Η Λήδα Πρωτοψάλτη αρκείται σε όσα έχει - κι έχει πολλά.

Η Λήδα Πρωτοψάλτη αρκείται σε όσα έχει - κι έχει πολλά. Facebook Twitter
Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΩ, ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ «Όταν παίζω, με απασχολεί ο ρόλος, να βγει ο άνθρωπος. οι αντιφάσεις του, η ανησυχία του, η μοναξιά του, η δόξα του. Όλα αυτά είναι η σωτηρία Μπέλλου».
0

Τη θυμάμαι, μικρό παιδί, σε μια μεγάλη επιτυχία του Θεάτρου Στοά- της ομάδας του Θανάση Παπαγεωργίουμε μόνιμη στέγη στου Ζωγράφου, της οποίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της. Η παράσταση ήταν οι Εσωτερικαί ειδήσεις του Μάριου Ποντίκα, στην παράδοση του Θεάτρου Τέχνης και άλλων συγγενικών πρωτοποριακών θιάσων της απατηλής δεκαετίας του '70. Η ερμηνεία της, ακριβής, ευφάνταστη, αυτοσαρκαστική. Κοντολογίς, σπουδαία! Όπως όλη η ομάδα, η οποία έσκιζε. Είκοσι χρόνια μετά, βρέθηκα στα γυρίσματα τουΤρίτου στεφανιού. Πάλι. Έτρεχε η κάμερα και η Πρωτοψάλτη, με μια απαράμιλλη δεξιοτεχνία, μεταμορφωνόταν στην ταραγμένη, μισότρελη και τραγική Εκάβη. Ως Μήδεια του Μποστ, ήταν απλά ιδιοφυής. Τώρα, ερμηνεύει μια από τις συγκλονιστικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας. Την κορυφαία ρεμπέτισσα Σωτηρία Μπέλλου. Και ίσως αποδειχθεί γι' αυτήν τη σπουδαία ηθοποιό ο ρόλος της ζωής της. Σαν όλοι οι ρόλοι, όλες οι γυναίκες, όλες οι Ελληνίδες που έχει παίξει μέχρι τώρα να συγκεντρώνονται σ' αυτό τον ρόλο-σύμβολο!

Ποιο είναι το κοινό της Στοάς σήμερα, κ. Πρωτοψάλτη;

Το κοινό της Στοάς σήμερα είναι λίγο μπερδεμένο. Με τον Πατέρατου Στρίνμπεργκ ήρθε ένα νέο κοινό που δεν μας ήξερε καθόλου. Το καταλαβαίνουμε από τα τηλεφωνήματα, που μας ρωτάν πού βρίσκεται το θέατρο. Ύστερα από 37 χρόνια να ψάχνουν να μας βρουν, σημαίνει ότι έρχονται άνθρωποι που δεν ήξεραν καν την ύπαρξή μας. Αυτό είναι και καλό, σημαίνει ότι το κοινό ψάχνεται, ακούει, ενδιαφέρεται...

Υπάρχει βέβαια και το σταθερό σας κοινό, που σας στηρίζει χρόνια.

Ναι, υπάρχει! Μας αγαπάει, μας πιστεύει, πληροφορείται το ρεπερτόριό μας.

Δεν πρέπει να ξέρει πολύς κόσμος ότι η Στοά έχει πορεία τριάντα επτά χρόνων....

Εγώ του χρόνου κλείνω πενήντα χρόνια στο θέατρο. Ξεκίνησα από μαθήτρια του Θεάτρου Τέχνης. Έμεινα για λίγο εκεί, κι αφού μου έβγαλαν την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος που υπήρχε τότε -ο Κουν έβγαλε εμένα, τη Λυμπεροπούλου και τον Φέρτη εκείνη τη χρονιά- συνέβησαν διάφορα και αποχώρησα. Τότε με φώναξε ο δάσκαλός μου ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Τα πιο σημαδιακά μου χρόνια, 1960-1965. Δούλεψα πολύ μαζί του, μου εμπιστεύτηκε ρόλους.

