ΔΥΟ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Επισημαίνω δύο σημεία από όσα είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης σε συζήτηση με τον ιστορικό και συγγραφέα Γιουβάλ Νόα Χαράρι, στο πλαίσιο του Athens Democracy Forum 2020.
Πρώτον, «η πανδημία απέδειξε ότι το κράτος είναι σημαντικό και ειδικά σε περιόδους κρίσης έχει μεγάλο ρόλο να παίξει, δεν μπορεί να αντικατασταθεί είτε από την ατομική ελεύθερη βούληση είτε από τις αγορές. Αυτό, νομίζω, ήταν ένα ξεκάθαρο δίδαγμα από την πανδημία».
Τούτων λεχθέντων, κάποιος θα μπορούσε ενδεχομένως να προσάψει στην κυβέρνηση χίλια κακά, αλλά να την κατηγορεί για νεοφιλελευθερισμό είναι μάλλον κωμικό. Αριστερά και κεντροαριστερά θα πρέπει να προσαρμόσουν την (ντεμοντέ) ρητορεία τους. Με τα μέτρα που ελήφθησαν από τον περασμένο Μάρτιο, ο ισχυρισμός ότι απαιτείται μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση ακούγεται κάπως σαν την «κολοκυθιά».
Δεύτερον, «Υπάρχει γενική συμφωνία ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες, ότι είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδιανόητο, να πάμε σε ένα δεύτερο γενικό lockdown».
Συμφωνώ απολύτως ότι ένα καθολικό lockdown θα ήταν καταστροφικό, δίχως να βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι θα το αποφύγουμε. Ωστόσο, εύλογα σκέπτεται κανείς πόσο εύκολα καταρρέουν γενικοί αφορισμοί του τύπου «πρώτα η δημόσια υγεία και έπεται η οικονομία», που ακούστηκαν κατά κόρον τον Μάρτιο και Απρίλιο στο πρώτο lockdown. Η πραγματικότητα είναι υπερβολικά πολύπλοκη για να χωρέσει σε προτάσεις λίγων λέξεων.
• • •
ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑΧΕΙΑ ΑΝΑΡΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΤΡΑΜΠ
Κάθε άνθρωπος (πρέπει να) εύχεται ταχεία ανάρρωση στον Ντ. Τραμπ.
Ιδίως, κάθε σκεπτόμενος πολίτης. Η ανάρρωσή του θα επιτρέψει να αποφευχθούν περιπέτειες όσον αφορά τις προσεχείς εκλογές. Πρωτίστως, όμως, απαιτείται επειδή ο τραμπισμός πρέπει να ηττηθεί κανονικά στις κάλπες.
Μόνο έτσι θα αναρρώσουμε άπαντες, οι ΗΠΑ και όλοι εμείς, από την αρρώστια του λαϊκισμού.
• • •
Ο ΜΑΚΡΟΝ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕ
Την περασμένη Παρασκευή, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν παρουσίασε το περίγραμμα της στρατηγικής του για την αντιμετώπιση του ισλαμισμού, λέγοντας και το εξής:
«Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία που περνά κρίση, σήμερα, παντού στον κόσμο. Δεν τη βλέπουμε μόνο στη χώρα μας, είναι βαθιά κρίση που συνδέεται με εντάσεις μεταξύ φονταμενταλισμών, με προγράμματα ακριβώς θρησκευτικά και πολιτικά, τα οποία, το βλέπουμε σε όλες τις περιοχές του κόσμου, οδηγούν σε ισχυρότατη σκλήρυνση, συμπεριλαμβανομένων των χωρών στις οποίες το Ισλάμ είναι η επικρατούσα θρησκεία. Υπάρχει, λοιπόν, μια κρίση του Ισλάμ, παντού, που καταλήγει σε γάγγραινα από αυτές τις ριζοσπαστικές μορφές, από αυτούς τους ριζοσπαστικούς πειρασμούς και από μια βούληση για ένα επανεπινοημένο τζιχάντ, που είναι η καταστροφή του άλλου».
