«Αθήνα, η πόλη για τους αρτιμελείς, τους υγιείς και τους τέλεια λειτουργικούς» ήταν ο τίτλος του άρθρου της Βίβιαν Στεργίου στη LiFO της προηγούμενης εβδομάδας. Ο/Η No Man's Land σημειώνει: «Αναφορικά με την κατάσταση του οδοστρώματος και των πεζοδρομίων, τρεις είναι, κατά τη γνώμη μου, οι πιο σημαντικοί παράγοντες. Ο ένας είναι τα έργα υποδομής. Οποιαδήποτε στιγμή και χωρίς καμία προειδοποίηση εμφανίζεται ένα βανάκι από κάποια υπηρεσία. Αρχίζουν να σκάβουν τον δρόμο, το πεζοδρόμιο, τα πλακάκια, την είσοδο της πολυκατοικίας, ξηλώνουν, δημιουργούν μπάζα κ.λπ. Αφού τελειώσουν το "έργο", κλείνουν τις τρύπες. Το κλείσιμο γίνεται συνήθως στα γρήγορα και όπως-όπως. Αποτέλεσμα: βαθουλώματα ή λοφάκι στον δρόμο.
»Στα πεζοδρόμια εγκαθίστανται πλάκες άλλου τύπου, χαμηλότερες ή ψηλότερες. Και η καλύτερη δουλειά να γίνει, μετά από λίγο καιρό η πλάκα υποχωρεί ή σπάει και γεμίζει νερά από κάτω. Ο δεύτερος παράγοντας είναι τα καγκελάκια και τα κολονάκια. Δεκάδες κάγκελα και κολονάκια κάθε τύπου στα πεζοδρόμια. Στις γωνίες μπορεί να πέσεις μέχρι και σε πέντε διαφορετικά εμπόδια. Ακόμα και στην περίπτωση που θα αφαιρεθούν, πολλές φορές μένει κάποιο υπόλειμμα (π.χ. η βάση της κολόνας, ένα-δύο εκατοστά, ίσα για να σκοντάψεις και να φας την τούμπα).
»Ο τρίτος είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία. Καθένας που έχει μια περιουσία με πεζοδρόμιο μπροστά θα βάλει ζαρντινιέρα, γλάστρα, κολονάκι. Επίσης, η διαδικασία οικοδόμησης ενός σπιτιού συνήθως καταστρέφει τον περιβάλλοντα χώρο. Τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι γίνονται αυτοσχέδιες δεξαμενές για να ανακατευτούν τα τσιμέντα. Φορτηγό δέκα τόνων θα καβαλήσει το πεζοδρόμιο για να βολευτεί – αδιάφορο αν θα ραγίσουν και θα βουλιάξουν οι πλάκες. Είναι θέμα κουλτούρας. Οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης δεν την αγαπούν, δεν τους ενδιαφέρει ως τόπος. Ο δημόσιος χώρος, οτιδήποτε είναι έξω από το σπίτι μας (και δεν το βλέπουμε), λογίζεται απόπατος».
☛ Σε ρεπορτάζ του ο Θοδωρής Αντωνόπουλος παρουσίασε ένα αυτο-οργανωμένο παλαιοπωλείο αστέγων, όπου όλοι μπορούμε να δωρίσουμε ό,τι δεν μας είναι απαραίτητο. Ο/Η Den_pernas_kuraMaria σχολιάζει: «Έντιμη προσπάθεια και ωραίος στόχος. Μακάρι να ορθοποδίσουν και, φυσικά, μακάρι να επιτύχουν να στήσουν ένα δίκτυο τέτοιων κοινωνικών παλαιοπωλείων. Σε κάποιες χώρες του Βορρά είναι πολύ συνηθισμένα τα καταστήματα second hand, όπου χαρίζεις από μικροαντικείμενα μέχρι έπιπλα, τα οποία, χωρίς κόστος αγοράς, τελικά πωλούνται πάμφθηνα. Μπορείς να βρεις σε αυτά απίστευτα πράγματα σε άριστη κατάσταση. Πολλές φορές επιδιορθώνουν κάτι, πριν το διαθέσουν προς πώληση. Τα έσοδα δίνονται σε ευπαθείς ομάδες και η διαχείριση πολλές φορές γίνεται εθελοντικά. Εκτός από κοινωνικά θετικό πρόσημο, αυτά τα καταστήματα έχουν θετικό πρόσημο και οικολογικά. Μπορείς να ξεφορτωθείς οτιδήποτε δεν χρησιμοποιείς πια, χωρίς αυτό να καταλήξει στα σκουπίδια. Μπράβο, λοιπόν, στους τρεις αυτούς κυρίους που σκέφτονται δημιουργικά, ενώ αντιμετωπίζουν τόσες δυσκολίες».
☛ Οι Ντάμες Σπαθί, οι δημοσιογράφοι Ελευθερία Κουμάντου και Ελεονώρα Ορφανίδου, που κάνουν μια θαρραλέα εκπομπή στο ελληνικό ραδιόφωνο, μίλησαν στη Μερόπη Κοκκίνη. Ο/Η ομόκεντρα αναφέρει: «Εύγε! Ένα δυνατό άρθρο από γυναίκα για δύο δυνατές γυναίκες που αναφέρονται σε μια ηρωική γυναίκα, τη Μάγδα Φύσσα... Κι όλα αυτά χωρίς ίχνος των μίσανδρων αναφορών πολλών άρθρων που πυροδοτούν καθημερινά έναν σεξισμό-αυτοσκοπό μεταξύ των δύο φύλων. Ρατσισμός και φασισμός θα παταχθούν πιο εύκολα από υπεύθυνους ανθρώπους, όταν δεν θα έχει πια λόγο ύπαρξης ένας τέτοιος άχρηστος και επικίνδυνος σεξισμός...».
☛ «Από τον πολιτικό γάμο και τις ταυτότητες μέχρι το σύμφωνο συμβίωσης και τη Συμφωνία των Πρεσπών, η χώρα μας ζει με θαυμαστή συχνότητα τελετουργικά επαναλαμβανόμενους ηθικούς πανικούς» διαπίστωνε ο Κωστής Παπαϊωάννου στο άρθρο με τίτλο «Φωτιά θα πέσει να μας κάψει». «Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την εποχή ως φοιτητής Νομικής» γράφει ο Μαύρος Γάτος αναφερόμενος στα '80s, τον πολιτικό γάμο και την αποποινικοποίηση της μοιχείας. «Στη σχολή, οι ΔΑΠίτες προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν κλίμα πανικού και κοινωνικής κατάρρευσης, δεδομένου ότι είχε μόλις καταργηθεί και ο έλεγχος των κοινωνικών φρονημάτων και της αμέμπτου ηθικής συμπεριφοράς των μελλουσών συζύγων των στρατιωτικών και των αστυνομικών, από τον οποίο θα κρινόταν αν θα επιτρεπόταν ο γάμος του ένστολου ή όχι. Και τι δεν είχαμε ακούσει τότε! Π.χ. ότι οι κνίτες και οι αναρχικοί θα έριχναν τα θηλυκά μέλη τους στην αγκαλιά των ένστολων και θα έπαιρναν τον έλεγχο του στρατού! Τις μισές φορές σκάγαμε στα γέλια, τις άλλες μισές τραβάγαμε τα (συχνά μακριά) μαλλιά μας στη σκέψη ότι όλα αυτά λέγονται από μελλοντικούς δικαστές και δικηγόρους...».
σχόλια