ΩΣ ΝΕΟΔΙΟΡΙΣΤΟΣ ΛΥΚΕΙΑΡΧΗΣ που αποφεύγει να ταράξει τα νερά εμφανίστηκε στο χθεσινό διάγγελμά του ο πρωθυπουργός. Αυστηρούλης λόγω θέσεως, δίκαιος όμως και συγκαταβατικός, σα να κάλεσε στο γραφείο του εσένα και την άτακτη παρέα σου όχι για να σας τιμωρήσει αλλά για να σας δώσει μια τελευταία ευκαιρία προτού αναγκαστεί να εφαρμόσει τα πειθαρχικά μέτρα που προβλέπονται για την περίσταση:
«Αφού κατά βάθος είστε καλά παιδιά, τι θέλετε δηλαδή, να ξαναμπούμε σε καραντίνα μ' αυτά που κάνετε; Για το δικό σας καλό το λέω, εγώ άλλωστε τι έχω να κερδίσω, από εσάς εξαρτάται όμως, μην με κάνετε να ασχοληθώ ξανά και στενοχωρηθούμε όλοι χωρίς λόγο – κρίμα δεν θα είναι ρε παιδιά;».
Προσηνής και διαλλακτικός. Ξέχασε όμως τους καλούς τρόπους και την στοιχειώδη διακριτικότητα όταν αναφέρθηκε ως μέτρο σύγκρισης – και εθνικής επιτυχίας – στους (πολλαπλάσιους) νεκρούς άλλων χωρών. «Από την αρχή της πανδημίας θρηνούμε 365 νεκρούς», είπε, «όταν χώρες με ίδιο πληθυσμό, όπως η Πορτογαλία και το Βέλγιο, έχουν 2.000 θανάτους η πρώτη και 10.000 το δεύτερο». Λες και διεξάγεται κάποια Eurovision της πανδημίας με αντίστροφους κανόνες, όπου τελικός νικητής θα είναι η χώρα με τους λιγότερους πόντους (νεκρούς).
Τη μία φορά την είχε την πλάκα της και την γοητεία της η καραντίνα, αλλά όχι ξανά. Όχι πάλι η ίδια λιτανεία: απομόνωση, αναστοχασμοί, απόκοσμη ησυχία, δέος, Netflix, δυστοπία και 6 για «σωματική άσκηση».
Κι εμείς μεταξύ μας στις καθημερινές συζητήσεις για την πανδημία (κοντεύουμε να ξεχάσουμε πώς ήταν όταν δεν μιλούσαμε μόνο ή κυρίως για τον ιό) συχνά αναφερόμαστε στην κατάσταση των άλλων χωρών, δεν είμαστε όμως αρχηγοί κράτους. Αν είναι να ανοίξεις τέτοια κουβέντα σε εθνικό διάγγελμα, πες τα όλα. Πες μας φερ΄ ειπείν ότι στην Γερμανία και στην Αυστρία, εν μέρει και στην χαροκαμένη Ιταλία πλέον (για τα Βαλκάνια δεν έχω εικόνα ή μαρτυρίες), φαίνεται να φοράει τη μάσκα πολύ λιγότερος κόσμος απ' ό,τι εδώ ενώ συγχρόνως επιτρέπεται η παρουσία του κοινού σε δημόσιες εκδηλώσεις που εδώ έχουν ματαιωθεί επ' αόριστο.
Μπορεί να αποδειχθεί επιπόλαιη αυτή τους η χαλάρωση, σε πείσμα μάλιστα μιας διαρκούς κορύφωσης των κρουσμάτων ανά την Ευρώπη, σίγουρα όμως δεν συμβαίνει επειδή σ' αυτές τις χώρες το κοινό επιδεικνύει μεγαλύτερη ατομική ευθύνη ή πιο έντονη αίσθηση «αυτοπροστασίας» από εμάς τους αχαΐρευτους που μόνο από βούρδουλα κι από lockdown καταλαβαίνουμε.
Σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε καθησυχαστικός όσον αφορά την αγωνιώδη προοπτική ενός νέου ισοπεδωτικού lockdown (είτε σε ολόκληρη είτε στη μισή χώρα, δηλαδή στην Αττική), σημειώνοντας πόσο άδικα είναι τα «καθολικά μέτρα» και οι «οριζόντιοι περιορισμοί».
Μακάρι. Τη μία φορά την είχε την πλάκα της και την γοητεία της η καραντίνα, αλλά όχι ξανά. Όχι πάλι η ίδια λιτανεία: απομόνωση, αναστοχασμοί, απόκοσμη ησυχία, δέος, Netflix, δυστοπία και 6 για «σωματική άσκηση». Και μπόλικος Καμύ, ακόμα και εκτός της επίκαιρης «Πανούκλας» (εκείνες τις μέρες ήταν που είχα πετύχει κάπου αυτό το απόσπασμα από το διήγημά του 'Καλοκαίρι στο Αλγέρι': «Δεν υπάρχει υπεράνθρωπη ευτυχία, ούτε αιωνιότητα έξω από την καμπύλη των ημερών, μόνο πέτρες, σάρκα, αστέρια και οι αλήθειες εκείνες που μπορεί το χέρι να αγγίξει»).
Ας μείνει ως μοναδική και ιδιαίτερη ανάμνηση εκείνη η καραντίνα. Εκτός από την πλήρη οικονομική και κοινωνική συντριβή που θα επιφέρει η επιστροφή της, την δεύτερη φορά δεν πρόκειται να λειτουργήσει ούτε ως υποβλητική ατμόσφαιρα (πολυτελείας), ούτε ως αντιπερισπασμός για άλλα κρίσιμα ζητήματα ύπαρξης που μπαίνουν στο ψυγείο λόγω της προτεραιότητας των έκτακτων υγειονομικών συνθηκών.