Αυτές οι σκέψεις του Μακρόν ίσως μπορέσουν να βοηθήσουν διάφορους θερμοκέφαλους και νεοσυντηρητικούς στη χώρα μας να απαλλαγούν από την παιδαριώδη σύγχυση που ταυτίζει τους μουσουλμάνους με το ριζοσπαστικό Ισλάμ.
• • •
30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
3 Οκτωβρίου 1990: μια σπουδαία και αξέχαστη μέρα για την Ευρώπη.
Ένας από τους κορυφαίνους Γάλλους δημοσιογράφους του προηγούμενου αιώνα, ο Αντρέ Φοντέν (1921 - 2013), γράφει ανήμερα της επανένωσης Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας:
«Όλα έπρεπε να γίνουν για να διατηρήσουν, με ενωμένη τη Γερμανία, αυτό το ιστορικό θαύμα του γάμου, τον οποίον συμφώνησαν οι Μονέ, Σούμαν, Αντενάουερ, και επιβεβαιώθηκε από τους ντε Γκωλ, Σμιτ, Μιτεράν και Κολ, ανάμεσα σε δύο χώρες που δεν ήταν πριν από λιγότερο από έναν αιώνα παρά παραδοσιακοί εχθροί. Και έτσι ώστε ο αυξανόμενος δεσμός των κοινοτικών σχέσεων να κάνει να φαίνονται ολοένα και περισσότερο αναχρονιστικές οι εθνικές διενέξεις» (André Fontaine, «Plus fort que Bismarck», Le Monde, 3 Οκτωβρίου 1990).
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για την επέτειο των 30 χρόνων από την επανένωση των δύο Γερμανιών.
🇩🇪🇪🇺 The fall of the Berlin Wall and the unification of East and West Germany 30 years ago were made possible by the peaceful commitment of people to freedom, democracy & human rights.
— EU Council (@EUCouncil) October 3, 2020
It also led to the fall of the “Iron Curtain” that divided Europe for over 40 years #Germany30 pic.twitter.com/okcehIw9kw
• • •
«Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»
«Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου» είναι διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, δημοσιευμένο το 1842. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα κάστρο, στο οποίο απομονώθηκαν οι ευγενείς για να γλυτώσουν από έναν θανατηφόρο λοιμό. Εκεί θα τους βρει η επιδημία, και ο θάνατος.
Ο κόκκινος θάνατος ρήμαζε από καιρό τη χώρα. Ουδέποτε είχε υπάρξει τόσο θανάσιμη, τόσο αποκρουστική επιδημία. Το αίμα ήταν η ενσάρκωση και η σφραγίδα του — η παραφροσύνη και η φρίκη του αίματος.
[...]
Και τώρα κατάλαβαν την παρουσία του Κόκκινου Θανάτου. Είχε έρθει σαν κλέφτης μες στη νύχτα. Και ο ένας μετά τον άλλον έπεσαν οι γλετζέδες μέσα στις αιματοβαμμένες αίθουσες του γλεντιού τους, και όλοι πέθαναν στην απεγνωσμένη στάση στην οποία είχαν πέσει. Και η ζωή του εβένινου ρολογιού έσβησε μαζί με τη ζωή του τελευταίου γλετζέ. Και οι φλόγες στους τρίποδες ξεψύχησαν. Και Σκοτάδι και Σαπίλα και ο Κόκκινος Θάνατος κυριάρχησαν απεριόριστα στα πάντα.
Η επόμενη ταινία μικρού μήκους είναι μια κινηματογραφική απόδοση της «Μάσκας του Κόκκινου Θανάτου».
• • •
ΤΟ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Στα 10, ψάχνεις στα λεξικά χυδαίες λέξεις· στα 20, ερωτικές· στα 30, αθλητικές· στα 40, πολιτικές· στα 50, γαστρονομικές· στα 60, φιλοσοφικές· και μετά τα 70, ιατρικές.
Μπερνάρ Πιβό
