολούθησε σόλο πορεία και φανέρωσε το δικό του πιο προσωπικό και εσωστρεφές στυλ. Θυμάμαι το άλμπουμ του, ''Αφού λοιπόν ξεχάστηκα...'', που είχε επανεκδοθεί το 2008 με νέο remastering από τον Ted Jensen των περίφημων Sterling Studios - ένας αριστουργηματικός δίσκος με ακουστικές μπαλάντες ως επί το πλείστον, για τον οποίο σήμερα μπορούμε να λέμε ότι έφτιαξε σχολή. Τον Παυλίδη μπορείτε να τον απολαύσετε μεθαύριο, Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι στην τελευταία συναυλία του φετινού καλοκαιριού. Μαζί του, όπως πάντα τα τελευταία χρόνια, θα είναι και οι B-Movies σε ένα αναμενόμενα εκρηκτικό live με όλα τα σπουδαία τραγούδια του από την περίοδο ''Ξύλινα Σπαθιά'' μέχρι τον πιο πρόσφατο δίσκο του, τις ''Ιστορίες που έχουν ίσως συμβεί''.
Ξεκινήσατε από το ροκ και το πανκ, γαλουχηθήκατε μ' αυτά τα μουσικά κινήματα, αλλά ανδρωθήκατε μέσα στο έντεχνο των 90s, θα έλεγε κάποιος που δεν το ψάχνει ιδιαίτερα και ακούει απλά πολύ ραδιόφωνο. Πως τη βλέπετε εσείς αυτή τη διαδρομή;
Δεν αισθάνομαι ότι ανδρώθηκα μέσα σε κάτι ''έντεχνο''. Τη δεκαετία του '90 παρακολουθούσαμε τα ξένα γκρουπ ως ακροατές όπως πάντα. Επηρεαζόταν ο ήχος μας και το ύφος από γκρουπ εκείνης της εποχής και απ' όλα τα παλιότερα πράγματα που ακούγαμε. Δουλεύαμε σαν ομάδα στην οποία οι ηχολήπτες ήταν απολύτως ενεργά μέλη. Ήταν στην Ελλάδα εκείνης της εποχής η έννοια της "παραγωγής" κάτι σαν αίνιγμα που έπρεπε να λύσουμε μόνοι μας, προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε τον ήχο μας. Ήταν εξερευνητική διαδικασία και είχε να κάνει με το κλίμα που επικρατούσε στη Θεσσαλονίκη τότε. Στο "μια ματιά σα βροχή" ας πούμε δούλευε μαζί μας στο στούντιο ο Τίτος Καργιωτάκης, φίλος του Χρήστου Χαρμπίλα που ήταν ο ηχολήπτης μας. Ήταν σαν αδέρφια μεταξύ τους και είναι ακόμη στενοί συνεργάτες. Εκείνη την εποχή ο Τίτος είχε κάνει με τις Τρύπες τα "εννιά πληρωμένα τραγούδια". Ακριβώς μετά εμφανίστηκαν τα Ξύλινα Σπαθιά και ο Τίτος μαζί με το Χρήστο είχαν συνεργαστεί για τον ήχο μας. Ζήσαμε ένα κλίμα αλληλεγγύης που υπήρχε τότε και προσπαθήσαμε όλοι μαζί να ανακαλύψουμε τι σημαίνει δουλειά στο στούντιο και τι σημαίνει περιοδεία σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Ήταν πρωτόγνωρα όλα. Όχι πολύ "έντεχνα".
