Στους ειλικρινείς θρησκευόμενους κάνουμε τα στραβά μάτια. Όχι για το αντικείμενο της πίστης τους, αλλά τη δική τους ανάγκη για κάτι μεγαλύτερο από τη ζωή.
Την ελπίδα τους ότι δεν υπάρχουμε επί ματαίω.
Ούτε μπορούμε να αγνοήσουμε τη μεγάλη παράδοση της θρησκείας που συνυφάνθηκε με τη ζωή μας. Ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός έχει οικοδομηθεί σε χριστιανικά θεμέλια.
Όμως ο Χριστός δεν ήταν και τόσο πρωτότυπος.
Πριν από τη δική του έλευση, προηγήθηκαν κάμποσες θεότητες με τα ίδια χαρακτηριστικά.
Με πρώτον γνωστό, τον Ώρος στην Αίγυπτο, που μάλλον υπήρξε και το πρόπλασμα για τους υπόλοιπους: Άττις στη Φρυγία, Κρίσνα στην Ινδία, Μίθρας στην Περσία, κλπ.
Οι ιδιότητες όλων, αν και ελαφρώς παραλλαγμένες, είναι ταυτόσημες:
Γεννήθηκαν στις 25 Δεκεμβρίου.
Είχαν μητέρα μια Παρθένο.
Τους προσκύνησαν τρεις μάγοι ή βασιλείς.
Το ίδιο άστρο της Ανατολής φώτισε την έλευσή τους.
Άρχισαν τη διδασκαλία στα 30 τους.
Είχαν 12 μαθητές ή νύμφες ή... κάτι 12 πάντως.
Περιφέρονταν διδάσκοντας, κι έκαναν διάφορα θαύματα: γιάτρευαν αρρώστους, ανάσταιναν νεκρούς, έκαναν το νερό κρασί, περπάταγαν στο νερό.
Τους αποκαλούσαν «Υιός του Θεού», «Αμνός του Θεού», «Η Αλήθεια», «Το Άλφα και το Ωμέγα», «Το Φως», κλπ.
Σταυρώθηκαν κι έμειναν επί 3 μέρες νεκροί.
Αναστήθηκαν άπαντες.
Κοινή τους καταγωγή και έναυσμα λατρείας ο Ήλιος.
Οι αρχαιολογικές και αστρονομικές εξηγήσεις γι’ αυτήν την παραγωγή θεοτήτων, είναι πειστικότατες.
Για τους πιστούς περρισεύουν.
σχόλια