Το ντοκιμαντέρ σου έχει σαφέστατα κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, αλλά, όπως έχεις δηλώσει, δεν αναφέρεται στην οικονομική κρίση. Τι ακριβώς πραγματεύεται;
Υπάρχουν αρκετά ντοκιμαντέρ που αναφέρονται στην κρίση. Εμείς αυτό που προσπαθήσαμε ήταν να επικεντρωθούμε στον Ευρωπαίο νέο. Το ότι υπάρχει η κρίση το ξέρουν σχεδόν όλοι, άλλοι με περισσότερες λεπτομέρειες και άλλοι με λιγότερες. Το συγκεκριμένο, όμως, ντοκιμαντέρ προσπάθησε να φέρει κοντά τον Έλληνα, τον Ισπανό, τον Γερμανό και τον Άγγλο νέο. Όπως μου είπαν μερικά παιδιά μετά την πρώτη προβολή της Θεσσαλονίκης, «... για την κρίση δεν ακούσαμε κάποια πράγματα που δεν ξέραμε, αλλά το ότι είδαμε όλους αυτούς τους νέους από διάφορες χώρες του κόσμου να μιλάνε τόσο αληθινά ήταν το πιο σημαντικό και καταλάβαμε ότι δεν παλεύουμε μόνοι μας!». Αυτή ήταν η επιβράβευση για μένα. Σαφώς και προβάλλονται ορισμένα οικονομικά στοιχεία κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, με σκοπό να εξηγήσουμε το πώς φτάσαμε ως εδώ. Επίσης υπάρχουν ορισμένες συνεντεύξεις επωνύμων, όπως ο Άγγλος ευρωβουλευτής Nigel Farage, ο Θάνος Μικρούτσικος, η Σία Κοσιώνη, η Κάτια Δανδουλάκη, η Λιάνα Κανέλλη και ο Παύλος Χαϊκάλης, μεταξύ άλλων. Όπως μου είπε και μια κοπέλα από την ομάδα έρευνας, ήταν σαν να παρακολουθείς ένα μεσημεριανό ελληνικό τραπέζι, όπου θ’ ακουστούν όλα, πολιτικά, οικονομικά, κριτικές, τι κάνει ο γείτονας, τι γίνεται στο εξωτερικό, αλλά αφού τελειώσει όλο αυτό, το σημαντικό είναι να προσέξεις την ψυχολογία σου.
Είναι τελικά το ντοκιμαντέρ το πιο πολιτικοποιημένο κινηματογραφικό είδος;
Κάθε μορφή τέχνης μπορεί να είναι πολιτικοποιημένη. Από μια θεατρική παράσταση μέχρι μια ταινία φαντασίας ή ένα animation. Απλώς πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω ο κόσμος τα έχει συνδυάσει με την ψυχαγωγία και μέσα από αυτά προσπαθεί να βρει λίγο ελεύθερο χρόνο για να ηρεμήσει και να διασκεδάσει και όχι να φορτώσει το κεφάλι του και περισσότερα προβλήματα. Οπότε, το ντοκιμαντέρ παίρνει αυτόν το ρόλο και γίνεται στις μέρες μας το πιο πολιτικοποιημένο μέσο. Αρκεί ο κόσμος να το παρακολουθεί και να μην το προσπερνάει.
Υπήρξαν καταστάσεις ή συμπεριφορές που σε απογοήτευσαν ή σε αποθάρρυναν κατά τη διαδικασία παραγωγής αυτού του ντοκιμαντέρ;
Πάρα πολλές. Αλλά μόλις έπαιρνα μια απογοήτευση, σκεφτόμουν ότι έπρεπε να το ολοκληρώσω για να μπορέσω να μιλήσω μέσα από αυτό και μαζί με μένα και άλλοι 43 νέοι που τους πήραμε συνέντευξη. Υπήρχαν άνθρωποι που μας έκλεισαν το τηλέφωνο, που δεν ανταποκρίθηκαν καν στο κάλεσμά μας, αλλά το πιο λυπηρό είναι ότι υπάρχουν νέοι που πολέμησαν αυτή την προσπάθεια για πολλούς λόγους - επειδή πήραν μέρος μερικοί επώνυμοι, για παράδειγμα. Δεν σκέφτηκαν, όμως, ότι πίσω από αυτή την παραγωγή είναι μια ομάδα επίσης νέων, με μέσο όρο ηλικίας 25 χρόνων, που όλοι δούλεψαν αφιλοκερδώς για επτά μήνες. Από την άλλη μεριά, υπήρχαν άνθρωποι που στήριξαν αυτό μας το εγχείρημα, κάτι που ειλικρινά μας έδωσε μεγάλη ώθηση. Πρώτα απ’ όλα ο Λάκης Λαζόπουλος, που αγκάλιασε την προσπάθειά μας, η Κάτια Δανδουλάκη, η δικηγόρος μας, Έλλη Ρούσσου, που μας πρόσφερε μεγάλη βοήθεια και, τέλος, η Αντιδημαρχία Νεότητας Αθλητισμού και Εθελοντών Θεσσαλονίκης και το European Youth Forum, που μας στήριξαν και μάλιστα θα προωθήσουν τη δουλειά μας σε πολλές πρωτεύουσες της Ευρώπης.
σχόλια