Επισκέφθηκατην περασμένη Κυριακή την έκθεση γιατα 100 χρόνια από τη γέννηση του ΚάρολουΚουν στο Μουσείο Μπενάκη, επί της οδούΠειραιώς. Μπαίνοντας στον εκθεσιακόχωρο, υπάρχει στον τοίχο ένα κείμενογραμμένο από τον ίδιο. Αυτοβιογραφικό.Λέει σε κάποιο σημείο: «Ηδεύτερη περίοδος στο Θέατρο Τέχνηςαρχίζει με την Αγριόπαπια του Ίψεν. Απότο ‘38 ως το '41 ασχολήθηκα με τοεπαγγελμτικό θέατρο, αλλά είχα αρχίσειτην προετοιμασία μιας σχολής απ' όπουπήρα το βασικό υλικό. Ξεκινήσαμε στηνκατοχή (το 1942). Εποχή πολύ δύσκολη, αλλάυπήρχε ομοψυχία. Ετσι δημιουργήθηκεένας σύνδεσμος άρρηκτος μεταξύ μaς.Πιστεύαμε ότι φτιάχναμε κάτι για τομέλλον, αν κατορθώναμε να ξεπεράσουμεεκείνο τον καιρό και να επιζήσουμε. Αυτόμας έδινε μεγάλη δύναμη κι αλληλεγγύη.Πήραμε το Θέατρο Αλίκη, όπου κάναμεπέντε παραστάσεις την εβδομάδα. Πεινούσαμεαγρίως, ήμασταν σε μια κατάστασητρομακτική. Αλλά υπήρχε πίστη, που σημεραδεν τη βρίσκεις εύκολα. Ήταν μία από τιςπιο φωτεινές εποχές, γιατί όλοι ελπίζαμεγια ένα καλύτερο αύριο, μ' όλη τη βία,τα πτώματα γύρω μας, την αβεβαιότηταγια τη ζωή μας. Αυτή η περίοδος στάθηκεέντονα δημιουργική».
Τοίδιο βράδυ, άκουγα από το CNNτον πολιτικό και οικονομικό αναλυτήΦαρίντ Ζακαρία, αναφερόμενο στηνπαγκόσμια οικονομική κρίση, να λέει ότισε περιόδους τέτοιες, δύσκολες, αναδύεταιπάντα και το κακό μα και το καλύτεροπρόσωπο των ανθρώπων. «Στο τελευταίοεναποθέτουμε πολλές ελπίδες μας για ναβγουμε από αυτήν την κρίση καλύτεροιως άνθρωποι, πιο πλούσιοι σε ηθικέςαξίες που η εύκολη ευμάρεια σχεδόνεξαφάνισε».
Ίσωςκαι να μας χρειάζεται «μια μεγάληκαταστροφή» -εύχομαι όχι με ανθρώπιναθύματα- για να ξεμυτίσουν εκείνοι οιπραγματικά φωτισμένοι άνθρωποι πουείχαν σπρωχτεί στο περιθώριο ή πουσκόπιμα, από μόνοι τους, αποτραβήχτηκαν«από το θόρυβο και το γλέντι τηςαγοράς», ανήμποροι μέσα σ' ένα τέτοιοκλίμα να δημιουργήσουν, και η δημιουργίατους να βγει προς τα έξω και να παρασύρειμαζί της και άλλους ανθρωπους.
Μαθαίνουμεκαι από τα ρεπορτάζ που κατά καιρούςμας έρχονται από το Ιράκ ότι και εκεί,μέσα σε όλη τη τρέλα των βομβιστικώνεπιθέσεων που πριν λίγο καιρό ήτανσχεδόν καθημερινό φαινόμενο με τεράστιοαριθμό θυμάτων, ανθίζουν σιγά σιγάμικρές εστίες πολιτικής ανάτασης, αλλάκαι απλής, ανθρώπινης μεγαλοσύνης.