Όπως;

Αντικατέστησα την Ξένια Καλογεροπούλου, μέσα σε δύο ημέρες, στοΤα δένδρα πεθαίνουν όρθια του Κασόνα. Ένας τεράστιος σε μέγεθος ρόλος! Αργότερα μου εμπιστεύτηκε το γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο στο Όλα σε καλό του Πιραντέλο. Ένα εξαιρετικό, άγνωστο έργο, με έναν τρομερό αντρικό ρόλο, που δεν έχει ξαναπαιχτεί έκτοτε.

Γιατί κάποια έργα που θεωρήθηκαν σημαντικά δεν ξαναπαίζονται; Τα ξεπερνάει η εποχή τους;

Δεν ξέρω γιατί κάποια έργα δεν ξαναπαίζονται. Για το συγκεκριμένο νομίζω ότι είναι λόγω των απαιτήσεων του ρόλου. Αντίθετα, το Τα δένδρα παθαίνουν όρθια, τεράστια επιτυχία τότε, ανάλογη τουΑγάπη μου Ουάουα, όταν παίχτηκε πριν μερικά χρόνια δεν πήγε καθόλου καλά. Ο κόσμος τρελαινόταν μ' αυτό το έργο! Θυμάμαι σε μία σκηνή μεταξύ του γκάνγκστερ εγγονού τον οποίο έπαιζε ο Φυσούν και της Αλκαίου, που έκανε τη γιαγιά, σηκώθηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα και φώναξε «...γονάτισε παιδάκι μου και ζήτα συγνώμη!». Πάγωσαν οι ηθοποιοί.

Σας έχει συμβεί πολλές φορές αυτού του είδους η ενεργή συμμετοχή του κοινού;

Στο Χάσαμε τη Θεία, Στοπ του Διαλεγμένου, την πρώτη μας μεγάλη επιτυχία στη «Στοά», γινόταν χαμός από κάτω. Είχαμε πολλά ανάλογα κρούσματα. Σε μια σκηνή μεταξύ εμού και του δοσατζή που τον έπαιζε ο άντρας μου σήμερα ο Ηλίας Κατέβας, όπου μου έδειχνε μια κατακόκκινη κιλότα, μια γυναίκα φώναξε «φόρα την να δούμε!» Δεν ξέραμε που να κρυφτούμε από τα γέλια!

Αυτή δεν είναι η έννοια του λαϊκού θεάτρου; Η ταύτιση του κοινού από κάτω; Όπως στην commediadel'arteκαι στον Σέξπιρ, που οι συγγραφείς ενέτασσαν τις αντιδράσεις του κοινού στο έργο τους;

Βέβαια! Σε τέτοια έργα είχαμε μεγάλη συμμετοχή. Γέλιο και κλάμα μαζί! Ο κόσμος ήταν μέσα από την αρχή, άλλωστε τα είχαν ζήσει αυτά. Και συμβαίνουν όλα αυτά τα μαγικά και σπουδαία στο θέατρο γιατί ο Έλληνας είναι θεατρόφιλος. Από παλιά, πάντα έτρεχε στο θέατρο. Μην κοιτάτε που μπήκε η τηλεόραση και τα μπαστάρδεψε τα πράγματα. Ο κόσμος τώρα ξαναγυρίζει στο θέατρο. Οι νέοι επανέρχονται κι αυτοί σιγά σιγά. Τι θα έκαναν με το χαζοκούτι; Το θέατρο δεν θα πεθάνει ποτέ, ο κόσμος το αγαπάει! Βλέπω πως έχουν αποκτήσει επαφή ο ένας με τον άλλον. Έρχονται στο καμαρίνι και συνεννοούνται, άγνωστοι θεατές μεταξύ τους, με τα μάτια, γι' αυτό που μόλις είδαν. Αυτό είναι το θέατρο, η επικοινωνία με τη σκηνή αλλά και με το διπλανό σου. Το ίδιο συμβαίνει και στον κινηματογράφο, αλλά η τηλεόραση δεν μπορεί να το προσφέρει αυτό...

