Ραψωδός Φιλόλογος

Ραψωδός Φιλόλογος Facebook Twitter
Φωτο : Photoharrie
0

> Γεννήθηκα στον Χολαργό. Μέχρι να γίνω τεσσάρων χρόνων μέναμε στη Δροσοπούλου, κοντά στο Πεδίον του Άρεως. Θυμάμαι πολύ έντονα ένα «μουσικό κουτί» δίπλα στη λίμνη με τις πάπιες, που με πέντε δραχμές έπαιζε ένα παιδικό τραγουδάκι. Ήθελα να το ακούω συνέχεια. Από τότε, εκτός από τα χρόνια που σπούδαζα, έζησα και μεγάλωσα στο Γαλάτσι και εκεί μένω ακόμα.

> Η μητέρα μου δούλευε γραμματέας σε εταιρεία υγραερίων, ο πατέρας μου σε γκαράζ. Βινύλια στο σπίτι υπήρχαν πολλά, κυρίως ελληνικά, αλλά δεν θυμάμαι από ποιους καλλιτέχνες, για να είμαι ειλικρινής. Οι δικοί μου δούλευαν πολλές ώρες κι εγώ έμενα κυρίως στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Ο παππούς μου άκουγε πολύ κλασική μουσική κι έτσι άρχισα να ακούω κι εγώ.

> Έκανα πιάνο για λίγο καιρό. Με τρέλαινε το να μπορώ να βγάζω μελωδίες που άκουγα. Είχα αυτό που λένε «μουσικό αυτί». Όμως, δεν έμαθα ποτέ να διαβάζω νότες. Έγραφα «ντο», «ρε», «μι» πάνω από τις νότες και μάθαινα το κομμάτι απ’ έξω.

> Το πρώτο μου τραγούδι το έγραψα το 1996 με τους Διαρρήκτες, το πρώτο μου συγκρότημα, που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Στην πρώτη μας ηχογράφηση, όταν ήμασταν ακόμα πιτσιρίκια, είχα ηχογραφήσει τις μουσικές με δυναμικό μικρόφωνο των 1.200 δραχμών σε κασέτα από ένα μικρό πιανάκι Yamaha, που το έχω ακόμα. Έπειτα, σε διπλό κασετόφωνο έπαιζαν οι μουσικές από τη μία κασέτα και με το ίδιο μικρόφωνο ηχογραφούσαμε στην άλλη. Βρισκόμασταν μια ολόκληρη μέρα και στο τέλος της είχαμε έτοιμη μια κασέτα. Ηχογραφούσαμε κάθε Ιούνιο μόλις τέλειωνε το σχολείο και όλη τη χρονιά δουλεύαμε γι’ αυτήν τη μέρα. Είναι από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω.

> Εκτός από τους Διαρρήκτες, συμμετέχω και σε ένα ακόμα συγκρότημα, τους Ladose. Εκεί είμαστε ο Κριτής, ο Λόγος Απειλή, ο Μπούκλας, ο Wester κι εγώ. Η ιδέα είναι διαφορετικές φωνές και απόψεις, από διαφορετικές περιοχές, με διαφορετικές νοοτροπίες και κουλτούρες, να συνυπάρξουν μουσικά, με τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο. Δεν θέλουμε κανένας δίσκος να μοιάζει με τον προηγούμενο. Στα σόλο άλμπουμ του ο καθένας έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει την προσωπικότητά του και τις σκέψεις του. Στους Ladose είναι σαν να αναμειγνύεις διαφορετικά χημικά στοιχεία. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει από την ένωση.

> Το ψευδώνυμο «Ραψωδός Φιλόλογος» μου το κόλλησαν κάποιοι από την παρέα μου γιατί το είχα πει σε κάποιους στίχους, σε κάποια παλιά κομμάτια. Ε, μετά μού έμεινε. Αλλά ποτέ δεν κάθισα πραγματικά να σκεφτώ καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Ήταν επιλογή νοοτροπίας fast food. Πήρα από τα έτοιμα.

> Ήμουν στη Φιλοσοφική Ιωαννίνων, αλλά η αλήθεια είναι πως παραμέλησα πολύ τις σπουδές μου για χάρη της ραπ. Μονοπώλησε και μονοπωλεί τον χρόνο και τη σκέψη μου εδώ και πολλά χρόνια. Δυστυχώς, επιλέγοντας, ως έφηβος τότε, ποια επαγγελματική πορεία θα ακολουθούσα, περίμενα άλλα πράγματα από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και άλλα συνάντησα. Ενώ θεωρώ υπέροχο το αντικείμενο και τις δυνατότητες που σου ξεκλειδώνει στην κλασική σκέψη, διανόηση και γραμματεία, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, κανείς δεν κατάφερε να με εμπνεύσει. Ο άνθρωπος που θα μπει σε μια αίθουσα να διδάξει πρέπει να είναι ερωτευμένος με αυτό που κάνει για να μπορεί να το εξασκεί ως λειτούργημα. Νιώθω mc, όχι καθηγητής. Δεν θα ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος γι’ αυτό.

> Η ελληνική χιπ-χοπ σκηνή δεν έχει μόνο νόημα ύπαρξης, έχει θέση, πολυδιάστατο λόγο και άποψη. Αλλά έχει και μια τεράστια βιτρίνα που αποτελείται από άριστους επαγγελματίες μεν, οφθαλμοφανώς ατάλαντους δε, που βρέθηκαν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή και δυστυχώς η άποψη του κόσμου για τη μουσική μας είναι λανθασμένη εξαιτίας αυτών των ανθρώπων. Ελάχιστες εξαιρέσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, υπήρξαν τόσα χρόνια. Όχι ότι στο underground η κατάσταση είναι καλύτερη, αλλά τουλάχιστον εκεί οι καλοί ξεχωρίζουν. Ο πραγματικός πυρήνας των Ελλήνων χιπ-χοπ ακροατών είναι πάρα πολύ αυστηρός και δεν συγχωρεί την ξεφτίλα.