Το άλμπουμ σας, ''Αφού λοιπόν ξεχάστηκα...'', κατά υποκειμενική εκτίμηση, έχει ήδη γράψει τη δική του ιστορία. Είχατε κάποιο άγχος για τα αμέσως επόμενα βήματα σας μέχρι και σήμερα που είστε παραγωγικός;
Δεν τα πολυσκέφτομαι τα βήματα μου. Ακολουθώ τα τραγούδια και τη διάθεση που έχω κάθε εποχή. Ανοίγουν και κλείνουν κάποιοι κύκλοι. Έτσι τη ζω απ την αρχή τη σχέση μου με τη μουσική. Όσο προηγούνται τα τραγούδια δεν προλαβαίνω να αγχωθώ, κατρακυλάω μαζί τους και η περιπέτεια συνεχίζεται. Ζούμε με τα παιδιά διαρκώς μετακινούμενοι και έχω την τύχη από πόλη σε πόλη να βλέπω την εξέλιξη που έχει αυτή η μπάντα. Αυτό μεταφράζεται σε καινούργιες ιδέες που προκύπτουν προβάροντας από πάλκο σε πάλκο. Περισσότερο περιέργεια έχουμε αυτό τον καιρό παρά άγχος. Για τη μουσική τουλάχιστον γιατί από και πέρα...ομίχλη..
Οι συναυλίες σας παρά το ''ράθυμο'' στυλ σας ως τραγουδοποιός δημιουργούν ηλεκτρική καταιγίδα. Μιλήστε μου γι' αυτό το μοναδικό συνταίριασμα εσωστρέφειας συνθετικής και εξωστρέφειας ''παικτικής'', μουσικής, που σας διακρίνει.
Είναι και το υλικό που καθορίζει την ατμόσφαιρα της κάθε συναυλίας. Παίζουμε κομμάτια απ' όλες τις περιόδους. Είναι ωραίο αυτό γιατί ανακαλύπτεις εξ αρχής τραγούδια παλιά με μια καινούργια διάθεση. Η κάθε συναυλία έχει αξία μοναδική και είναι ευκαιρία ακόμη και για άτομα εσωστρεφή σαν κι εμένα να εκδηλώνουν μιαν άλλη πλευρά του εαυτού τους που αποζητάει την επικοινωνία μ' ενα τρόπο που σίγουρα δεν είναι καθημερινός και συμβατικός. Ας πούμε οτι μοιάζει για όλους μας με κάποιου είδους απελευθέρωση και ότι η ηλεκτρική καταιγίδα φωτίζει τοπία εσωτερικά που μοιραζόμαστε με τον κόσμο. Από μόνο του το γεγονός ότι συναντιούνται πολλοί άνθρωποι για να μοιραστούν στίχους και μελωδίες είναι εξωπραγματικό. Δεν το έχω συνηθίσει ακόμη. Απ' αυτό πηγάζει η ένταση, από την επαφή..
Όταν εσείς ξεκινούσατε το ροκ είχε αφήσει πίσω του τη φάση της Μεταπολίτευσης και πραγματικά κάτι καινούργιο χτιζόταν. Η σημερινή εποχή σηκώνει πρωτοπορίες και μουσικές ιδιοφυίες;
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο βλέπω τις ομοιότητες στις εποχές παρα τις διαφορές τους. Δεν ξέρω τι κάνει η εποχή και τι ''σηκώνει''. Δε μου αρέσει ν' αναρωτιέμαι για τέτοια πράγματα. Πάντα γίνονται πρωτοποριακά πράγματα. Μάλλον γι' αυτό είναι πρωτοποριακά, επειδή τα ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων. Ιδιοφυίες πάντα υπάρχουν και σε εποχές δύσκολες μεγαλουργούν συνήθως μ' ένα τρόπο δυσάρεστο για τα μεγάλα πλήθη. Θέλω να πω ότι δεν ξέρω ποια εποχή θεωρήθηκε εύκολη.
Ανήκετε κι εσείς στους καλλιτέχνες που διακινούν πλέον τα CD τους μέσω των συναυλιών τους ή προτιμάτε το διαδίκτυο; Ευκαιρία να μας μιλήσετε και για την πτώση των δισκογραφικών καθεστώτων.