Μετά το θίασο του Διαμαντόπουλου, πού πήγατε;

Συνεργάστηκα με τον Γιώργο Εμιρζά που ανέβασε ένα έργο του Δημήτρη Χριστοδούλου, το Ξενοδοχείο, η Κίρκη, αργότερα με τον Τίτο Βανδή στο Ένας Όμηρος του Μπερτράν Μπιαν, μεγάλη επιτυχία, με μουσική του Θεοδωράκη. Τότε, μαζί με τον Θανάση Παπαγεωργίου και τον Τάκη Καλφόπουλο ιδρύσαμε την ομάδα Βήματα στην Κοκκινιά και ξεκινήσαμε με την Αυλή των Θαυμάτων. Νομίζαμε ότι ανεβάζοντας ένα τέτοιο έργο σε μια λαϊκή γειτονιά θα γινόμασταν το θέατρό τους. Μας έδιωξαν στο πυξ λαξ! Η αίθουσα ήταν το εντευκτήριο μιας Λέσχης Ποντίων και τους χαλάσαμε την ησυχία. Αμέσως μετά παίξαμε στο Φλορίντα, εκεί που σήμερα βρίσκεται το Παρκ, ένα έργο του μεγάλου συγγραφέα, που έφυγε στα σαράντα ένα του από καρκίνο, του Μάριου Χάκκα, την Ενοχή. Εκεί να δείτε μοντέρνο θέατρο. Και μιλάμε για '69-70!

Σ' αυτές όλες τις παραστάσεις ελληνικών έργων, εσείς, οι νέοι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, δίνατε περισσότερη σημασία στη θεματολογία ή στη φόρμα, τον τρόπο ανεβάσματος;

Όλα μαζί. Γιατί οι Έλληνες συγγραφείς στη δεκαετία του '70 μεγαλούργησαν; Ο Σκούρτης, ο Ποντίκας, ο Διαλεγμένος; Γιατί ήταν λαϊκά παιδιά που έγραφαν για τις εμπειρίες τους και απευθύνονταν στο πλατύ κοινό. Τους απασχολούσε το λούμπεν. Θυμάμαι τον Ντίνο Ηλιόπουλο που ερχόταν τακτικά στο «Στοά», να λέει με παράπονο, «μα γιατί δεν γράφουν και για άλλες τάξεις; Υπάρχουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι επιχειρηματίες...» (γέλια). Ήθελε να παίξει κι αυτός κάτι ανάλογο. Αλλά μήπως στο Δράκοτι έπαιξε;

Πληρωνόσασταν σ' αυτού του είδους το θέατρο;

Όχι! Ο Διαμαντόπουλος όταν είχε λεφτά μας πλήρωνε. Όταν δεν τα έτρωγε στην πόκα! Κι όσοι ηθοποιοί του έφευγαν, τον πήγαιναν στα δικαστήρια. Αντίθετα, στο Θέατρο Τέχνης έβγαζαν μισθό για όλους. Δούλευα σε κάτι μονόπρακτα κι όταν ήρθε ο υπεύθυνος να με πληρώσει, εγώ δεν δέχτηκα! «Δεν θέλω λεφτά», του είπα, «δεν έγινα ηθοποιός για να πληρώνομαι!». Είχα προσβληθεί κι εκείνος δεν ήξερε αν του μιλούσα σοβαρά ή αν τον κορόιδευα! Στην πορεία μου την καλλιτεχνική ποτέ μου δεν έδωσα σημασία στο χρήμα. Γι' αυτό δεν κυνήγησα ποτέ δόξα, προβολείς, πούπουλα και φτερά. Έγινα ηθοποιός για άλλους λόγους. Και μέχρι τώρα, έτσι είμαι. Ο Θανάσης ο Παπαγεωργίου κανονίζει τι θα πάρω, δεν ρωτάω.

Στη Στοά, πότε ήρθατε;

Το '74. Το ‘χε ανοίξει ο Παπαγεωργίου ήδη από το '71 με την Ελένη Καρπέτα, κι όταν η Ελένη αποχώρησε, ήρθα εγώ.

