Νιώθεις ακόμα «νέος και ταλαντούχος» συγγραφέας;
Νέος προσπαθώ να νιώθω όχι μόνο ως συγγραφέας. Είναι και που σαρανταρίζω σε λίγο καιρό. Τώρα, ταλαντούχος δεν σημαίνει αναγκαστικά κάποιος που είναι πολλά υποσχόμενος. Αν κάποιος έχει ταλέντο, αυτό φαίνεται σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είναι. Το σίγουρο είναι πως δεν είμαι νέος συγγραφέας, αφού έχω διαγράψει ήδη μια μεγάλη πορεία.
Πώς σου φαίνεται, όμως, που συνεχίζουν να σε αντιμετωπίζουν ως νέο;
Ίσως ηλικιακά, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το στερεότυπο ότι ο συγγραφέας πρέπει να είναι εξήντα κι εβδομήντα χρόνων. Αν κάποιος είναι κάτω των πενήντα, θεωρείται νέος. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος λόγος. Ήδη, έχω γράψει έξι μυθιστορήματα και είμαι δεκατρία χρόνια στο κουρμπέτι.
Το «Δεν την αγαπάω πια» είναι βασισμένο σε αυτοβιογραφικά στοιχεία;
Όχι, ιδιαίτερα. Ίσως είναι πιο πολύ μια αναφορά στα προηγούμενα βιβλία μου. Υπάρχει το ερωτικό τρίγωνο που υπήρχε στη Ραγδαία επιδείνωση, υπάρχει μια ξένη ηρωίδα, όπως στα Σπασμένα ελληνικά, και είναι στο μέγεθος του Ραμόν, που ήταν μια νουβέλα.
Ήθελες, δηλαδή, να κάνεις ένα tribute στα παλαιότερα βιβλία σου;
Δεν το έκανα συνειδητά, όπως δεν το έχω κάνει σε κανένα βιβλίο μου. Απλώς, όταν τελείωσα και το ολοκλήρωσα, συνειδητοποίησα ότι είχε στοιχεία από το προηγούμενο. Μπορεί να μην το ήθελα, αλλά μετά μου άρεσε ως ιδέα.
Το ερωτικό τρίγωνο γιατί ιντριγκάρει τόσο πολύ τους καλλιτέχνες;
Δεν το έχω σκεφτεί, να σου πω την αλήθεια. Στο Δεν την αγαπάω πια δεν υπάρχει το κλασικό ερωτικό τρίγωνο. Υπάρχει μια ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα, όπως σχεδόν σε όλα τα μυθιστορήματά μου.
Στην πραγματική ζωή είναι σύνηθες φαινόμενο;
Νομίζω ότι το συναντάμε πιο σπάνια απ' ό,τι στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Βέβαια, και οι δημιουργοί του από κάπου βρήκαν τα πρότυπά τους. Είναι το ερωτικό τρίγωνο από τα προβλήματα της ζωής, και από προβλήματα δημιουργείται η τέχνη.
Οι άντρες συγγραφείς πού διαφέρουν από τις γυναίκες όταν γράφουν για ερωτικά θέματα;
Ο άντρας, γενικότερα, βλέπει διαφορετικά τον έρωτα από τη γυναίκα και αυτό είναι λογικό να περνάει και στη συγγραφή. Είναι σχετικό, όμως, γιατί κι εγώ έχω γράψει βιβλία με ηρωίδες γυναίκες.
Εσύ σε ποιους απευθύνεσαι;
Δεν με απασχολεί ποιος θα το διαβάσει. Απευθύνομαι σε όλους. Εκ των πραγμάτων θα το διαβάσουν πιο πολλές γυναίκες, γιατί οι γυναίκες διαβάζουν πιο πολύ στην Ελλάδα.
Η Αθήνα πώς πλασάρεται μέσα στο βιβλίο;
Η Αθήνα υπάρχει ως σκηνικό, όπως σε όλα μου τα βιβλία. Είναι λίγο παράξενο, γιατί, ενώ είναι μια άσχημη πόλη, για κάποιον λόγο εμπνέει έναν συγγραφέα να βάλει τους ήρωές του να κυκλοφορούν σε αυτήν. Δεν μπορώ να προσδιορίσω το γιατί. Ίσως είναι οι μεγάλες ανισότητες που υπάρχουν, ίσως είναι γιατί στην Αθήνα γεννήθηκα και μεγάλωσα και πολύ απλά μου αρέσει να γράφω γι' αυτήν.
