Υπάρχειδυνατότητα «εγκλεισμού του έξω»; (τωνενστίκτων, των εντάσεων, της νεότητας;)
Μπορείτο Κράτος να εσωτερικεύσει την «εξαίρεση»;Διότι «εξαίρεση» στον καπιταλιστικόχρόνο είναι προφανώς οι ημέρες πουζήσαμε. «Εξαίρεση» όμως, που επιβεβαιώνειέναν παλιό κανόνα: «Η εξουσία δεν άρχειπαρά μόνον πάνω σε ό,τι είναι σε θέση ναεσωτερικεύσει». Και αυτά τα παιδιά πουβγήκαν στους δρόμους ζώντας το βίωμα(όχι την ιδεολογία) της εξέγερσης, όσαβγήκαν «έξω», καμία κομματική «προτροπή»,καμιά πρωθυπουργική «σύσταση» δεν θατα φέρει «μέσα».
«Μέσα»,όμως, πού; Στον καπιταλιστικό «παράδεισο»που τα ακυρώνει; Στην εκπαίδευση που ταπροετοιμάζει για την ακύρωση; Ή, όπωςθα έλεγε ο Αρτώ, «σ' αυτό τον κώλο ψόφιουποντικού που κρέμεται από το ταβάνι τουουρανού;». Δηλαδή, από το ίδιο τους τομέλλον;
Διότι κακά ταψέματα, η εξιδανικευμένη παιδεία των«δασκάλων» (οι προτροπές, τα ευχολόγια,τα δασκαλίστικα άρθρα) είναι στενάσυνδεδεμένη με την πρωκτικότητα, όχιως το «κατώτερο που πρέπει να μετατραπείσε ανώτερο», όπως μας λέει ο Αντι-οιδίποδαςτου Ντελέζ, αλλά το «ανώτερο» (εξιδανίκευση)που είναι κυριολεκτικά «του κώλου».
Αύριοξαναμπαίνω στο αμφιθέατρο. Δεν είναιρητορικό το ερώτημα του «τι θα πω» στουςφοιτητές (αν έχω κάτι, με το καπίστριστων γνώσεων να τους πω).
Και αναρκεστώ στη διαπίστωση του Τόμας Χομπς:«Για να διερευνήσουμε περισσότεροεμπεριστατωμένα τους νόμους της Πολιτείαςκαι τις υποχρεώσεις των πολιτών, είναιαπαραίτητο όχι βεβαίως να διαλύεται ηΠολιτεία αλλά να θεωρείται ωσείδιαλελυμένη», θα πρέπεινα σταθώ πάνω σ' αυτό το «ωσεί». Διότιη Πολιτεία είναι πράγματι διαλυμένη.Αλλά και να μην ήταν, είναι σαν να είναι,γιατί κι αυτή ζει την προσομοίωση τουεαυτού της όπου όλα είναι «ως εάν».
Οπότε, πώς θα συνεχίσωνα διδάσκω σαν να ήμουν ακόμη καθηγητήςτου δημόσιου πανεπιστήμιου; Ή, ως εάνη σκέψη να μπορεί ακόμη κάτι να προσφέρειστη σκέψη (και στην πράξη), μια που οΛεβιάθαν μας είναι παντελώς αγράμματος;
Βιαστήκαμε να αρχίσουμετους απολογισμούς. Αλλά: «Δεν είναιακόμη παρά η αρχή». (κεντρικό σύνθηματου Μάη του '68.)
Γιορτάσαμε πριν λίγουςμήνες με φανφάρες το Μάη. Ε λοιπόν, ηγιορτή αρχίζει τώρα. Γιατί τασυμβάντα-θρυαλλίδες, όπως ο θάνατος τουΑλέξανδρου, δεν είναι εγκατεστημέναστην πληρότητα της Λογικής. Και γιατίγύρω τους υπάρχει χώρος και για άλλασυμβάντα, μια χιονοστιβάδα συμβάντωνπου αποκολλήθηκε από τους πάγους τηςαναισθησίας μας.
Συλλογίζομαι μια σκληρήατάκα του Νίτσε: «Το να ζεις μέσα στηνκουλτούρα είναι να θέλεις τη σκλαβιά».Να θέλεις προφανώς να διαιωνιστεί ηδιαφορά σου με τους άλλους. Έγιναν οικαταστροφές. Ο Στοκχάουζεν, σε πείσματου Παπαγιώργη, θα τις ονόμαζεκαλλιτεχνήματα. Αναζητούνται καικαταδικάζονται οι αυτουργοί. Αλλά πρινρίξουμε το λίθο, ας αναλογιστούμε ότιοι αυτουργοί φέρουν τις δικές μαςαμαρτίες, είναι «φορείς μιας καθολικήςενοχής», θύματα της επιλογής τους, τηςελευθερία της οποίας, άλλοι, έχουνπροσδιορίσει.
Πώς θα μπορούσα ναεξαιρέσω τον εαυτό μου από αυτούς;
σχόλια