Έχετε κάνει μεγάλες επιτυχίες εδώ. Και προσωπικές και ομαδικές. Αλλά, αν εξαιρέσουμε τα τελευταία χρόνια, στην πλειοψηφία τους ήταν καλλιτεχνικές κυρίως και λιγότερο εισπρακτικές επιτυχίες. Πώς επιβιώσατε;

Όπως επιβιώσαμε. Με νύχια και με δόντια! Όλα εκείνα τα χρόνια που εμείς ανεβάζαμε παντελώς άγνωστους Έλληνες συγγραφείς, ρισκάραμε τη ζωή μας. Ξέρεις τι είναι μετά από δύο σεζόν φουλ με το Χάσαμε τη θεία, στοπ, ένα θέατρο 380 θέσεων γεμάτο κάθε βράδυ, να πέφτουμε με Μήτσο Ευθυμιάδη, το Φώντα και άλλα δύο μονόπρακτα, στους δεκαπέντε θεατές; Με ρωτάν γιατί έμεινα τόσα χρόνια στη Στοά. Μα γιατί έτσι πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται. Ότι ο ηθοποιός -και υπάρχουν αποδείξεις περί αυτού- μόνο μέσα από μια ομάδα μεγαλουργεί. Πιστεύω ότι πρέπει να μένεις σταθερός κάπου και να κοπανιέσαι, να χτυπιέσαι, να δουλεύεις. Αυτό σου δίνει πείρα και γνώση πάνω στη σκηνή. Και σιγά σιγά σ' ανεβάζει, σου δίνει φτερά!

Κι έτσι γράφεται η ιστορία του θεάτρου. Κι εσείς πάντα με ελληνικά έργα! Έχετε κάνει όμως και αρκετή τηλεόραση...

Κάνω τηλεόραση από το '72. Ήμουν στο Άνθρωπος δίχως πρόσωπο και στονΆγνωστο πόλεμο. Χάρη στον Μήτσο Λυγίζο, σπουδαίο πνευματικό άνθρωπο, ποιητή, σκηνοθέτη και διευθυντή της δραματικής σχολής του Εθνικού. Είχε την τηλεόραση στα χέρια του τότε και χάρη σ' αυτόν έπαιξε ολόκληρο το ελληνικό θέατρο. Έτσι έβγαλαν και οι φουκαράδες οι ηθοποιοί κάποια λεφτά, αλλά κανένας δεν τον θυμάται σήμερα. Θυμάμαι, πληρωνόμασταν αμέσως, με επιταγή που ερχόταν ταχυδρομικώς στο σπίτι μας, ενώ τώρα τα νέα παιδιά περιμένουν και ένα χρόνο μέχρι να πληρωθούν. Ήταν στα σπάργανα τότε η τηλεόραση, αλλά γινόντουσαν ωραία πράγματα, ποιοτικές δουλειές.

Στο ραδιόφωνο;

Α, έχω να το λέω ότι έπαιξα δίπλα δίπλα στο μικρόφωνο με τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς. Το θεωρώ μεγάλη μου τιμή! Με την Αρώνη, τη Χατζηαργύρη, όλο το Εθνικό. Αυτές τις στιγμές δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.

Πιο πρόσφατα, είχατε την τύχη να παίξετε και ένα ρόλο στην τηλεόραση που ήταν το όνειρο κάθε Ελληνίδας πρωταγωνίστριας. Την Εκάβη στο Τρίτο στεφάνι.

Εγώ το θεωρώ εθνική λογοτεχνία! Ο Ταχτσής έβαλε όλη την ψυχή του εκεί μέσα. Ήμουν όντως τυχερή που τον έπαιξα εγώ αυτόν το ρόλο και το οφείλω στον Δαλιανίδη. Αλλά νομίζω ότι δεν τον διέψευσα, τον έπαιξα καλά το ρόλο. Νομίζω ότι ήμουν η Εκάβη!

Και μετά ήρθε η Ευριπίδεια Εκάβη. Πώς «τολμήσατε» αρχαίο δράμα σε κλειστό θέατρο με ιταλική σκηνή;

Γιατί όχι; Άλλωστε, η Στοά μεΤρωάδεςεναρκτήριο έργο ξεκίνησε. Το προγραμματίσαμε για δύο μήνες και το κρατήσαμε μία σεζόν.

