Η ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΥΤΑΝΗ
Στελέχη και μη του ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασαν «απερίφραστα και κατηγορηματικά» τη διαπόμπευση του πρύτανη του ΟΠΑ. Αντί, όμως, να βάλουν μια τελεία μετά την καταδίκη φρόντισαν για πολλοστή φορά να αφήσουν να διαχυθεί η υποψία της προβοκάτσιας.
Ο τέως υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου, μιλάει για «μηχανισμούς», όχι για ομάδες ή οργανώσεις, οι οποίοι «θα κάνουν το παν να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες». Σε κείμενο άλλου, διαβάζουμε «τα φασιστοειδή που πραγματοποίησαν την ενέργεια αυτή λειτουργούν αντικειμενικά ως προβοκάτορες, αν δεν βρίσκονται ήδη σε διατεταγμένη υπηρεσία».
Όλα αυτά μάς γυρίζουν πίσω στη σταλινική, και στην καθ' ημάς ζαχαριαδική, εποχή των πρακτόρων και των προβοκατόρων. Δεν θα εκπλαγώ μάλιστα καθόλου αν ακούσω και το επιχείρημα «αποδείξτε ότι δεν είναι πράκτορες της ασφάλειας», διότι στην ολοκληρωτική λογική ανέκαθεν το βάρος της απόδειξης έπεφτε στον κατηγορούμενο και όχι στον κατήγορο.
• • •
ΣΠΕΥΔΕ ΒΡΑΔΕΩΣ
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για την απόπειρα ανθρωποκτονίας του Έλληνα ιερέα, στη Λυόν:
«Ξεπερνάει την ανθρώπινη λογική αυτή η φρίκη. Μία θρησκεία να οπλίζει τα χέρια τυφλωμένων από το μίσος τρομοκρατών. Και ακραία μισαλλόδοξοι και φανατικοί άνθρωποι, φονταμενταλιστές της βίας και του θανάτου, να χρησιμοποιούν μια θρησκεία ως σφαίρα που στοχεύει στην καρδιά της ελευθερίας, και δη της θρησκευτικής ελευθερίας των άλλων...».
Μακαριώτατε, μη βιάζεστε, μη τυχόν και μας προκύψει κανένας ορθόδοξος, και μάλιστα μη τρομοκράτης, και ψαχνόμαστε — το ΥΠΕΞ μας και οι Γάλλοι ήταν πάρα πολύ προσεκτικοί στις δηλώσεις τους.
• • •
ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ
Για πολλοστή φορά, παράφραση της ατάκας του Ξανθούλη στο «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» του Σέρτζιο Λεόνε: Βλέπεις, στη χώρα αυτή υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι, φίλε μου: Σε όσους πιστεύουν ότι ο κίνδυνος είναι οι μουσουλμάνοι και όσους είναι με τον Εμμ. Μακρόν.
Φυσικά, καθένας έχει δικαίωμα να γράψει κατεβατά εναντίον των μουσουλμάνων. Αλλά αν συγχρόνως επικαλείται τον Μακρόν για να θεμελιώσει τα επιχειρήματά του πρόκειται για κλασική περίπτωση διανοητικής ασυναρτησίας.
Ο Μακρόν είχε ξεκαθαρίσει τη θέση του πριν από μερικές μέρες, και την επανέλαβε στη συνέντευξη του Σαββάτου στο Al-Jazeera.
“We believe in the Enlightenment, and women have the same rights as men. People who think otherwise, let them do it somewhere else, not on French soil.” - President Emmanuel Macron
— ian bremmer (@ianbremmer) November 1, 2020
pic.twitter.com/FkPb0CJBlW
• • •
ΜΝΗΜΗ ΣΟΝ ΚΟΝΕΡΙ
Στο «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και η τελευταία σταυροφορία», ο Ιντιάνα Τζόουνς (Χάρισον Φορντ) παραπονιέται στον πατέρα του Χένρι Τζόουνς (Σον Κόνερι) ότι ποτέ δεν ήταν κοντά του στην παιδική του ηλικία.
Ίντι: Δεν μιλούσαμε. Ποτέ δεν μιλήσαμε.
...
Χένρι: Ήμουν υπέροχος πατέρας.