Συνεργαζόμαστε με την inner ear, μια ανεξάρτητη εταιρεία από την Πάτρα που πεισματικά τιμά τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται. Η πτώση των καθεστώτων που λέτε έβλαψε περισσότερο τα ίδια παρά τη μουσική παραγωγή της χώρας. Παρ' ολ' αυτά εξακολουθεί να είναι πιο εύκολο να βγάλει δίσκο ένα γυναικείο γκρουπ με ξανθιές που θα λεγόταν ίσως "Τα Καμμένα Βούρλα", παρά να προβληθεί μια καινούργια μουσική ιδιοφυΐα όπως λέγαμε και πριν. Αν υπήρχε για παράδειγμα μια καλή εκπομπή στην τηλεόραση που να προβάλει τα ενδιαφέροντα μουσικά πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα, σίγουρα θα είχαμε μείνει έκπληκτοι από τον αριθμό τους. Τα βρίσκουν όμως αυτοί που ενδιαφέρονται και ενημερώνονται. Θα έρθει το επόμενο κύμα από εκεί που δεν το περιμένουμε. Έτσι κάνει πάντα. Θα είναι το τεσσαρακοστό πρώτο.
Πως η κρίση η οικονομική άγγιξε τον Παύλο Παυλίδη; Δεν θέλω να μας πείτε τα οικονομικά σας φυσικά, αλλά να μας εξηγήσετε τον τρόπο με τον οποίο σε δύσκολους καιρούς προσπαθείτε να ασκείτε την τέχνη σας.
Στη δική μας τη "δουλειά" η έννοια της κρίσης δεν έχει πάντα να κάνει με την οικονομική κατάσταση της χώρας. Μπορεί κάποιος τραγουδοποιός να περνάει την κρίση του σε περιόδους οικονομικής ευημερίας. Άλλοι κανόνες, άλλοι νόμοι.. Πάντα στηριζόμαστε στη σχέση μας με τον κόσμο που παρακολουθεί αυτό που κάνουμε. Η επαγγελματική ανασφάλεια των μουσικών είναι δεδομένη, κάτι σαν αξεσουάρ στις βαλίτσες μας. Ο κόσμος αποφασίζει για μας και όχι ο Υπουργός των Οικονομικών. Ευτυχώς... Για μουσικούς σαν κι εμάς,που ακόμη και τώρα, όταν πληρωθούμε κάνουμε λίγη ώρα να καταλάβουμε το γιατί, είναι λιγότερο επώδυνο γιατί έχουμε συνηθίσει επί πολλά χρόνια στην ιδέα ότι μπορεί να δουλεύουμε για μεγάλα διαστήματα με αμοιβές αναντίστοιχες με τον κόπο μας. Στ' αλήθεια επώδυνο και εξοργιστικό είναι να βλέπεις παιδιά που θέλουν να έρθουν στη συναυλία και υπολογίζουν τα δύο ευρώ...
Στο youtube υπάρχει βίντεο που τραγουδάτε ''Μυθολογία'' Χατζιδάκι - Γκάτσο. Τι πιστεύετε είχε πια ο μακαρίτης και δεν υπάρχει τραγουδοποιός που να μην πίνει νερό στο όνομα του;
Εκτός απ' το μεγαλειώδες έργο του, που είναι παγκόσμια κληρονομιά, μέσα απ' τα κείμενα, τις συνεντεύξεις και τα βιβλία του μας δίδαξε ότι η νεότητα είναι πνευματική υπόθεση. Και το έκανε αδιαπράγματευτα κρατώντας απόσταση από "εχθρούς" και από "δικούς του" με θάρρος και χωρίς να αποκοιμηθεί στο βολικό και σκιερό στρώμα κάποιας "ιδεολογίας". Ως το τέλος έμοιαζε να ανακαλύπτει διαρκώς και εξ αρχής τον εαυτό του και τον κόσμο κάνοντας κι εμάς να πιστεύουμε στα όνειρα και στο ότι το Δίκαιο είναι μια χώρα προς διαρκή και καθημερινή ανακάλυψη.
* Ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies εμφανίζονται την Τετάρτη 11/9 στην Τεχνόπολη (Πειραιώς 100, Γκάζι) στις 9 το βράδυ. Εισιτήριο: 10 ευρώ (προπώληση), 12 ευρώ (στην είσοδο)