Σε ποιες περιοχές σού αρέσει να τοποθετείς τους ήρωές σου;
Δεν περιορίζομαι. Τους βάζω να κινούνται σε όλες τις περιοχές. Παίζει και αυτό τον ρόλο του. Αν βάλεις τον ήρωά σου να μένει στη Φιλοθέη και όχι στον Άγιο Παντελεήμονα, δίνεις ένα μήνυμα στον αναγνώστη για το προφίλ του ήρωα.
Εσύ πού τοποθετείσαι;
Ζω στο Κολωνάκι, αλλά μου αρέσει πολύ η περιοχή της Κυψέλης και της πλατείας Βικτωρίας, εκεί που έχω γεννηθεί. Δεν με ενοχλεί καθόλου αυτή η πολυπολιτισμικότητα που έχει αναπτυχθεί στη συγκεκριμένη γειτονιά. Η εποχή τη χωράει την τέχνη; Κάθε εποχή τη χωράει την τέχνη. Και μάλιστα, όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα τόσο ο κόσμος ενδιαφέρεται για την τέχνη, γιατί ψάχνει για μια έξοδο διαφυγής.
Οι γονείς σου φταίνε που έγινες συγγραφέας;
Εγώ μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, αλλά ήμουν τόσο άσχετος που ευτυχώς που έγινα συγγραφέας. Πέρασα μια δύσκολη φάση στη ζωή μου και ξαφνικά άρχισα να γράφω. Τελείως ξαφνικά, κάπου στα είκοσι έξι μου.
Με τη μουσική και το συγκρότημα, τους Snob, πώς ασχολήθηκες;
Ήταν το άλλο μου παιδικό απωθημένο. Ήθελα ξεκάθαρα να γίνω pop star. Ο Δημήτρης Σωτάκης είναι πολύ καλός μουσικός και φίλος και συνέχεια τον τσιγκλούσα να κάνουμε κάτι. Έτσι, κάναμε τους Snob, επειδή έχουμε και οι δύο κοινά ακούσματα. Πολλά της δεκαετίας του '80, Duran Duran και όλα τα σχετικά. Στην αρχή ξεκίνησε ως αστείο, βγάλαμε ένα demo και να που βγάλαμε και το πρώτο μας CD.
Τώρα προλαβαίνεις να γίνεις pop star;
Είμαι αρκετά μεγάλος, αλλά επειδή θα ζούμε μέχρι τα 150 νομίζω ότι έχω ελπίδες. Άλλωστε, θέλω να γίνω pop star παλαιάς κοπής.
Ο ήχος των Snob;
Θυμίζει αρκετά τη δεκαετία του '80, αλλά είναι αρκετά πιο ηλεκτρονικός. Αν το ακούσει κανείς τώρα, θα νομίσει ότι είναι κάτι καινούργιο. Ζούμε μια μεγάλη ανακύκλωση, ιδιαίτερα στη μουσική. Ήταν η πρώτη δεκαετία που δεν έφερε τίποτα καινούργιο, απλώς αναμασούσε ό,τι έβρισκε από τις άλλες δεκαετίες. Η δεκαετία του '80 για μένα ήταν η πιο ενδιαφέρουσα, γιατί κάθε χρονιά, μη σου πω και κάθε μπάντα, έφερνε έναν καινούργιο ήχο.
Στη λογοτεχνία συνέβη το ίδιο;
Νομίζω ότι η λογοτεχνία έχει ξεφύγει από κάποια στερεότυπα παλαιότερων δεκαετιών. Βγαίνουν συνέχεια καινούργιοι και ταλαντούχοι συγγραφείς. Το κακό είναι ότι είναι πάρα πολλοί οι συγγραφείς και πάρα πολλά τα βιβλία, οπότε είναι δύσκολο να ανακαλύψεις κάτι καλό μέσα στον χαμό.
Ποιο θα ήθελες να πάει καλύτερα, το CD ή το βιβλίο;
Αν πραγματικά έπρεπε να επιλέξω, θα έλεγα το CD. Ως συγγραφέας μπορεί να είμαι καταξιωμένος, ως μέλος συγκροτήματος και ως pop star έχω δρόμο ακόμα. Είναι ένα παιδικό όνειρο και τα παιδικά όνειρα πρέπει πάντα να γίνονται πραγματικότητα.
σχόλια