Αςτο πούμε όσο πιο απλά και όσο πιο στυγνάγίνεται: δεν υπάρχει πιο κραυγαλέααπόδειξη παρακμής μιας κοινωνίας απότην έλλειψη φροντίδας προς τους πολίτεςπου, για διάφορους λόγους, είναι σεμειονεκτική θέση έναντι των άλλων. Τoέχουμε πει πολλές φορές από τις σελίδεςτης LifO,μπορεί να κουράζει ορισμένους, δενπειράζει, ας κουραστούν κι άλλο. Τι ναπει, άραγε, ο κ. Διονύσης Κ., φίλος παλιόςπου ζει στο Μπραχάμι και που εδώ καιπερίπου εννέα χρόνια είναι καθηλωμένοςσε αναπηρική καρέκλα, παράλυτος από τημέση και κάτω, επειδή ένας συνηθισμένοςΝεοέλληνας οδηγός στο Χαλάνδρι, ένααπόγευμα, στη λεωφόρο Πεντέλης, πέρασεμε κόκκινο και τον «έκοψε» την ώρα πουεκείνος, πεζός, προσπαθούσε να περάσειτο δρόμο;
Τινα πει για τη δικαιοσύνη που... επιβράβευσετο δράστη με ποινή φυλάκισης την οποίαεξαγόρασε έναντι μόλις 6 χιλιάδων ευρώ(και με το δίπλωμα στο χέρι, έτοιμο ναξαναχτυπήσει τον επόμενο άτυχο πεζό);Ότι ναι, ο κ. Διονύσης Κ., που έχονταςχάσει οριστικά τη χαρά να κάνει μιαβόλτα με τα πόδια, δεν μπορεί ούτε με τοκαροτσάκι να κυκλοφορήσει στα πεζοδρόμιααυτής της άθλιας πόλης; Δεν έχει δίκιοαλλά και δικαίωμα να αρνηθεί να πληρώσειδημοτικά τελη, αφου οι βασικές, υποτίθεται,υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνει δεντου παρέχονται; Τι να πει η κ. ΔήμητραΖαφίρη, από την Αγία Παρασκευή, καθηγήτριαμουσικής σε ιδιωτικό σχολείο, πουπαραδίδει μαθήματα πιάνου κάθε απόγευμαέως τις 8 το βράδυ, για να μπορεί με ταλεφτά που εισπράττει να πληρώνει ταιδιαίτερα και τα φροντιστήρια που κάνουντα δύο δικά της παιδιά που φοιτούν σεδημόσιο σχολείο, αλλά δωρεάν εκπαίδευσηδεν ξέρουν τι σημαίνει;
Ποιαάλλη χώρα στο κόσμο εξαντλεί και εξοντώνειμε τέτοιο τρόπο γονείς και παιδιά,δημιουργώντας μια κάστα ανήμπορωνανθρώπων, χωρίς ελεύθερο χρόνο, χωρίςήρεμη οικογενειακή ζωή, χωρίς στοιχειώδηκοινωνική αξιοπρέπεια; Η κ. Ζαφίρη δενζει στα όρια της φτώχιας, όπως αυτήορίζεται από τις απρόσωπες στατιστικές.Ζει, όμως, όπως και εκατοντάδες άλλοιγονείς σαν και αυτήν, στα όρια τουεξευτελισμού, που ειναι και αυτός όπωςκαι η φτώχια, μία αδυσώπητη μορφήτρομοκρατίας.
Ποιακοινωνική φροντίδα απολαμβάνουν στοντόπο μας οι άνθρωποι που δεν είναι«δυνατοί και πλούσιοι»; Πώς ξεπερνούν,εκτός από όλες τις δυσκολίες που συναντούνσε κάθε τους βημα (ο κ. Διονύσης στοπεζοδρόμιο με το καροτσάκι του, η κ.Ζαφίρη στο εξαντλητικό και αγχώδες...ωρολογιακό της πρόγραμμα), και το στίγματης «αποτυχίας», που ακολουθεί όλουςεκείνους που δεν... πληρούν τα δύο αυτά«κριτήρια»; Τούτες τις μέρες της κρίσηςζούμε και μιαν άλλη... σχιζοφρένεια.Ακούμε και μαθαίνουμε συνεχώς γιαδιάφορους υπερ-υψηλόμισθους πουαναγκάζονται να αποδεχτούν μια μικρήπερικοπή του μισθού τους. Έχουμε σκεφθείόμως άραγε από πότε περικόπτεται ομισθός του κάθε κ. Διονύση, της κάθε κ.Ζαφίρη; Και μάλιστα τόσο, που να μηνέχουν σήμερα ούτε ένα πεζοδρόμιο, ούτεμια ώρα ελεύθερη για να κάνουν μια απλήβόλτα;
σχόλια