Διαβάζωεπικρίσεις για το Φεστιβάλ Αθηνών - ότιδεν είναι «αρκετά Ελληνικό».
Απόρησακαι ξανακοίταξα το πρόγραμμα. Περισσότερεςαπό τις μισές εκδηλώσεις αφορούν είτεελληνικά έργα είτε ελληνικές ερμηνείεςξένων. Θεωρώ ότι αυτό είναι λογικόποσοστό, μια και οι συντριπτικάπερισσότεροι επισκέπτες του είναιΈλληνες, που ενδιαφέρονται να γνωρίσουνκαι τη σύγχρονη ξένη δημιουργία.
Ωστόσοόταν διάβασα τις λεπτομερέστερεςαντιρρήσεις, κατάλαβα πως οι επικριτέςτου δεν ήθελαν το φεστιβάλ πιο ελληνικό- αλλά πιο μουσειακά ελληνικό. Δεν τουςέκαναν ο Δημήτρης Δημητριάδης, η ΛούλαΑναγνωστάκη, ο Βασίλης Αλεξάκης - ήθελανποιητικό θέατρο του Καζαντζάκη, τουΣικελιανού και του Πρεβελάκη. Δεν τουςγέμιζαν το μάτι ο Θόδωρος Αντωνίου, ηΛένα Πλάτωνος, ο Μάνος Χατζηδάκις -ήθελαν Μανώλη Καλομοίρη και άλλους«εθνικούς» συνθέτες. Αντί γιαΔημήτρη Παπαϊωάννου θυμήθηκαν την...Κούλα Πράτσικα...
Υπάρχουνστον ελληνικό χώρο μερικοί «ΛευκοίΕλέφαντες» που δεν αντιμετωπίζονταιμε τίποτα. Το «σπουδαίο ποιητικόθέατρο» του Καζαντζάκη και τουΣικελιανού είναι απλούστατα κακό θέατρο- σε πολλά μέρη είναι και κακή ποίηση.Θα ήταν πολύ δύσκολο να το ανεβάσεικανείς σήμερα. Κινδυνεύει να βγάλειγέλιο. Όπως η Οδύσσεια του Καζαντζάκη,ένα λεκτικά παραφορτωμένο σύνθεμα, πουδεν διαβάζεται με τίποτα. (Μετά απόπολλές τίμιες απόπειρες κατάφερα να τηδιαβάσω στα αγγλικά - η μετάφραση τουΦράιερ είναι πολύ καλύτερη από τοπρωτότυπο). Ο Καζαντζάκης άργησε πολύνα καταλάβει πως η σύγχρονη μορφή τουέπους λέγεται μυθιστόρημα. Όταν τοεννόησε, διέπρεψε.
Η ΚούλαΠράτσικα έκανε σπουδαία δουλειά φέρνονταςστην Ελλάδα ξένες μορφές - δεν δημιούργησεδικές της. Οι Δελφικές Εορτές ήτανσημαντικές γιατί πρώτες αναβίωσαν (πολύερασιτεχνικά!) το αρχαίο δράμα: στοΦεστιβάλ υπάρχουν οκτώ αρχαία έργα πουτις τιμούν.
Το ναεγκαλούμε τον Γιώργο Λούκο ότι δενπροβάλει μουσειακές και ξεπερασμένεςμορφές της ελληνικής δημιουργίας είναιαστείο. Ένα φεστιβάλ οφείλει να είναικέντρισμα και ερέθισμα - όχι προσκλητήριονεκρών. Η παρελθοντολαγνεία είναι ημεγάλη κατάρα αυτού του τόπου.
σχόλια