Έναςκαλός μου φίλος από το εξωτερικό -αςπούμε από τη Βρετανία- είναι από τουςκορυφαίους επιστήμονες στη χώρα του,στο χώρο της ιατρικής. Έχει ανακαλύψεικαι μερικές μεθόδους, επαναστατικέςόπως τις λένε, για τη διάγνωση καιαντιμετώπιση σοβαρών ασθενειών. Οιμέθοδοι αυτοί έχουν πατενταριστεί καιμεγάλες εταιρείες ανέλαβαν να κατασκευάσουντα ανάλογα μηχανήματα και υλικά.
Οφίλος μου έχει βγάλει, και βγάζει ακόμα,πολλά χρήματα από αυτή την ιστορία, αλλάεκείνο που τον ενδιαφέρει πρωτίστωςείναι η καθημερινή άσκηση της ιατρικήςστο νοσοκομείο όπου εργάζεται χρόνιατώρα.
Τον«καίει»,όμως, πολύ και ο νόστος. Έλληνας τηςδιασποράς εδώ και περίπου 45 χρόνια,αισθάνεται πως η εταιρεία που έστησεγια να φτιάχνει τα λογισμικά των ιατρικώνμηχανημάτων και εργαλείων είναι μιαθαυμάσια ευκαιρία για να έρχεται πιοσυχνά εδώ και, όπως λέει, για να αφήσεικαι κάτι στον τόπο του.
Ηπεριπέτεια της εγκατάστασης της εταιρείαςεδώ, όπως και το κόστος όλης της επένδυσης,δεν τον λύγισε ούτε στιγμή. Με υπομονή,επιμονή, και πολύ κόπο έστησε την εταιρείαστο κέντρο της Αθήνας και τη στελέχωσεμε νέους, λαμπρούς επιστήμονες. Δενγκρίνιαξε ούτε για την απίστευτηγραφειοκρατία που συνάντησε σε κάθετου βήμα ούτε για τους μιζαδόρους πουτον περίμεναν σε κάθε γωνιά ούτε για τηδιαφθορά που συναντούσε σε κάθε σχεδόνυπηρεσία με την οποία έπρεπε νασυνεργαστεί.
(Παρεμπιπτόντως,όπως διαβάσαμε αυτές τις μέρες, ηγραφειοκρατία μαζί με τη διαφθορά, τιςμίζες και τις συνεχείς αλλαγές στηφορολογία είναι οι βασικές αιτίες γιατην εντυπωσιακή μείωση, κατά 64,7% από το2007, των ξένων επενδύσεων).
Οφίλος μου ήταν χαρούμενος που είχεανοίξει ένα παράθυρο στην Ελλάδα κι αςήξερε πως, αν έμενε εκεί που ήταν, ηφορολογία που θα πλήρωνε, μετατρέπονταςτην εταιρεία του σε off-shore,θα ήταν απείρως μικρότερη. Θα ξέρω -έλεγεκάπως περιπαικτικά αλλά στο βάθος ίσωςκαι να το πίστευε- πως αν κτιστεί καιλειτουργήσει μια μέρα ένα καινούργιο,κρατικό, ογκολογικό νοσοκομείο γιαπαιδιά, ίσως να έχω βάλει και εγώ μιαπετρούλα, όπως όλοι οι Έλληνες, με τουςφόρους που πληρώνω.
Δενπέρασε πολύςκαιρός, όμως, και ο φίλος μου επιτέλους(και το λέω με ανακούφιση) «έσπασε».Κατάλαβε, έστω κι αργά, τι σημαίνειΕλλάδα (τουλάχιστον όπως ήθελε να τηνπροσεγγίσει αυτός) και ετοιμάζεται τώρανα την κάνει. «Έσπασε» με τοαπίστευτο καψώνι που του έκαναν οιφορολογικές Αρχές, απαιτώντας από αυτόν,όπως κάνουν σχεδόν με κάθε πολίτη, έναέξτρα κατιτίς για να του κλείσουν τιςχρήσεις προηγούμενων χρόνων. «Μα δενέχω κρύψει ποτέ τίποτα» αντέτεινεεκείνος αφελώς. «Γιατί να σας πληρώσωεπιπλέον;».
Μαθημένοιεκείνοισε κάθε είδους αντίδραση -γιατί ξέρουνότι στο τέλος πάντα κερδίζουν- έδωσανστο φίλο να καταλάβει ότι δεν έχει καιεκλογή, εκτός εάν θέλει να πάει δικαστικώς.«Θα πάω» αποφάσισε εκείνος, γιατίδεν μπόρεσε και δεν μπορεί ακόμα ναχωνέψει ότι το κράτος θεωρεί δεδομένοπως κάθε πολίτης που κάνει φορολογικήδήλωση το κλέβει και ότι ως εκ τούτου,με την αδιαφανή μέθοδο μιας νέαςδιευθέτησης (που τη λένε «κλείσιμοχρήσεων»), του τα ξαναπαίρνει.
Εξήγησεο φίλος στα σαΐνια που τον επισκέπτοντανότι είναι τόσο τυπικός και σχολαστικόςπου ακόμα και τα λιγοστά έξοδα που έκανεγια την εργασία του, φρόντιζε να βάζειτους ξένους επισκέπτες του, εκεί όπουτους τραπέζωνε, φερ' ειπείν, να τουυπογράφουν ένα χαρτί ότι το συγκεκριμένοδείπνο ήταν δείπνο εργασίας και ότι σεαυτό συζητήθηκε η συμφωνήθηκε το τάδεθέμα.
Οιεφοριακοί γελούσαν με τοφίλο μου. «Τι ούφο είναι αυτός;»θα λέγανε. Και βλέποντας ότι πλήρωνεεκατοντάδες χιλιάδες στην εφορία ταλίγα χρόνια που είχε την εταιρεία τουεδώ, «θα σπάσει», θα σκέφτηκαν,«και θα μας τα ακουμπήσει». Ο φίλος,μέσα σε μια νύχτα έκλεισε την εταιρεία.Λυπημένος πολύ που αναγκάστηκε να αφήσειχωρίς εργασίας 17 λαμπρούς νέουςεπιστήμονες που δούλευαν γι' αυτόν,από τους οποίους όμως, ευτυχώς, 5 μπόρεσαννα τον ακολουθήσουν στο εξωτερικό. Ήταν,ωστόσο, και ανακουφισμένος που έφευγεαπό μια χώρα που είναι βουτηγμένη ως τολαιμό στη διαφθορά.
Επέστρεψεεκεί που ήταν.Που «όλα γίνονται σωστά, που σ' έχουνσαν βασιλιά και όχι σαν κλέφτη». «Θαέρχομαι», συμπλήρωσε, «για διακοπές,μόνο έτσι αντέχεται η Ελλάδα».
ΥΓ.:Δεν γράφω ονόματα και άλλες λεπτομέρειες,γιατί ο φίλος μου δεν θέλει, όπως λέει,να έχει πιά καμιά σχέση με το ελληνικόΔημόσιο. Θα έρθει μόνο για τη δίκη, ότανγίνει, και εάν χρειαστεί να είναι παρών.«Προτιμώ να μην ξαναδώ ούτε τα μούτρατους».
σχόλια