Μα, δεν είναι ήταν θέση του στην Επίδαυρο ή το Ηρώδειο;

Στο Ηρώδειο έχω παίξει Μποστ. Τη Μήδεια που την έγραψε για μένα και την παίξαμε με πολύ μεγάλη επιτυχία πρώτα εδώ στη Στοά και τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του.

Ναι, είχατε μια ιδιαίτερη σχέση με τον Μποστ. Είχε προηγηθεί και η Φαύσταμε εσάς στον ομώνυμο ρόλο.

Μια υπέροχη παράσταση! Και μόνο που έβαλε ο Θανάσης για Ριτσάκι τον Τζούμα, δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Γκρεμιζόταν το θέατρο από τα γέλια.

Εγώ επιμένω στην προηγούμενή μου ερώτηση. Δεν έχετε απωθημένο να παίξετε στην Επίδαυρο αρχαία τραγωδία;

Όχι. Αν με καλέσουν, θα πάω. Να ‘μαστε δέκα συνεργάτες και να φτιάξουμε ένα ωραίο πράγμα, ναι. Αν όμως δεν γίνεται, δεν γίνεται! Αλλά τι να τις κάνω τις Επιδαύρους όταν παίζω τη Σωτηρία; Ξέρεις πόσο χαίρομαι κάθε βράδυ και που έχει τέτοια απήχηση στον κόσμο;

Τι είναι για σας η Μπέλλου; Μια γυναίκα με ιστορία ή κουβαλάει την Ελλάδα επάνω της;

Ναι, αν θέλεις, αλλά όταν παίζω δεν σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Μ' απασχολεί ο ρόλος, να βγει ο άνθρωπος. Οι αντιφάσεις του, η δυστυχία του, η μοναξιά του, η δόξα του. Όλα αυτά είναι η Σωτηρία Μπέλλου.

Είστε από τα λίγα θέατρα που επιμένουν σε ελληνικούς ρόλους και ανάλογα θέματα. Το σύνολο του σύγχρονου θεάτρου στην Αθήνα σήμερα ακουμπάει στην ευρωπαϊκή και αγγλοσαξονική αβάν γκαρντ.

Δεν ξέρω αν είμαστε Έλληνες πια. Έχουμε χάσει τελείως την ταυτότητά μας. Έβλεπα στην ΕΡΤ κάτι μονόπρακτα που τα έχουμε παίξει κι εμείς και δεν το πίστευα. Έλληνες ηθοποιοί, δεν μπορούν να παίξουν Έλληνες χαρακτήρες! Είναι ψεύτες. Το παίζουν ψεύτικα. Είναι τρομερό αυτό. Λες και καλούνται να παίξουν κάτι ξένο. Είναι αποπροσανατολισμένοι σήμερα οι νέοι. Που σημαίνει ότι δεν ξέρουν ποια είναι η παράδοσή τους. Ποιοι είμαστε τελικά; Είμαστε Αμερικάνοι;

Δεν είμαστε μέλη μιας παγκόσμιας κοινωνίας, όπως υποστηρίζουν; Δεν πιστεύετε στην παγκοσμιοποίηση;

Δεν το πιστεύω εγώ αυτό. Πρέπει κάθε λαός να κρατήσει την παράδοσή του, αυτά που έχει. Δηλαδή αν είχε κερδίσει ο Χίτλερ, τι θα λέγαμε, «Χάιλ Χίτλερ», και θα ‘πρεπε να το ‘χουμε αποδεχτεί αυτό;

Κυρία Πρωτοψάλτη, είστε μια από τις σημαντικότερες πρωταγωνίστριες σήμερα στην Ελλάδα. Δεν είναι η θέση σας στο Εθνικό Θέατρο;

Δεν μας θέλουν! Εμείς τώρα έχουμε παλιώσει. Άλλωστε δεν μπορώ ν' αφήσω τη Στοά - να ξέρω ότι με χρειάζεται και να τρέχω αλλού; Πρώτα θα την κλείσουμε και μετά θα πεθάνουμε.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