Ίντι: Πότε;
Χένρι: Σου είπα ποτέ να φας; Να πας στο κρεβάτι; Να πλύνεις τα αυτιά σου; Να κάνεις την εργασία σου; Όχι. Σεβόμουν την αυτονομία σου και σου δίδαξα την αυτάρκεια.
...
Χένρι: Πολύ καλά. Είμαι εδώ τώρα. Γιατί θέλεις να μιλήσουμε; Χμμ;
Ίντι: Λοιπόν... Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι.
Χένρι: Τότε γιατί παραπονιέσαι;
• • •
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ
Στο θέατρο της Porte-Saint-Martin του Παρισιού, το 1804, παιζόταν το δράμα σε τρεις πράξεις «Η Καταστροφή της Λισαβόνας». Μισό αιώνα μετά, η καταστροφή της βασίλισσας των θαλασσών από τον φοβερό σεισμό της 1ης Νοεμβρίου του 1755 προκαλούσε ακόμη συγκίνηση στην Ευρώπη. O σεισμός αυτός ασφαλώς δεν ήταν ούτε ο ισχυρότερος ούτε ο καταστρεπτικότερος από όσους γνώρισε ο πλανήτης μας. Ωστόσο, έμεινε στην ιστορία ως ο «Μεγάλος Σεισμός της Λισαβόνας» διότι οριοθέτησε δύο εποχές. Πριν από αυτόν ο σεισμός ήταν θεοσημία, θεομηνία, θεϊκή οργή και τιμωρία. Έκτοτε είναι πρωτίστως φυσικό φαινόμενο.
Επηρεάζοντας βαθύτατα τις ανθρώπινες συνειδήσεις, ο σεισμός της Λισαβόνας κατέχει περίοπτη θέση στη διαμόρφωση της νεωτερικότητας.
Πρώτον, επήλθε οριστική ρήξη ανάμεσα στο ηθικό κακό (ό,τι προέρχεται από πράξεις των ανθρώπων) και το φυσικό κακό (σεισμοί, πλημμύρες, τυφώνες, κ.ο.κ.). Ο σεισμός της Λισαβόνας είναι η εμβληματική περίπτωση του φυσικού κακού, το Άουσβιτς του ηθικού.
Η αλλαγή είναι κολοσσιαία. Το φυσικό κακό — το φυσικό κακό είναι το αποτέλεσμα φυσικών διεργασιών για τις οποίες ουδείς άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος — διαχωρίζεται πλήρως από το ηθικό κακό ― το ηθικό κακό είναι αποτέλεσμα κακής χρήσης της ελευθερίας της βούλησης, ούτως ώστε ο δρων καθίσταται υπεύθυνος για το κακό που απορρέει. Με άλλα λόγια, δεν έχει νόημα να ψάχνουμε το νόημα του φυσικού κακού.
Δεύτερον, το φυσικό κακό είναι πλέον αντικείμενο μελέτης, πρόβλεψης και ελέγχου, όχι ερμηνείας. Η επούλωση των πληγών από μια φυσική καταστροφή είναι απόλυτη προτεραιότητα, είτε πιστεύει κάποιος στη Θεία Πρόνοια είτε όχι.
Τρίτον, επεκράτησε η ορθή άποψη ότι η φύση δεν δρα· οι άνθρωποι δρουν με παρεμβάσεις ή αμέλεια παρεμβάσεων.
Τέταρτον, το φυσικό κακό παραμένει η αχίλλειος πτέρνα των θεολόγων στις σύγχρονες θεοδικίες: πώς ο παντοδύναμος και παντογνώστης Θεός μπορεί να είναι πανάγαθος, όταν επιτρέπει το φυσικό κακό; Κάποιος θα μπορούσε να δεχθεί ως σχετικά ικανοποιητικές τις απαντήσεις τους στο ερώτημα γιατί υπάρχει το ηθικό κακό. Απεναντίας, τα επιχειρήματά τους για την ύπαρξη του φυσικού κακού είναι πολύ αδύναμα.
• • •
ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
«Κανένα έλλογο επιχείρημα δεν θα έχει έλλογο αποτέλεσμα σε όποιον δεν θέλει να υιοθετήσει έλλογη στάση.»
― Καρλ Πόπερ
