Μπορεί να γεννήθηκε ως Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα, όμως από μικρή τη φώναζαν όλοι Αρλέτα, απ' την ένωση των δύο μικρών ονομάτων της.

Γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου του 1945.

Γεννήθηκε στην Αθήνα -όπου και πέθανε- και μεγάλωσε στο «τρίγωνο του θανάτου», όπως το χαρακτηρίζει η ίδια: Μεταξουργείο, Εξάρχεια, Κυψέλη.

Εκεί γνώρισε μεγάλες προσωπικότητες και διδάχτηκε πολλά από δασκάλους όπως ήταν ο Μόραλη, ο Σαραφιανός και ο Πρεβελάκης

Το τραγούδι μπήκε από πολύ νωρίς στη ζωή της μιας και ο πατέρας του αγαπούσε να τραγουδά, όμως ήταν γιατρός στο επάγγελμα. Η Αρλέτα έγινε τραγουδίστρια με το σπαθί της.

Έχει πει στη LIFO: «Πρέπει κάποιος να ακούει χωρίς να είναι προκατειλημμένος, χωρίς να λαμβάνει υπόψη αυτά που έχουνε πει διάφοροι άσχετοι. Το Νέο Κύμα μπορεί να ήταν λυρικό, μπορεί να ήταν αφελές, γλυκερό όμως δεν ήταν.»

Ο Παπαστεφάνου έχει αφηγηθεί την πρώτη τους συνάντηση, τότε που ήταν και οι δύο γύρω στα 20: Στις 23 Φεβρουαρίου του 1966 την άκουσε να τραγουδά σε ένα ταβερνάκι στην Ύδρα. Μαγεύτηκε καθώς την άκουσε να παίζει με την κιθάρα στην παρέα της κομμάτια από Το Άξιον Εστί του Θεοδωράκη και τους Όρνιθες του Χατζιδάκι. ''Θέλεις να γίνεις τραγουδίστρια;'' τη ρώτησε, κι έτσι ξεκίνησαν όλα.

Το τραγούδι σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου κυκλοφόρησε το 1966. 12 χρόνια αργότερα, το 1978, η Δήμητρα Γαλάνη τραγούδησε ένα τραγούδι που οι στίχοι του έμοιαζαν τόσο πολύ με αυτούς του Παπαστεφάνου που θα μπορούσε να είχε πέσει και μήνυση. Τους στίχους της Γαλάνη έγραψε ο Πάνος Φαλάρας και τη μουσική ο Αντώνης Βαρδής.

Μερικά απ' τα τραγούδια του πρώτου δίσκου της που βγήκε απ' τη LYRA το 1966 ήταν τα εξής: Μια Ιστορία Από Τον Πόλεμο, Κάποιες Νύχτες, Σαββάτο Απόγιομα, Τώρα Θ' Ανοίξω Τα Φτερά, Το Πέτρινο Χαμόγελο και το Μια Φορά Θυμάμαι

Ενώ αρχικά έβγαζε δίσκους κάθε χρόνο, απ' το 1970 ως το 1975 έκανε μια μεγάλη δισκογραφική παύση, μετά τη λογοκρισία που υπέστη για την «Κυρία Συνταγματάρχου».

Παρόλο που την κέρδισε το τραγούδι, δεν εγκατέλειψε ποτέ την ζωγραφική. Έκανε εκθέσεις αλλά και σχεδιάσει σχεδόν όλα τα εξώφυλλα για τους δίσκους της.

Ανάμεσα στα κομμάτια του δίσκου ήταν και τα: Μια Φορά Κι Έναν Καιρό, Τώρα Που Πας Στην Ξενητειά, Το Τραγούδι της Ευρυδίκης, Το Πουλί και Ήσουν Παιδί Σαν Το Χριστό

Μετά από δεκάδες τραγούδια σπουδαίων δημιουργών, το 1981 είχε έρθει η ώρα να πει η Αρλέτα δικά της κομμάτια. Απ' το δίσκο ξεχώρισαν ο Λύκος, το Τραγούδι της Δραχμής, και το Παρασκήνιο

Το Περίπου του 1984 και το Τσάι Γιασεμιού του 1985 είναι απ' τις πιο πετυχημένες της κυκλοφορίες με τραγούδια που αγαπήθηκαν πολύ, όπως είναι η Σερενάτα, το Τσάι Γιασεμιού, τα Ήσυχα Βράδια, το Έρχεται Κρύο, το Batida De Coco κ.α.

Ήταν η μόνη συνεισφορά της Κριεζή στο Περίπου, όμως τον επόμενο χρόνο η στιχουργός έγραψε όλα τα τραγούδια του Τσάι Γιασεμιού.

Είχε πει η Αρλέτα: «Ο δίσκος αυτός ήταν μια παρόρμηση για την οποία καθόλου δε μετάνιωσα! Έχει μερικές ιδιορρυθμίες. Η Σοφία Βόσσου εδώ εμφανίζεται σαν συνθέτης. Έχει γράψει τη μουσική στα έξι από τα δέκα τραγούδια του δίσκου συν το κλείσιμο που το σκάρωσε την ώρα της ηχογράφησης και μου το 'κανε έκπληξη!. Είναι η πρώτη φορά που δίνει τραγούδια της σε άλλη φωνή, έτσι σ' αυτό είμαι η νουνά της! Αλλά δε μου 'δωσε μόνο τη μουσική της, μου χάρισε και μια γερή δόση απ' το κέφι, τη ζωντάνια και τη φροντίδα της και σ' όλη τη διάρκεια της δουλειάς με υιοθέτησε!»

Συμπεριλαμβανόταν στο δίσκο της Άσε τα Κρυφά Κρυμμένα. Οι στίχοι και η μουσική ήταν όλα δικά της.

Οι στίχοι της Sunny Μπαλτζή λένε:«Τώρα περιμένω στη στάση για το δύο, το πιο μοναχικό λεωφορείο. Και στην γαλαρία ταξίδια μ’ ένα βλέμμα: Η αφετηρία, η βροχή και το τέρμα...».

Παρόλα αυτά έχουν βρεθεί μαζί στη σκηνή, και το 1976 η Αρλέτα τραγούδησε στην ΕΡΤ το κομμάτι του Μη Μιλάς Άλλο για Αγάπη, ζωντανα απο την εκπομπή ''Μουσική βραδιά'' του Γιώργο Παπαστεφάνου, που ήταν αφιερωμένη στα τραγούδια του Νέου Κύματος.

Να γιατί: «"...Ο τίτλος βγήκε από μια αστεία ιστορία που έγινε στο σπίτι του Γιάννη Σπανού, μετά από κάποια συναυλία. Ήταν εκεί πολλοί τραγουδιστές, ήταν η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ήταν η Δήμητρα Γαλάνη, η Λίνα Νικολακοπούλου, πολύς κόσμος, και καθόσαντε στην αυλή του σπιτιού σε ένα μεγάλο τραπέζι. Και φτάνω εγώ. Περνάω από μπροστά τους και επειδή η αφηρημάδα μου είναι παροιμιώδης δεν τους είδα και δεν τους είπα ούτε γεια. Ξανά περνάω, δεν τους βλέπω πάλι, και πια την τρίτη φορά καταλαβαίνω την γκάφα μου, πλησιάζω και μισοαστεία-μισοσοβαρά τους λέω: «Και πάλι χαίρετε!». Αυτή που έπεσε κάτω από τα γέλια ήταν η Λίνα, που το κατάλαβε αμέσως. Και μετά από χρόνια μου το θύμισε..." »