> Ο καινούργιος δίσκος μου έχει τον τίτλο «Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας». Τον ονόμασα έτσι γιατί ο φόβος για κάτι είναι συνήθως μεγαλύτερος από αυτό το ίδιο το κάτι. Γιατί η ανάγκη του να εξαρτάσαι από κάτι είναι πιο επικίνδυνη από αυτό που σε εξαρτά. Γιατί για να ακρωτηριάσεις τις αδυναμίες σου πρέπει πρώτα να τις εντοπίσεις, να τις αποδεχτείς και να είσαι προετοιμασμένος για το πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός σου σε περίπτωση απώλειάς τους.

> Δεν χρησιμοποιώ πολλές βρισιές στα τραγούδια μου. Βρίζω εκεί που θα έβριζα και στην κανονική μου ζωή. Ό,τι λέω με τους φίλους μου, δηλαδή. Το θέμα είναι να σου βγαίνει φυσικά και να το νιώθεις. Δεν θα πεις ποτέ, ας πούμε, «α, ρε, ιερόδουλη ζωή».

> Δεν μου αρέσει να κρίνω ανθρώπους από την εμφάνιση, γιατί είναι το πιο παραπλανητικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Μπορεί να ντύνεσαι σαν καραγκιόζης και να έχεις περιεχόμενο ή να είσαι κομψός και να μην έχεις τίποτα να προσφέρεις. Πάντως, αισθητικά δεν μου άρεσε ποτέ όλη αυτή η υπερβολή των περισσότερων ράπερ. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ποιους προσπαθούν να μιμηθούν.

> Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα είναι το Κάθε μέρα πιο κοντά, Μια ψυχοθεραπεία ειπωμένη δυο φορές του Ίρβιν Γιάλομ. Αποτυπώνει απίστευτα τον τρόπο που δύο άτομα που ζουν ακριβώς τις ίδιες καταστάσεις, τις αντιλαμβάνονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

> Η χιπ-χοπ είναι μια μουσική με αστικές ρίζες κι αυτό φαίνεται στα τραγούδια, αλλά είναι χαζό να πιστεύει κάποιος ότι τελειώνει εκεί. Για μένα πηγή έμπνευσης αποτελούν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις. Τα περισσότερα τραγούδια μου τα έχω γράψει μακριά από την Αθήνα.

> Στην Αθήνα μού αρέσει να κάνω τεράστιες βραδινές βόλτες με το αμάξι, όταν η πόλη είναι άδεια. Επίσης, να πηγαίνω σε μεταμεσονύχτιες προβολές στον κινηματογράφο και να περπατάω ακούγοντας μουσική με τις ώρες, όταν έχει καλό καιρό.

> Περιμένω πάντα την έμπνευση κι αυτή πάντα με κάνει να περιμένω περισσότερο, πιστεύοντας ότι δεν θα ξαναέρθει. Αλλά πάντοτε επιστρέφει, σε ανύποπτες στιγμές. Τουλάχιστον, ως τώρα.

> Αυτό που έχει καθορίσει απόλυτα την αισθητική μου είναι το χιπ-χοπ. Μεγάλωσα διαμορφώνοντας άποψη μαζί του. Έχω μάθει να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από αυτό.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Γιάννης Μπέζος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπέζος: «Ίσως είμαι λίγο παλιομοδίτης»

Δεν έκανε ποτέ διαχωρισμούς ανάμεσα στο εμπορικό και το ποιοτικό. Πιστεύει πως κάνει μια παράξενη και αιρετική δουλειά: να πείσει τον θεατή να ξεχάσει πως είναι ο Μπέζος που πάρκαρε το αυτοκίνητό του έξω από το θέατρο - και να τον ταξιδέψει σε έναν άλλο κόσμο. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζένη Μαρκέτου

Οι Αθηναίοι / Τζένη Μαρκέτου: «Οι καλλιτέχνες δεν έχουμε ανακαλύψει τον τροχό»

Στην Αμερική έμαθε πως η τέχνη είναι κοινωνική υπόθεση, πως ο κόσμος δεν εξαντλείται στις γκαλερί. Η πρώτη της παρέμβαση σε δημόσιο χώρο, που προκάλεσε αντιδράσεις, της δίδαξε ότι ένα έργο οφείλει να μοιάζει σαν να υπήρχε πάντα εκεί. Με τη νέα της εγκατάσταση στο Μέγαρο Μουσικής μάς υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές της φύσης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Δημήτρης Αντωνακάκης: «Η Αθήνα χρειάζεται γενναίες αποφάσεις»

Οι Αθηναίοι / Δημήτρης Αντωνακάκης: «Η Αθήνα χρειάζεται γενναίες αποφάσεις»

Ως παιδί, σχεδίαζε δρόμους στην άμμο. Αργότερα, υπερασπίστηκε την αρχιτεκτονική ως τέχνη ζωής. Με τη σύντροφο και συνεργάτιδά του Σουζάνα έζησαν μια ζωή όπου το «εγώ» έγινε «εμείς», μέχρι την απώλειά της που τον σημάδεψε βαθιά. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