Μιαφίλη που είναι από τη Βαγδάτη και πουζει χρόνια τώρα στην Ελλάδα μου μεταφέρεισυχνά, μαζί με ιστορίες ανείπωτουανθρώπινου πόνου καθώς και βαθειάς,ακόμα, οργής «για το έγκλημα πουδιέπραξαν οι Αμερικανοί στον τόπο μας»(και σημειώστε ότι εδώ, τώρα, μιλάει μιαγυναίκα που η οικογένειά της κυνηγήθηκεαπό τον Σαντάμ και τον μισούσε πέρανπεριγραφής), και ιστορίες της καθημερινότηταςμέσα από τις οποίες «ανθίζουν ξανάοι ωραιότερες ιδιότητες του ανθρώπου».Η αλληλεγγύη για την οποία μίλησε καιο Κουν, η ομοψυχία επίσης, η πίστη ότιθα έρθουν καλύτερες μέρες, η ευγνωμοσύνηγια το λίγο και όχι η απληστία για τοπολύ, η ανάπτυξη πιο στενών σχέσεων.
Υπάρχειπράγματι, πιστεύω, ελπίδα, από αυτή τηνοικονομική κρίση που απλώνεται τώρα σεόλο τον κόσμο, να προκύψει κάτι καλό.Σίγουρα πολύ καλύτερο από αυτό το«πληθωρικό, άπληστο πράγμα» πουζούσαμε ως τα τώρα και το λέγαμε ευημερία.
Ισως,όταν περάσει η πρώτη μπορα και μαζί τηςο έντονος πανικός, μαζευτούν λιγάκι οιάνθρωποι (όχι μόνο οι τραπεζίτες, οιχρηματιστές και οι θεσμικοί επενδυτέςπου ως τώρα λογίζονταν «κάτι άλλο»,όχι τόσο ανθρώπινο) κaιaνακαλύψουνότι μπορούμε να περάσουμε ωραία καιχωρίς όλα εκείνα που αισθανόμαστε ότιτώρα χάνουμε.
Ελεγεο Ζακαρία: «Κτίσαμεσπίτια μεγαλύτερα απ' ό,τι χρειζόμαστε.Αγοράσαμε θηριώδη αυτοκίνητα που δεντα άντεχε η τσέπη μας, ουτε που ταίριαζανμε τις ανάγκες μας. Καιρός να ξαναγυρίσουμεστα βασικά».
Δίκιοέχει. Κάναμε πλουσιους εστιάτορες πουακόμα και απλή χορτόσουπα μας σερβίριζανως κουζίνα γκουρμέ και εμείς τηνκαταπίναμε, χρυσοπληρώνοντάς την.Γεμίσαμε τόσο πολύ τα νυχτερινά κέντρακαι τα διάφορα κλάμπς, που ως και οιπαρκαδόροι θυσαυρίσανε από την αμετροέπειάμας. Ακόμα και την Τέχνη την είδαμε ναεξευτιλίζεται στα χέρια άσχετων μεαυτήν και νεόπλουτων. Και ποιος θαξεχάσει τις ορδές των λιγούρηδων πουπλημμύρισαν τη ζωή μας τον αλησμόνητοεκείνο καιρό του Χρηματιστηρίου που,ό,τι κι άν πετούσες στους λυσσασμένους,πληροφορίες από παπαγαλάκια, κουτσομπολιάαλά μεσημβρινών εκπομπών, ψίχουλα απόψεύτικες ελπίδες, όλα αυτά σε παράλογεςτιμές βουτούσαν σαν τους γύπες και ταάρπαζαν.
Ολααυτά δεν είναι παρά μικρές αλλά σημαντικέςπινελιές στην εικόνα που κτίστηκε όλ'αυτά τα χρόνια γυρω από το νέο πρότυποζωής που όλοι ακολουθήσαμε, προσκυνώνταςτο. Τώρα, πράγματι, το πάρτι τελείωσε.Κι ίσως είναι ευκαιρία να αρχίσουμε ναζούμε πια πραγματικά.
σχόλια